«Η μητέρα μου είχε πολλά προβλήματα.Δεν κοιμόταν και ένιωθε συνεχώς εξουθενωμένη, οξύθυμη, γκρινιάρα και ξινή.  Και ήταν πάντα άρρωστη, ώσπου μια μέρα, ξαφνικά, άλλαξε.Η κατάσταση ήταν ίδια, αλλά εκείνη ήταν διαφορετική.Μια μέρα ο πατέρας μου της είπε:

– Αγάπη, τρεις μήνες ψάχνω δουλειά και δεν έχω βρει τίποτα, πάω να πιούμε μια μπύρα με τους φίλους μου.

Η μητέρα μου απάντησε:

– Είναι εντάξει.

Ο αδερφός μου είπε:

– Μαμά, δεν μπορώ να αντέξω όλα τα θέματα στο πανεπιστήμιο…

Η μητέρα μου απάντησε:

– Εντάξει, θα το φτιάξεις και αν δεν τα καταφέρεις, επαναλαμβάνεις το εξάμηνο, αλλά πληρώνεις τα δίδακτρα.

Η αδερφή μου της είπε:

– Μαμά, έσπασα το αυτοκίνητο.

Η μητέρα μου απάντησε:

– Δεν πειράζει κορίτσι μου, πάρε το στο συνεργείο, βρες τρόπο να πληρώσεις και όσο το φτιάξουν πήγαινε στη δουλειά με λεωφορείο ή μετρό.

Η Νόρα της είπε:

– Πεθερά, έρχομαι να περάσω μερικούς μήνες μαζί σου.

Η μητέρα μου απάντησε:

– Εντάξει, και κάθεται στην καρέκλα του σαλονιού και ψάχνει κάτι στην ντουλάπα.  Όλοι όσοι κοιτάμε τη μητέρα μου παραμένουμε ανήσυχοι βλέποντας αυτές τις αντιδράσεις μέσα της.

Υποψιαζόμουν ότι πήγε στο γιατρό και ήταν λόγω κάποιου συνταγογραφημένου χαπιού.

Μάλλον θα ήταν υπερβολική δόση.Στη συνέχεια προτείναμε να κάνουμε μια «παρέμβαση» στη μητέρα μου για να την κρατήσουμε μακριά από κάθε πιθανό εθισμό που είχε σε κάποιο φάρμακο κατά του ξεσπάσματος.Αλλά ποια ήταν η έκπληξη, όταν μαζευτήκαμε όλοι γύρω της και η μητέρα μου εξήγησε:«Μου πήρε πολύ χρόνο για να συνειδητοποιήσω ότι ο καθένας είναι υπεύθυνος για τη ζωή του, μου πήρε χρόνια για να ανακαλύψω ότι η αγωνία μου, η θλίψη μου, η κατάθλιψή μου, ο θυμός μου, η αϋπνία μου και το άγχος μου δεν λύνουν τα προβλήματά μου, απλά τα επιδεινώνουν.  Κουράστηκα δυστυχώς, και πριν πάθω εγκεφαλικό και πεθάνω, κατάλαβα ότι δεν είμαι υπεύθυνος για τις πράξεις των άλλων, αλλά είμαι υπεύθυνος για τις αντιδράσεις μου σε αυτούς.

Ως εκ τούτου, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι το καθήκον μου για τον εαυτό μου είναι να παραμείνω ήρεμη και να αφήσω τον καθένα να ζήσει τη ζωή του και να λύσει αυτό που αντιστοιχεί στον καθένα.Δεν χρειάζεται να κάνεις τα πάντα, δεν χρειάζεται να είσαι σούπερ μητέρα, σούπερ σύζυγος, σούπερ νοικοκυρά, σούπερ επαγγελματίας, σούπερ γυναίκα…Γιατί όταν το σώμα σου σε διεκδικεί, λίγοι θα θυμούνται ότι προσπάθησες να είσαι τα πάντα!!!Τα παιδιά μεγαλώνουν, ο σύζυγος δεν κολλάει πάντα, η δουλειά σε αντικαθιστά εύκολα, το σπίτι θα λερωθεί ξανά, αλλά η συναισθηματική σου υγεία, μπορεί να μην έχεις δεύτερη ευκαιρία».

«ΜΙΑ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑ!»

Συγγραφέας: Gema Leticia Rodriguez

Πηγή: Άπαντα Ορθοδοξιας