|
 |
Αρχική » Επίκαιρα κείμενα
Υπάρχουν ώρες που η ψυχή του ανθρώπου, σαν να αφυπνίζεται από λήθαργο, σηκώνει το βλέμμα της προς τα άνω. Μια ανεξήγητη επιθυμία την καταλαμβάνει – να ανέβει, να απομακρυνθεί από τη γη και να πορευτεί προς εκείνο το φως που δεν γνωρίζει δύση. Είναι το κάλεσμα του Θεού, ήσυχο και ανεπιτήδευτο, μα δυνατό σαν τον άνεμο στην κορυφή του όρους.
Η άνοδος αυτή δεν είναι χωρίς κόπο. Είναι δρόμος ανηφορικός, μονοπάτι τραχύ, γεμάτο πέτρες και εσωτερικές μάχες. Μα ο άνθρωπος που τολμά να βαδίσει σ’ αυτόν, νιώθει μέσα του ειρήνη. Γιατί κάθε βήμα προς τα πάνω τον ελευθερώνει από τα δεσμά του κόσμου, και του επιτρέπει να αναπνέει βαθύτερα, να βλέπει καθαρότερα, να θυμάται ποιος είναι και από πού έρχεται.Καθώς η ημέρα γέρνει και το φως γλυκαίνει, ο ουρανός σιγά-σιγά ντύνεται τ’ άστρα. Είναι η ώρα του στοχασμού, της ενδοσκόπησης, της μετάνοιας. Εκεί, στο ησυχαστήριο της ύπαρξης, η ψυχή αναλογίζεται τα χαμένα μονοπάτια.
Θυμάται ταξίδια που δεν τόλμησε, αποστολές που αρνήθηκε, καλέσματα που άφησε να σβήσουν σαν σπίθες στον άνεμο. Κι όμως, το πέλαγος της ελευθερίας απλώνεται ακόμη μπροστά της – όχι ως απειλή, αλλά ως υπόσχεση.Και τότε εμφανίζεται μπροστά της η πόλη. Λαμπερή, μεγαλόπρεπη, γεμάτη φώτα και υποσχέσεις. Μοιάζει με τη Βαβυλώνα των Γραφών – μια πόλη που υψώνεται στα μάτια των ανθρώπων σαν θεότητα, χτισμένη επάνω στην ύλη, τη δόξα, την εξουσία και την αυτάρκεια. Είναι η πόλη των αισθήσεων, των επιθυμιών, των συμβιβασμών. Η πόλη που σαγηνεύει και φυλακίζει, που υπόσχεται ζωή μα κλέβει την ψυχή.
Η Βαβυλώνα δεν είναι πάντα μακρινή· βρίσκεται μέσα μας. Είναι οι επιλογές μας, τα προσωπεία μας, η σιωπή μας μπροστά στο κάλεσμα του Θεού. Είναι το δέλεαρ να μείνουμε χαμηλά, να αρκεστούμε στα λίγα, να ξεχάσουμε τα αιώνια. Και όμως, η Αγία Γραφή προειδοποιεί: «Ἔπεσεν, ἔπεσεν Βαβυλὼν ἡ μεγάλη» (Αποκ. 18,2). Η λάμψη της είναι απατηλή· το μεγαλείο της πρόσκαιρο.Απέναντι σ’ αυτήν, στέκει το όρος του Θεού. Ίσως λιγότερο εντυπωσιακό στα μάτια του κόσμου, μα εκεί κατοικεί η αλήθεια. Είναι το Θαβώρ της Μεταμορφώσεως, το Σινά της Θείας Εντολής, το Γολγοθάς της θυσίας. Δεν καλεί με φωνές και θορύβους, αλλά με τη σιγή της Χάριτος. Είναι η πορεία της ταπείνωσης, της μετάνοιας, της εμπιστοσύνης.
Κάθε άνθρωπος, αργά ή γρήγορα, βρίσκεται μπροστά σε αυτό το δίλημμα: Θα μείνει στη Βαβυλώνα, ή θα ανέβει στο όρος; Θα συμβιβαστεί με τα φώτα του κόσμου, ή θα αναζητήσει το ανέσπερο φως του Ουρανού; Η επιλογή δεν είναι θεωρητική· είναι καθημερινή, πρακτική, υπαρξιακή. Ο Χριστός δεν ήρθε να μας υποσχεθεί πόλεις και φώτα. Ήρθε να μας δείξει τον δρόμο προς το ύψος, να μας καλέσει να Τον ακολουθήσουμε. Όχι γιατί θέλει να μας στερήσει τη ζωή, αλλά γιατί θέλει να μας χαρίσει την πληρότητά της.
Κι έτσι, το ερώτημα παραμένει, σαν πρόσκληση και σαν κρίση:Θα μείνουμε στη λάμψη της Βαβυλώνας, ή θα ανηφορίσουμε προς το όρος του Θεού;Η ανάβαση είναι δική μας επιλογή. Και η κορυφή δεν υπόσχεται τίποτε άλλο παρά Αυτόν.
Δημ.Τζαφέρης Θεολόγος
Λαμπαδάριος Ιερού μας Ναού.
|
|
Πατήστε εδώ για να το δείτε