Τὸ δειλινὸ χωνεύει μέσα σὲ μενεξεδένιους χρωματισμούς, μὲ τὶς ἀνοιξιάτικες εὐωδιὲς νὰ τὸ στολίζουν. Σημαίνει ἀργὰ καὶ κουρασμένα ἡ μεγάλη καμπάνα κι ὕστερα τὰ κεριὰ ποὺ σιγοκαῖνε μέσα σὲ χνῶτα θυμιάματος καὶ προσευχὲς πιστῶν. Μισοφωτισμένη Ἐκκλησιά, ἔξοδος τῆς εἰκόνας τοῦ Νυμφίου Χριστοῦ μὲ τὸ περίλυπο γνέμα Του νὰ προετοιμάζει τὴν ψυχὴ γιὰ τὰ εἰσόδιά της στὴ Μεγαλοβδομάδα.

Ἀκουμπισμένη ἡ καρδιὰ στὸ Μεγάλο Ἀλληλουάριο ψιθυρίζει νοσταλγικά: «Ἐκ νυκτὸς ὀρθρίζει πνεῦμα μου πρὸς σὲ ὁ Θεὸς, διότι φῶς τὰ προσταγματά σου ἐπὶ τῆς γῆς», γιὰ νὰ καταλήξει στὸ «Ἰδοὺ ὁ Νυμφίος ἔρχεται... ἀνάνηψον ψυχή μου». Ψιθυρίζει, κατανύσσεται κι ἀναπαύεται, ἀφοῦ γνωρίζει πολὺ καλὰ ὅτι προγεύεται παραδείσια τοπία.

Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἀκούει, σὲ ἕνα εἰλικρινὲς αὐτοκοίταγμά της, νὰ λέει «ἐνώπιος ἐνωπίῳ» μαζὶ μὲ τὸν ἱερό ὑμνωδό: « Ἑτοιμάζου, ψυχή, πρὸ τῆς ἐξόδου, εὐτρεπίζου, πρὸς τὸν ἐκεῖθεν βίον, καὶ τῷ Χριστῷ παθεῖν διὰ σὲ σπεύδοντι, ἵνα σὲ δοξάσῃ, σπεῦσον συμπαθεῖν, καὶ θανεῖν καὶ σταυρωθῆναι» (Κανὼν Ἀποδείπνου Μεγάλης Δευτέρας). Ὅμως «ἔτι ἕν» τῆς λείπει. Μὲ λίγα λόγια, ἡ ἀναξιότητά της προβάλλεται, ἀνεβαίνει στὴν ἐπιφάνειά της τὸ σμῆνος τῶν τύψεων αὐτὲς τὶς κορυφαῖες στιγμές, καθὼς ἀπεναντί της ὑπάρχει ὁ Νυμφίος «κατάστικτος τοῖς μώλωψι» καὶ ἐν ἄκρᾳ ταπεινώσει, γιὰ νὰ παραδειγματίζει τὸν καθένα ποὺ σκύβει μὲ συντιβὴ καὶ σιγοψάλλει: «Τὸν νυμφῶνά σου βλέπω, Σωτήρ μου, κεκοσμημένον καὶ ἔνδυμα οὐκ ἔχω, ἵνα εἰσέλθω ἐν αὐτῷ· λάμπρυνόν μου τὴν στολὴν τῆς ψυχῆς, φωτοδότα, καὶ σῶσόν με» (Ἀκολουθία τοῦ Νυμφίου).

Μεγάλες οἱ Ὥρες ποὺ ἀναδύονται αὐτὰ τὰ μεγαλειώδη ἀπόβραδα τῶν Ἀκολουθιῶν τοῦ Νυμφίου καὶ τῶν Παθῶν τοῦ Κυρίου πού ἀκολουθοῦν τὶς ἑπόμενες ἡμέρες, μὲ τὸ ρίγος τῆς συγκινήσεως, τῆς κατανύξεως, τῆς βαθειᾶς συναίσθησης ὅτι «οὗτος τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν φέρει καὶ ὑπὲρ ἡμῶν ὀδυνᾶται» ( Ἡσ. 53, 4 ) νὰ μᾶς βεβαιώνει τὸ μέγεθος τῆς μακροθυμίας Του, ἀλλὰ καὶ τῆς ἀδιατάρακτης φιλανθρωπίας Του. Καλὴν Ἀνάσταση ! π.

Κ. Ν. Κ.