Βρισκόμαστε σήμερα στήν τελευταία Κυριακή τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἀφοῦ σέ μία ἑβδομάδα θά εἰσέλθουμε στά ἅγια τῶν ἁγίων τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους μέ τήν ἐπερχόμενη Κυριακή τῶν Βαῒων. Καθῶς πλησιάζουμε στό ἐκούσιο πάθος τοῦ Χριστοῦ, ἀκοῦμε τά λόγια Του νά μᾶς προετοιμάζουν γιά τά φρικτά γεγονότα πού πρόκειται νά ἀκολουθήσουν: «ἰδού ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα». Εἶναι λόγια τά ὁποῖα μᾶς συγκινοῦν καί μᾶς ἀφυπνίζουν μέσα στήν κουραστική καθημερινότητα πού βιώνουμε.

«Ἰδού ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα» ὅλοι μας. Ἀπό τήν ἡμέρα τῆς γέννησής μας μέχρι τήν ἔσχατη ἀναπνοή μας κάνουμε μία ἀνάβαση. Εἶναι μία ἀνάβαση ζωῆς. Ἀκολουθοῦμε τόν ἀνήφορο,  στόν ὁποῖο μᾶς τοποθετοῦν οἱ συνθῆκες τοῦ περιβάλλοντος ποῦ ζοῦμε. Εἶναι ἕνας ἀνήφορος γεμάτος ἐφήμερους στόχους καί γι’ αὐτό εἶναι ἀνήφορος γεμάτος ἄγχος. Κάθε φορά πού κατορθώνουμε κάτι, καταλαβαίνουμε τήν ματαιότητα τοῦ πράγματος. Κάθε φορά πού λυγίζουμε ἀπό κούραση, αἰσθανόμαστε πώς μᾶς ἀξίζει μία καλύτερη ζωή, μέ λιγότερη ἀγωνία, μέ περισσότερη χαρά, μέ ἰσορροπία καί πληρότητα, πού δέν μποροῦμε νά βιώσουμε ἐξαιτίας τῶν πολλῶν μεριμνῶν αὐτῆς τῆς ζωῆς. Ἡ ζωή μας μοιάζει σάν νά προσπαθοῦμε νά γεμίσουμε μέ νερό ἕνα τρύπιο δοχεῖο. Πλαστήκαμε γιά νά ἀνεβαίνουμε. Ἡ ἀνάβαση εἶναι ἡ φυσική πορεία τοῦ ἀνθρώπου. Τό ἄνω μᾶς ἀξίζει. Ἄνω νά κοιτάζουμε, ἄνω νά στοχεύουμε, ἄνω νά πορευόμαστε. Αὐτή ἡ ἄνοδος ὅμως, ἀπό εὐχή καί στόχος ἔγινε μαρτύριο καί βασανιστήριο. Στήν ἀνοδική μας πορεία πρός τό Θεό πλανηθήκαμε ἀπό τό ψεῦδος τοῦ διαβόλου καί λοξοδρομήσαμε. Ἔτσι ἡ ἄνοδος μετατράπηκε σέ κάθοδο καί μάλιστα σέ ὁρμητική κάθοδο, δηλαδή σέ πτώση. Μετά τήν ἀπώλεια τῆς κοινωνίας μέ τό Θεό ἡ ἄνοδος ἀπό ἀντικειμενικό γεγονός καί ἀληθινή ἐμπειρία, ἔγινε ψευδαίσθηση καί ἐπιθυμία. Νομίζουμε ὅτι ἀνεβαίνουμε μέ τά ἐφήμερα καί τρεπτά ἐπιτεύγματά μας. Στήν πραγματικότητα ὅμως, κατρακυλᾶμε στήν κατηφόρα τῆς ἁμαρτίας, τῆς δυστυχίας καί τῆς ἀποτυχίας. Ἔτσι βιώνουμε ἕνα δράμα. Εἶναι τό δράμα τῆς διαδρομῆς μας πάνω στή γῆ. Ἀνεβαίνουμε στή σκηνή τοῦ κόσμου, δίνουμε τήν φευγαλέα παράσταση τῆς ζωῆς καί ἀποχωροῦμε ἀθόρυβα καί ἀνώνυμα. Διεκδικοῦμε καί περιμένουμε τό χειροκρότημα πού θά ταΐσει τόν ἐγωισμό μας, ἀλλά δέν τό εἰσπράττουμε στό μέγεθος καί στήν ἔνταση πού νομίζουμε ὅτι τό ἀξίζουμε. Ἔτσι ζοῦμε καί ἀποχωροῦμε μέσα στήν πικρία.

