Αυτή την περίοδο η κοινωνία μας βρίσκεται σε αναβρασμό και αναστάτωση, που έχει προκληθεί από την απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης να φέρει στη βουλή προς ψήφιση το ήδη διαβόητο νομοσχέδιο για την επέκταση του πολιτικού γάμου στα ομόφυλα ζευγάρια, με επακόλουθη συνέπεια και το δικαίωμα τεκνοθεσίας από τα ζευγάρια αυτά, καθώς και την μελλοντική ενδεχομένως θεσμοθέτηση της χρησιμοποίησης παρένθετης μητέρας. Το νομοσχέδιο αυτό, που υπαγορεύθηκε από τους πλέον αποχριστιανοποιημένους κυρίαρχους κύκλους της δυτικής Ευρώπης, αποτελεί ωμή πρόκληση σε βάρος της συλλογικής πνευματικής συνείδησης του ορθοδόξου κλήρου του λαού μας, που από την πρώτη στιγμή έδειξε την δυσαρέσκεια και την αντίθεσή του.

Η αντίθεση της κοινής γνώμης στο επίμαχο αυτό νομοσχέδιο δεν μπορεί παρά να είναι πλήρης και απόλυτη. Δεν πρόκειται για έξαλλες εκδηλώσεις φανατικών «ομοφοβικών» και υπερσυντηρητικών, όπως άδικα μας κατηγορούν, ούτε για απερίσκεπτη απόρριψη των οιωνδήποτε συνανθρώπων μας. Οφείλουμε άλλωστε, ως Χριστιανοί, να αγαπάμε όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους ως πρόσωπα, χωρίς τούτο να σημαίνει ότι εγκρίνουμε και αποδεχόμαστε κάθε συμπεριφορά τους. Ισχύει πάντοτε το αλάνθαστο αξίωμα: απορρίπτουμε την αμαρτία –κάθε αμαρτία– αλλά αγκαλιάζουμε με αγάπη τον αμαρτωλό.

Επιδίωξη μας δεν πρέπει να είναι η καταστροφή των άλλων, των «διαφορετικών», αλλά μάλλον η μεταστροφή τους υπέρ της αληθείας. Για να επιτύχουμε κάτι τέτοιο δεν ωφελούν βέβαια κραυγαλέες καταδίκες των «αμαρτωλών» με ρητορικά πυροτεχνήματα, αλλά έμπρακτη αγάπη και συνέπεια βίου εκ μέρους μας. Πριν καταφέρουμε να μεταστρέψουμε τους άλλους πρέπει πρώτα να διορθώσουμε τους εαυτούς μας με διαρκή μετάνοια, όπως διαχρονικά έκαναν οι άγιοι.

Αντί για αμφίβολες ηθικοδιδασκαλίες οι άνθρωποι χρειάζονται το ζωντανό μας παράδειγμα. Δεν μπορούμε όμως σε καμμιά περίπτωση να συμφωνήσουμε μ' ένα τερατώδη νόμο που θεσμοθετεί την ακύρωση της χριστιανικής ανθρωπολογίας (διδασκαλίας περί του ανθρώπου), όπως προκύπτει από την Αγία Γραφή και την Ιερά Παράδοση των αγίων θεοσόφων πατέρων, δηλαδή από τις βασικές πηγές της ορθοδόξου πίστεως. Αυτά για μας δεν είναι εφήμερες δοξασίες, αλλά αιώνια «ριζώματα» και δεν μπορούμε να μετακινηθούμε από αυτά.

Αντιλήψεις όπως αυτές που επιδιώκει ο νόμος να επιβάλλει, ενδεχομένως να γίνονται αποδεκτές στην πλήρως εκκοσμικευμένη δυτική Ευρώπη, όπου και κυοφορήθηκαν και από όπου εκπορεύθηκαν, στην πατρίδα μας, όμως, ακόμα ελπίζουμε ότι δεν χωρούν, γιατί ακόμα διατηρούνται τα ζώπυρα μιας πίστεως και η απόφαση μιας μεγάλης μερίδος ενός λαού που επιθυμεί να παραμείνει αμετακίνητος στα ιερά και όσιά του. Ο νόμος τον οποίο εισηγείται μια στενή ελίτ του κυβερνώντος κόμματος με υποβολείς από το Στρασβούργο, δεν παίρνει υπ' όψη τις εθνικές μας ιδιομορφίες και εκλαμβάνει την ελληνική κοινωνία σαν τυπικά δυτικοευρωπαϊκή, σαν να είμαστε Βέλγιο ή Ολανδία.

Έχοντας αποξενωθεί από την λαϊκή ψυχή, επιχειρεί προκλητικά να παραμερίσει και καταργήσει τον ιδιαίτερο δεσμό του λαού μας με τις παραδόσεις του. Μπορεί να μην είμαστε εθνοθρησκεία όπως η περίπτωση των Εβραίων, όμως διά των αιώνων έχει επιτευχθεί τέτοια ώσμωση μεταξύ Ελληνισμού και Χριστιανισμού, ώστε η Ορθοδοξία να αποτελεί αναπόστατο στοιχείο της εθνικής μας ταυτότητος. Γι' αυτό μιλάμε ακόμη για Ρωμιοσύνη, γι' αυτό ακόμη με συγκίνηση τραγουδάμε τη Ρωμιοσύνη. Χωρίς τις αείζωες ρίζες των πατρογονικών παραδόσεων θα καταντήσουμε κοσμοπολίτες του πουθενά που πιθηκίζουν τους τρόπους της Ευρώπης και μάλιστα με χείριστο τρόπο. Ο νόμος που στανικώς θα μας επιβάλλουν είναι μια ακόμη νάρκη που απειλεί την ταραγμένη ιστορική πορεία της Ρωμιοσύνης, δηλαδή του Ελληνισμού στις πραγματικές οικουμενικές

