"Ο,τιδήποτε πάθουμε άδικα από κάποιον,ο Θεός υπολογίζει την αδικία αυτή είτε προς διάλυση των αμαρτημάτων μας, είτε προς απόδοση αμοιβής…'' Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος



Ιερές Ακολουθίες του μήνα
Αρχική » Νεότητα » Συμβουλές

Τή θαυμάσια παραβολή τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτου ἀκούσαμε σήμερα. Ἕνα ἀριστουργηματικό κείμενο, πού δυστυχῶς πολλές φορές τό ἑρμηνεύουμε ἐπιπόλαια. Εἶναι λάθος νά προσπαθοῦμε νά δοῦμε πίσω ἀπ’ αὐτή τήν παραβολή μία στενή ἠθικιστική διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Κύριος δέν εἶπε τή συγκεκριμένη παραβολή, γιά νά μᾶς διδάξει ἕναν τρόπο μέ τόν ὁποῖο θά γίνουμε πιό καλοί ἄνθρωποι ἤ θά καλλιεργήσουμε τόν ἀλτρουισμό καί τόν ἀνθρωπισμό μας. Ὁ Μέγας Διδάσκαλος λέγει τήν παραβολή τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτου ὡς ἀπάντηση στό ἐπιπόλαιο καί περιπαικτικό ἐρώτημα τοῦ νομικοῦ: «τί ποιήσας ζωήν αἰώνιον κληρονομήσω;». Σύμφωνα λοιπόν μέ τό Χριστό ἡ μίμηση τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτου «...πορεύου καί σύ καί ποίει ὁμοίως» εἶναι περισσότερο ὀντολογική ἀνάγκη τοῦ πιστοῦ παρά ἠθικιστικό καθῆκον. Ὁ πιστός καλεῖται νά ἐπιλέξει ἀνάμεσα στή ζωή καί στό θάνατο. Ἡ αἰώνια ζωή εἶναι καθολική ἐπιθυμία, ἐνῶ ὁ θάνατος εἶναι καθολικός φόβος.

Ποιά εἶναι ὅμως ἡ αἰώνια ζωή; Ἡ αἰώνια ζωή εἶναι ἡ μόνιμη καί ἀδιάσπαστη ἕνωση τοῦ ἀνθρώπου μέ τό Θεό. Στό βαθμό πού ὁ ἄνθρωπος ἀπολαμβάνει τήν ἕνωσή του μέ τό Θεό, σ’ αὐτό τό βαθμό ἀπολαμβάνει καί τήν ἀληθινή καί αἰώνια ζωή. Ἀπό τή στιγμή πού ὁ ἄνθρωπος διά τῆς ἁμαρτίας ἀπομακρύνεται ἀπό τό Θεό, οὐσιαστικά γεύεται τήν ὀδυνηρή πραγματικότητα τοῦ θανάτου. Ὅσο παραμένει μακριά ἀπό τό Θεό, τόσο βυθίζεται στό θάνατο καί στήν ἀπόγνωση. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀποφασίζει νά σπάσει τά σύνορα καί τά ὅρια καί νά κάνει θυσίες γιά τούς ἄλλους, τότε, ἐκτός ἀπό τό συνάνθρωπό του, αἰσθάνεται πιό κοντά καί τό Θεό. Ὅσο ἀνοίγει τήν ἀγκαλιά του στούς ἄλλους, τόσο μέσα σ’ αὐτή βιάζεται νά φωλιάσει ὁ Θεός. Αὐτό ἐκφράζεται πολύ ζωντανά στό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Ὅσο παραμένουμε μακριά ἀπό τό Ἁγιοπότηρο, βρισκόμαστε μακριά καί μεταξύ μας. Ὅταν καλούμαστε νά πλησιάσουμε καί «μετά φόβου, πίστεως καί ἀγάπης» νά κοινωνήσουμε τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, τότε πλησιάζουμε καί ὁ ἕνας τόν ἄλλο. Καί, ὅσο πιό κοντά ἐρχόμαστε στό Ἁγιοπότηρο, τόσο πιό κοντά ἐρχόμαστε καί μεταξύ μας. Ἡ ἀγάπη, λοιπόν, καί ἡ φιλανθρωπία γίνονται ἀφορμές χαρᾶς. Ὅσο περισσότερα δίνει ὁ πιστός, τόσο περισσότερο χαίρεται. Δέν χαίρεται, ἐπειδή χάνει ἀπό τά ὑπάρχοντά του καί στερεῖται κάποια πράγματα χάριν τοῦ διπλανοῦ του. Χαίρεται, ἐπειδή ὅσα περισσότερα δίνει τόσο καί περισσότερα εἰσπράττει. Οἱ εὐλογίες τοῦ Θεοῦ γεμίζουν ἐκεῖνον καί τήν οἰκογένειά του. Χαίρεται, διότι αἰσθάνεται ὅτι μιμεῖται τόν πανοικτίρμονα Θεό.