Σ’ αὐτό τό δράμα βρῆκε τήν ἀνθρωπότητα ὁ Λυτρωτής. Ἦλθε ἀνάμεσά μας καί μετέτρεψε τήν περιπέτεια τῆς ὕπαρξής μας σέ χαρά. Φύτεψε τήν ἐλπίδα τῆς ἐπιστροφῆς στόν Πατέρα. Ἄνοιξε τό δρόμο γιά τήν εὐλογημένη ἀνάβαση στόν οὐρανό. Μᾶς ἔδωσε τό σύνθημα πώς δέν εἶναι ἐδῶ ἡ μόνιμη πατρίδα μας. Ἡ πατρίδα πού νοσταλγοῦμε καί στήν ὁποία καλούμαστε νά ἀνεβοῦμε, εἶναι ἡ Ἄνω Ἱερουσαλήμ. Σήμερα λοιπόν, καθῶς ἀκοῦμε ἀπό τό Θεανδρικό στόμα τοῦ Σωτήρα «ἰδού ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα», ξέρουμε ὅτι ὁ Χριστός μέ τήν ἐπικείμενη θυσία Του ἀνανεώνει τό στόχο καί τό σκοπό τῆς ζωῆς μας.

Κάθε ἀνάβαση ἐπίγεια καί κοσμική στήν πραγματικότητα εἶναι κατάβαση καί καταποντισμός. Ἡ μόνη ἀληθινή ἄνοδος εἶναι ἡ ἀνάβαση πρός τά πνευματικά Ἱεροσόλυμα. Ἐνόψει τῶν ὑπερφυῶν γεγονότων, πού θά μᾶς ἀξιώσει ὁ Κύριος νά βιώσουμε σέ μία ἑβδομάδα, καλούμαστε νά προετοιμαστοῦμε, γιά νά τά ἑορτάσουμε ὑπαρξιακά, ὀντολογικά, αὐθεντικά, ἐσωτερικά καί ἀληθινά. Μήν προσέλθουμε στό Θεῖο Πάθος καί στή ζωοφόρο Ἀνάσταση ἐπετειακά. Δέν εἶναι ἁπλῶς μία ἑορτή στή διάρκεια τῆς ροῆς τοῦ ἔτους. Τό Πάθος καί ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι αὐτή ἡ ἴδια ἡ ζωή μας. Εἶναι ἡ δικαίωση, ἡ λύτρωση ἀπό τήν ἁμαρτία καί ἡ σωτηρία γιά τό γένος τῶν ἀνθρώπων. Γιά μᾶς ὁ Κύριος θά ματώσει, θά ἐξευτελιστεῖ, θά ταφεῖ καί θά θριαμβεύσει ἐπί τοῦ θανάτου. Γιά μᾶς θά ξεγυμνωθεῖ μπροστά στά ἀχόρταγα βλέμματα τῶν ἐχθρῶν Του. Γιά μᾶς θά ποτίσει τήν Ἐκκλησία μέ τούς κρουνούς τῆς πλευρᾶς Του. Γιά μᾶς θά μείνει μόνος καί σιωπηλός. Γιά νά μήν βιώσουμε ποτέ ἐμεῖς τήν τραγικότητα τῆς μοναξιᾶς, ἀλλά γιά νά ἀπολαμβάνουμε πάντοτε τή χαρά τῆς κοινωνίας.

