Μιά ἱστορία τολμηρῆς πίστεως καί εὐλογημένου θάρρους μᾶς ἐξιστορεῖ ἡ εὐαγγελική περικοπή τῆς σημερινῆς ἡμέρας. Μιά ἱστορία πού δίνει ἕνα τρόπο συμπεριφορᾶς ἀξιομίμητο. Ἡ παρρησία τῆς Χαναναίας ἐκπλήσσει, ἐάν μάλιστα ἀναλογιστοῦμε τίς ἀντιλήψεις τῶν ἀνθρώπων τῆς ἀρχαίας ἐκείνης ἐποχῆς.  Αὐτή ἡ τολμηρή πίστη τῆς γυναίκας δέν εἶναι τυχαῖο γεγονός. Τό θάρρος καί ἡ παρρησία της εἶναι τό ἀποτέλεσμα ἑνός ἐσωτερικοῦ πόθου νά συναντήσει τό Χριστό καί νά διεκδικήσει αὐτό πού εἶναι δικαίωμα κάθε ἀνθρώπου, τή θεϊκή εὐλογία. Ἡ θερμή πίστη αὐτῆς τῆς γυναίκας πηγάζει ἀπό τήν ἀγάπη καί τόν πόνο.

Ἡ Χαναναία ἀγαπάει καί πονάει. Ἀγαπάει τό κοριτσάκι της καί πονάει, καθώς τό βλέπει νά ταλαιπωρεῖται ἀπό τό δαιμόνιο. Ἡ ἀγάπη καί ὁ πόνος γεννοῦν τήν πιό καθαρή καί δυνατή πίστη. Ἡ τεράστια πίστη πού κρύβεται στήν καρδιά τῆς Χαναναίας τήν ὁδηγεῖ σέ μία ἐνέργεια ἀναπάντεχη καί ἀναγκαία. Γιά νά βρεῖ τό Χριστό σπάζει τά ὅριά της. Βγαίνει ἔξω ἀπό τά σύνορά της σέ μία πορεία συνάντησης μέ τό Λυτρωτή. Ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος τό περιγράφει πολύ καθαρά: «γυνή Χαναναία ἀπό τῶν ὁρίων ἐκείνων ἐξελθοῦσα». Εἶναι δύσκολο αὐτό πού κάνει. Τά σύνορα παρέχουν ἀσφάλεια. Βάζουν κανόνες καί φόρμες, γιά νά διαφυλάσσεται ἡ ἰσορροπία καί ἡ ἡσυχία στίς σχέσεις τῶν ἀνθρώπων. Διαφυλάσσουν τήν ἰδιοπροσωπία τῶν ἀνθρώπων καί τήν ἀξιοπρέπειά τους. Τά σύνορα ὑπογραμμίζουν καί τίς διαφορές ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους. Αὐτές οἱ διαφορές ἄλλες φορές εἶναι ἀφορμή συγκρούσεων καί ἄλλες φορές ἀφορμή συνεργασίας. Σέ κάθε περίπτωση τά σύνορα εἶναι κάτι δυνατό, πού δέν σπάζει εὔκολα καί δέν καταργεῖται χωρίς λόγο. Τά σύνορα ἔχουν δύο μορφές. Εἶναι τά ἐξωτερικά σύνορα, πού προσδιορίζονται γεωγραφικά καί ξεχωρίζουν τίς φυλές καί τά ἔθνη.

Εἶναι αὐτά πού καθορίζουν τήν πατρίδα τοῦ κάθε ἀνθρώπου. Ὑπάρχουν, ὅμως, καί τά ἐσωτερικά σύνορα. Εἶναι τά ὅρια πού δέν εἶναι ὁρατά. Εἶναι τά ἐσωτερικά ὅρια τοῦ κάθε προσώπου, πού ἔχουν νά κάνουν μέ τίς ἀρχές καί τίς ἀντιλήψεις του καί τό διαφοροποιοῦν ἀπό τά ὑπόλοιπα πρόσωπα. Αὐτά τά ἐσωτερικά ὅρια  εἶναι ἀπαραίτητο νά ὑπάρχουν, διότι καθορίζουν τήν ἐλευθερία καί τή σωστή συμπεριφορά. Κάθε ἄνθρωπος διαφυλάσσει τά ὅριά του, γιά να παραμένει ἐλεύθερος καί ἀξιοπρεπής, ἀλλά καί σέβεται τά ὅρια τῶν διπλανῶν του γιά νά μή γίνεται τυραννικός καί ἀπρεπής. Ὑπάρχει, ὅμως, κάτι πιό σοβαρό καί πιό σημαντικό ἀπό τά σύνορα καί τά ὅρια. Εἶναι ἡ ἀγάπη καί ὁ πόνος. Ὅταν ἀγαπᾶμε ἤ ὅταν πονᾶμε, τότε μποροῦμε νά βγοῦμε ἔξω ἀπό τά ὅριά μας, νά σπάσουμε τά σύνορά μας, γιά νά βροῦμε διέξοδο στήν ἀγάπη καί στόν πόνο μας. Μιά πονεμένη μάνα δέν εἶναι δυνατόν νά μείνει ἐγκλωβισμένη στά σύνορα τῆς φυλῆς της οὔτε στά ὅρια τῆς ἀξιοπρέπειάς της. Μπροστά στό πρόβλημα ἡ μάνα ὑπερβαίνει τούς κανόνες καί τά κλισέ. Αἴρεται πάνω ἀπό τά πρέπει καί τολμᾶ. Τολμᾶ μία πορεία ἐπικίνδυνη, θαρραλέα, δυναμική. Ἐπιχειρεῖ μία διαδρομή μέ μόνο  ἐφόδιο τήν ἐλπίδα πού γεννάει μέσα στήν καρδιά της ἡ πίστη πρός τή δύναμη τοῦ Θεοῦ. Τό παράδειγμα τῆς Χαναναίας εἶναι ἐξόχως σημαντικό γιά τίς ἡμέρες μας. Ἐμεῖς βυθιζόμαστε στ’ ἀμέτρητα ἀδιέξοδα πού μᾶς βασανίζουν, διότι ἀρνούμαστε νά κάνουμε αὐτή τήν ὑπέρβαση τῶν δεδομένων μας. Βάλαμε φραγμούς καί σύνορα στιβαρά, πού ἔχουν νά κάνουν μέ τίς γνώσεις, τά προσόντα, τήν ἐπιστήμη, τήν τεχνολογία, τούς κανόνες κοινωνικῆς συμπεριφορᾶς, τίς ἐπίπλαστες ἀνάγκες καί τίς λανθασμένες ἀρχές καί ἀξίες.