Χαίρεται, διότι ὅσο περισσότερα δίνει τόσο πλουσιότερος καί δυνατότερος αἰσθάνεται. Χαίρεται, διότι ὅσο δίνει τόσο καί γεμίζει. Χαίρεται, διότι τό ἔλεος πού ἐπιδεικνύει ἐκεῖνος γιά τούς ἄλλους τοῦ ἐπιτρέπει νά ζητήσει μέ τή σειρά του κι ἐκεῖνος τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ γιά τόν ἑαυτό του. Χαίρεται, διότι ὅσο δίνει τόσο αἰσθάνεται νά ἐλευθερώνεται ἀπ’ ὅλα ἐκεῖνα τά βαρίδια, πού τόν κρατοῦν βιδωμένο στή λάσπη τῆς γῆς. Τέλος, ὁ πιστός καλεῖται νά μιμηθεῖ τό παράδειγμα τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτου, διότι μόνον ἔτσι  μπορεῖ νά ἀνταλλάξει τά πρόσκαιρα μέ τά αἰώνια καί τά φθαρτά μέ τά ἄφθαρτα. Ὅλοι μας γνωρίζουμε τή ρευστότητα τῆς ἐδῶ πραγματικότητας. Ἐξάλλου στίς ἡμέρες μας αὐτή τή ρευστότητα τή βιώνουμε πραγματικά κατά τρόπο τραγικό. Κατακτήσαμε τά super markets καί γεμίσαμε τά ντουλάπια μας μ’ ἕνα σωρό ἄχρηστα πράγματα. Δανειστήκαμε, γιά νά ζήσουμε ἕνα ψέμα. Κάναμε κάθε εἴδους συμβιβασμούς, γιά νά ζήσουμε κάποιο ὄνειρο. Τώρα τό ὄνειρο ἔγινε ἐφιάλτης καί τό ψέμα ἀποκαλύφθηκε. Τώρα τή θέση τῆς χαρᾶς καί τῆς ἀπόλαυσης τήν πῆρε ἡ ντροπή καί ἡ στέρηση. Πετάξαμε στά σκουπίδια μας πράγματα πού τώρα ἔχουμε ἀρχίσει νά σκάβουμε, γιά νά τά ξαναβροῦμε. Εἶναι καιρός νά θυμηθοῦμε τό «πλούσιοι ἐπτώχευσαν καί ἐπείνασαν, οἱ δέ ἐκζητοῦντες τόν Κύριον οὐκ ἐλαττωθήσονται παντός ἀγαθοῦ». Θά πεινάσουμε καί θά πτωχεύσουμε ἀκόμη περισσότερο. Ἀλλά αὐτό μήν τό φοβηθοῦμε. Δέν εἶναι οὔτε κακό οὔτε συμφορά. Ὅ,τι περνοῦμε καί ὅ,τι ἔρχεται ἴσως πρέπει νά μᾶς βοηθήσει νά «ἐκζητήσουμε τόν Κύριον». Ποῦ θά ζητήσουμε τό Χριστό καί ποῦ θά Τόν βροῦμε; Σίγουρα ὄχι στά γάλατα ἐβαπορέ οὔτε στά μακαρόνια, πού τά κρατᾶμε γιά μιά δύσκολη ὥρα στίς ἀποθῆκες μας. Τόν Κύριο θά Τόν βροῦμε, ὅταν ὑπακούσουμε στό «...πορεύου καί σύ καί ποίει ὁμοίως».

Ὅταν μάθουμε νά μοιραζόμαστε καί νά δίνουμε, ὅταν μάθουμε νά θυσιαζόμαστε καί νά στερούμαστε χάριν τοῦ ἄλλου, κάπου ἐκεῖ θά βροῦμε τό Χριστό. Στά πρόσωπα τῶν ἄλλων πού μᾶς χρειάζονται βρίσκεται τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Μέσα στή βρωμιά πού μᾶς κυβερνάει καί στά συμφέροντα πού καθημερινά ὅλο καί περισσότερο μᾶς πιέζουν μποροῦμε νά γευθοῦμε ἀπό τώρα λίγο ἀπό τήν αἰώνια ζωή. Ἡ αἰώνια ζωή εἶναι ἡ ζωή μέ τό Χριστό καί ἡ ζωή μέ τό Χριστό εἶναι ἡ καθημερινή ἀγάπη πού δείχνουμε γιά τούς ἄλλους, χωρίς ὅρια καί χωρίς ὅρους. Μακάρι αὐτή ἡ ἀγάπη νά γίνει τρόπος ζωῆς, γιά νά ἀπολαμβάνουμε καθημερινά τό ἀντίδοτο τοῦ θανάτου καί νά βυθιζόμαστε ὅλο καί περισσότερο στήν ἀτέρμονη χαρά, στή γαλήνη καί στήν ἀληθινή ζωή, πού ξεκινοῦν ἀπ’ ἐδῶ καί δέν τελειώνουν ποτέ.


Ι.Μ Δ





Επίκαιρα κείμενα

DVD Πατήστε εδώ για να το δείτε

Επικοινωνία | Ο Ναός μας | Εκδόσεις
Copyright Ιερός Ναός Αγίου Νικολάου του Νέου, με την υποστήριξη της e-RDA