Προκειμένου νά ζήσουμε ἀληθινά ὅλα αὐτά γιά τά ὁποῖα ὁ Θεός καί Σωτήρας ταπεινώνεται καί συγκαταβαίνει, χρειάζεται νά κάνουμε τή σωστή προετοιμασία τῆς μετάνοιας, τῆς ἡσυχίας, τῆς προσευχῆς καί τῆς κοινωνίας. Νά ἀναλογιστοῦμε τά πλήθη τῶν λαθῶν καί τῶν ἁμαρτημάτων μας. Νά ἀνησυχήσουμε πολύ, ἐάν διαπιστώσουμε ὅτι ἡ συνείδησή μας εἶναι ἀναίσθητη καί δέν ἔχει κάτι νά τήν ἐνοχλεῖ. Αὐτό σημαίνει ὅτι εἴμαστε τόσο βρώμικοι, πού τώρα πιά δέν μᾶς ἀγγίζει ἡ ἐπιπλέον βρωμιά. Νά ἔλθουμε στόν ἑαυτό μας χωρίς περισπασμούς, χωρίς ἀνόητες παρέες καί φτηνές ἀδολεσχίες, χωρίς βδελυρά ταξίδια τῆς φαντασίας μέσα ἀπό τίς ποικίλες ὀθόνες, χωρίς περιττά ἀκούσματα, χωρίς περίτεχνα καί ἀρτύσιμα ἑδέσματα. Νά ἡσυχάσουμε αὐτή τή λεγόμενη «βουβή ἑβδομάδα». Ἡ ἡσυχία θά δημιουργήσει τό πιό κατάλληλο κλῖμα, μέσα στό ὁποῖο θά βιώσουμε τό Πάσχα. Νά προσευχηθοῦμε περισσότερο, μέ ἐπιμονή, μέ ἔνταση, μέ εἰλικρίνεια καί μέ ἁπλότητα. Νά μιλήσουμε στό Θεό μας. Νά Τόν εὐχαριστήσουμε γιά ὅ,τι κάνει γιά μᾶς καί γιά ὅ,τι πρόκειται νά ὑποστεῖ γιά τό χατίρι μας. Νά Τόν εὐχαριστήσουμε ἀκόμη καί γιά τούς πειρασμούς καί τίς δυσκολίες πού περνᾶμε, διότι μέσα ἀπ’ αὐτές τίς συνθῆκες γινόμαστε καλύτεροι. Νά Τόν ἱκετέψουμε, νά μᾶς χαρίσει τόν ἑαυτό Του, πού εἶναι ὁ Παράδεισός μας. Μήν ἀνησυχήσουμε, ὅλα τά ὑπόλοιπα τῆς ζωῆς καί τῆς καθημερινότητας θά μᾶς τά χαρίσει ἀπό μόνος Του, διότι Ἐκεῖνος ξέρει καλύτερα ἀπό ἐμᾶς τί μᾶς χρειάζεται. Τέλος νά κοινωνήσουμε, πρῶτα τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Ἐσταυρωμένου Ἰησοῦ καί ἔπειτα μέ τά πρόσωπα τῶν ἀδελφῶν μας. Νά κοινωνήσουμε μέσα ἀπό τήν ἄδολη ἀγάπη, ἀπό τή φιλανθρωπία, ἀπό τή φιλαλληλία. Μόνο μέσα ἀπό τή διαδικασία τῆς κοινωνίας μέ τό Θεό καί τό συνάνθρωπο μποροῦμε νά συμπορευτοῦμε μαζί μέ τό Χριστό στήν ἀνηφόρα γιά τά ἀληθινά Ἱεροσόλυμα τῆς ὕπαρξής μας.

«Ἰδού ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα» μαζί μέ τό Χριστό καί μαζί μέ τούς ἀδελφούς μας. Γιά τό χατίρι τοῦ Χριστοῦ, γιά τό χατίρι τοῦ ἑαυτοῦ μας καί γιά τό χατίρι τῶν ἄλλων μή διστάσουμε νά κουραστοῦμε στήν ἀνάβαση. Μή διστάσουμε νά συμπορευτοῦμε στή Σταύρωση. Ἐάν συσταυρωθοῦμε μέ τό Σωτήρα, θά συναναστηθοῦμε μαζί Του καί θά ζήσουμε τήν αἰώνια ἀνάσταση τῆς ἀληθινῆς ζωῆς, πού εἶναι Ἐκεῖνος καί πού εἶναι ἡ ζωή μας μαζί Του.

I.M Δ