Περιχαρακωθήκαμε μέσα σ’ αὐτά πού ἔχουμε, σ’ αὐτά πού ξέρουμε, σ’ αὐτό πού εἴμαστε, σ’ αὐτά πού καταφέραμε, σ’ αὐτά πού θέλουμε, σ’ αὐτά πού θεωροῦμε σημαντικά. Μετά ἀναλογιζόμαστε γιατί ἡ ζωή μας δέν εἶναι χαρούμενη. Προβληματιζόμαστε μπροστά στά μεγάλα θέματα τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου καί τρομοκρατούμαστε μέ τό παραμικρό. Βυθιζόμαστε πολλές φορές στό σκοτάδι τῆς θλίψεως, στό πέλαγος τῆς κενότητας, στήν ὁμίχλη τῆς ἀβεβαιότητας, στό ἄγχος τῶν ἀνεκπλήρωτων ἐπιθυμιῶν μας. Εἴμαστε ἀνικανοποίητοι, παραπονεμένοι, θυμωμένοι, θλιμμένοι, μόνοι. Ψάχνουμε ἀπαντήσεις. Ὑψώσαμε γύρω μας τά τείχη τοῦ ἐγωισμοῦ, τῆς αὐτάρκειας, τῆς ἀπόλαυσης, τοῦ φανατισμοῦ, τοῦ ψευτοσυναισθηματισμοῦ. Κλειστήκαμε μέσα στά σύνορα τοῦ ἐγώ, τοῦ ἐδῶ, τοῦ τώρα, τοῦ θέλω, τοῦ ξέρω καί ἀποροῦμε γιατί ἀσφυκτιοῦμε. Χάσαμε τήν ἐλευθερία τῆς γνώμης, χάσαμε τήν ἐλευθερία τῆς ἀντικειμενικῆς ἐνημέρωσης, χάσαμε τήν ἐλευθερία τῆς ἀληθινῆς παιδείας, χάσαμε τήν ἐλευθερία τῆς φιλοτιμίας καί τῆς προσφορᾶς. Ὑψώσαμε ἕναν τοῖχο ἀνάμεσα σ’ ἐμᾶς καί στούς ἄλλους, ἀναμεσα σ’ ἐμᾶς καί στό Θεό.

Εἶναι σίγουρο πώς πονᾶμε καί ἀγαπᾶμε. Πονᾶμε γιά τήν ὅλη κατάσταση πού βιώνουμε καί ἀγαπᾶμε, ἔστω καί ἐπιλεκτικά, κάποιους  ἄλλους. Κάπου μέσα μας σιγοκαίει ἡ πίστη πρός τό Θεό, ἡ δίψα γιά οὐρανό, ἡ λαχτάρα γιά τό αἰώνιο καί τό ἀληθινά σημαντικό. Μποροῦμε μέ βάση τήν πίστη, τήν ἀγάπη καί τόν πόνο νά κάνουμε μία διαδρομή σάν τή Χαναναία. Νά σπάσουμε τά σύνορα καί τά ὅρια πού μᾶς κρατοῦν νωχελικούς. Νά γκρεμίσουμε τά τείχη πού μᾶς ἀπομονώνουν καί μᾶς συνθλίβουν. Νά ὑπερβοῦμε τά δεδομένα μας καί νά πλησιάσουμε τό Χριστό ὡς φτωχούληδες καί ἀναξιοπρεπεῖς. Νά γίνουμε οἱ ἐπίμονοι καί θρασύτατοι ἐπαῖτες τῆς ἀγάπης Του. Νά ζητήσουμε τά ψίχουλα τοῦ θεϊκοῦ ἐλέους. Ὅπως ἔσπασε ἡ Χαναναία τά σύνορά της, ἔσπασε καί ὁ Χριστός τά δικά Του ὅρια μαζί της. Στήν εὐλογημένη της ἐπιμονή καί στήν ἀδιάσειστη πίστη ἀπάντησε μέ τήν ἀπέραντη συγκατάβαση καί τήν ἄνευ ὁρίων ἀγάπη. Αὐτό ἀποδεικνύει πώς μποροῦμε νά περιμένουμε τό ἴδιο. Ὅσο τρέχουμε κοντά στό Λυτρωτή καί  ἐπιμένουμε στή σχέση μας μαζί Του, τόσο θά εἰσπράττουμε τίς ἀμέτρητες εὐλογίες Του, πού ξεκινοῦν ἀπό τώρα καί δέν τελειώνουν ποτέ. Ἀμήν.

Ι.Μ Δ