διαστάσεις του. Οι παραδοσιακές αρχές και αξίες είναι η ψυχή μας, το πολύτιμο τζιβαέρι που έλεγε ο στρατηγός Μακρυγιάννης. Χωρίς αυτές η Ελλάδα θα είναι «παληόψαθα» των εθνών. Γενεές έζησαν, μεγάλωσαν και μεγαλούργησαν με πίστη στην «Ελληνοσώτειρα» Εκκλησία, την κιβωτό του γένους μας, με αγάπη προς την πτωχή μας πατρίδα βιώνοντας στοργική θαλπωρή στα πλαίσια μιας παραδοσιακής οικογένειας με μάνα και πατέρα. Με πόνο και ανησυχία διερωτώμεθα ποιό μοντέλο οικογενείας και κατ' επέκταση κοινωνίας απεργάζεται ο νέος νόμος!

Ποιός, λοιπόν, έχει δικαίωμα να καταδικάζει παιδιά, αθώες ανθρώπινες υπάρξεις, να περάσουν τα πιο τρυφερά και καθοριστικά για την ψυχική τους συγκρότηση χρόνια στην ομηρία ενός αφύσικου «οικογενειακού» περιβάλλοντος, χωρίς το πατρικό και μητρικό αρχέτυπο; Φοβόμαστε ότι σκηνοθετείται ήδη ένα ασύλληπτο θέατρο του παραλόγου, όπου αντί για κάθαρση στο τέλος θα θριαμβεύσει η τραγικότητα. Ο νόμος δεν λύνει κανένα πραγματικό πρόβλημα που να απασχολεί την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων, αντίθετα δημιουργεί εκ του μηδενός μείζον ζήτημα που μας διχάζει. Αυτό, όταν επιβάλλεται όσο ποτέ εθνική ομοψυχία και ενότητα μπροστά στην μόνιμη απειλή του νεοθωμανικού επεκτατισμού και του ισλαμικού φονταμενταλισμού, μάλιστα σε ένα ασταθές διεθνές πεδίο που φλέγεται από εστίες θερμών πολεμικών συρράξεων (Ουκρανία, λωρίδα της Γάζας κ. ά.).

Δημοσκοπικά προκύπτει ότι κυρίαρχα προβλήματα της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού είναι η ακρίβεια, η εγκληματικότητα, το δημογραφικό, η «εισβολή» δυσανάλογου με την έκταση και τον πληθυσμό της χώρας αριθμού εξαθλιωμένων μεταναστών, η διαφθορά, η βία στα σχολεία και τα γήπεδα, και όχι τα όποια ειδικά προβλήματα των ομοφύλων ζευγαριών, που αίφνης τίθενται στο επίκεντρο του γενικού ενδιαφέροντος εξ αιτίας του νόμου. Ασφαλώς και τα ομόφυλα ζευγάρια –γιατί άραγε δεν τα λέμε ομοφυλόφιλα– έχουν προβλήματα που ίσως θα έπρεπε να αντιμετωπισθούν με διάκριση και κατανόηση προς την ιδιαιτερότητά τους, όχι όμως με αυτόν τον προκλητικό τρόπο και αντιγράφοντας απλώς ξένα πρότυπα.

Μήπως κάποιοι βιάσθηκαν να θυσιάσουν την πλειοψηφία σε μια μειοψηφία, απλά για να αποδείξουν ότι είναι «καλά παιδία» και συμμορφώνονται πρόθυμα στις ευρωπαϊκές επιταγές και να πάρουν εύσημα «προοδευτικότητας», όπως κάποιοι άλλοι κάποτε το «έπαιζαν» προοδευτικοί απλά καταργώντας τη ... μαθητική ποδιά! Η πραγματική προοδευτικότητα βρίσκεται αλλού και όχι στο πεδίο που επέλεξαν οι «πεφωτισμένοι» ηγέτες μας.

Η όλη υπόθεση παρά την τραγικότητά της προσφέρεται τέλεια για παράσταση θεάτρου σκιών, με τον αθάνατο Καραγκιόζη να την διακωμωδεί. Κατά την εκδίκαση κάποιας υπόθεσης ο πρόεδρος απευθύνει στον Καραγκιόζη τις προκαταρκτικές ερωτήσεις. Φθάνει στο ερώτημα: Είσαι παντρεμένος; Ο Καραγκιόζης απαντά: Είμαι! Ο δικαστής συνεχίζει: Με ποιά; Ο Καραγκιόζης αδιάφορα: Με μια γυναίκα. Θυμωμένος ο πρόεδρος του λέει: Ξέρεις κανένα να έχει παντρευθεί με άνδρα; Για να πάρει την απάντηση: Ξέρω την αδελφή μου!

Αυτά που συμβαίνουν σήμερα δεν είναι καραγκιοζλίκια, δυστυχώς είναι χατζηαβατισμοί! Ο Καραγκιόζης σώζει και εκφράζει το αντιστασιακό ήθος της ρωμέϊκης ψυχής. Εμείς καταντήσαμε πλέον Χατζηαβάτες που προσκυνούμε με ευτέλεια, δουλικά τα αφεντικά μας, με την προσδοκία ότι θα μας εκτιμήσουν και θα μας αποδεχθούν.

Του αρχιμ. Δοσιθέου Καστόρη

Ιεροκήρυκα Ι. Μ. Θηβών, Λεβαδείας κ. Αυλίδος