Ἡ σημερινή Κυριακή ὀνομάζεται «Κυριακή τοῦ Μεγάλου Δείπνου», διότι στήν εὐαγγελική περικοπή ἀκούσαμε τήν παραβολή πού εἶπε ὁ Χριστός, προκειμένου νά παρουσιάσει τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ὡς μία εὐωχία. Σ’ αὐτήν ὁ οἰκοδεσπότης Θεός προσκαλεῖτούς ἀνθρώπους νά παρακαθίσουν μαζί Του καί νά χαροῦν σ’ αὐτό τό γαμήλιο γλέντι τῆς ἕνωσής τους μέ τόν Θεό. Βλέπουμε, ὅμως, ὅτι δέν εἶναι πρόθυμοι ὅλοι οἱ προσκεκλημένοι νά ἀνταποκριθοῦν στήν τιμή πού τούς γίνεται.

Μέ ἀνόητες καί φρικτές δικαιολογίες ἀποφεύγουν τό κάλεσμα τοῦ Θεοῦ. Προτιμοῦν νά χορτάσουν στά δικά τους εὐτελῆ δεῖπνα, τά γεμάτα σκουπίδια καί δηλητήρια, παρά νά ἀπολαύσουν τή φιλοξενία τοῦ Δημιουργοῦ, πού τούς χορταίνει μέ τό μάννα καί τήν ἀμβροσία τῆς θεϊκῆς ἀγάπης καί δόξας.«Ἐκάλεσε πολλούς» μᾶς λέγει ὁ Χριστός στήν παραβολή, ἀναφερόμενος στόν Θεό Πατέρα Του. Ὁ Θεός «ἐκάλεσε πολλούς» πρῶτον, ἐπειδή εἶναι ἀπερινόητα πλούσιος καί δεύτερον, ἐπειδή εἶναι ἄνευ ὁρίων φιλάνθρωπος.

Ὁ Ἰησοῦς κατ’ ἀρχήν ἀναφέρει αὐτή τή χαρακτηριστική λεπτομέρεια μέ τή φράση «ἐκάλεσε πολλούς», διότι θέλει νά διδάξει στούς ἀκροατές Του ὅτι τό κάλεσμα προέρχεται ἀπό ἕνα πρόσωπο πού ἔχει τή δυνατότητα νά φιλοξενήσει πολλούς. Ἡ Πρόσκληση ἀπευθύνεται σέ πολλούς, ἐπειδή Αὐτός πού προσκαλεῖ ἔχει τά μέσα καί τόν πλοῦτο νά χορτάσει τούς προσκεκλημένους Του. Ὅταν κάποιος εἶναι φτωχός, δέν μπορεῖ νά παραθέσει φαγητό σέ πολλούς προσκεκλημένους. Μόνον αὐτός πού ἔχει τά ἀπαραίτητα ἀγαθά σέ ἀφθονία, μπορεῖ νά τά μοιράσει ἁπλόχερα σέ πολλούς συνδαιτυμόνες. Τό «πολλούς», μάλιστα, στή σημερινή παραβολή σημαίνει «ἀμέτρητους». Ὁ Θεός εἶναι πλούσιος πέρα ἀπό κάθε μέτρο καί ἔχει τή δύναμη καί τή θέληση νά προσκαλεῖ ἀμέτρητους ἀνθρώπους στή χαρά τοῦ Δείπνου τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. Ὁ πλοῦτος τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι μόνον ὑλικός.

Αὐτό εἶναι αὐτονόητο, ἀφοῦ εἶναι ὁ ἰδιοκτήτης ὅλου τοῦ σύμπαντος. Ὁ Θεός εἶναι ἄπειρα πλούσιος πνευματικά. Εἶναι πλούσιος «ἐν ἐλέει», πλούσιος στή δύναμη, στήν ἀγάπη, στή δόξα, στή χαρά, στή γνώση, πλούσιος στήν ἄκτιστη χάρη, πλούσιος σέ κάθε διάσταση πληρότητας πού μπορεῖ νά συλλάβει ὁ νοῦς. Ὁ πλούσιος Θεός δέν ταΐζει τούς προσκεκλημένους Του μέ ὑλικές τροφές. Τούς τρέφει μέ τήν αἰωνίζουσα τροφή, πού ὑπερβαίνει κάθε ὑλική ἀπόλαυση. Ἡ τροφή πού δίνει ὁ Θεός σέ ὅσους δέχονται νά παρακαθίσουν στό Δεῖπνο τῆς Βασιλείας Του εἶναι ὁ ἴδιος ὁ ἑαυτός Του. Τόν ἑαυτό Του προσφέρει ὁ Θεός σέ ὅποιον Τόν ἀγαπάει καί πεινάει καί διψάει γιά Ἐκεῖνον. Ὁ Θεός εἶναι πού προσφέρει τό Δεῖπνο καί προσφέρεται μέσα σ’ αὐτό τό Δεῖπνο. Αὐτός ἑτοιμάζει τή θυσία καί προσφέρεται σάν θυσιασμένο σφάγιο σέ ὅσους θέλουν νά ἑνωθοῦν μαζί Του. Προσφέρει τόν ἑαυτό Του, γι’ αὐτό ὁ θησαυρός Του εἶναι ἀδαπάνητος. Προσκαλεῖ πολλούς, διότι ὁ Ἴδιος εἶναι ἀτελείωτος. Ἐνῶ ἐπιθυμεῖ ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα καί ὅλα τά κτίσματα νά κοινωνήσουν μέ τή Θεότητά Του, καί πάλι δέν μειώνεται, ἔστω καί ἐλάχιστα, ὁ πλοῦτος του.Ὁ πλοῦτος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀνεξάντλητος, γι’ αὐτό μπορεῖ καί θέλει νά φιλοξενήσει ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα στήν Οὐράνια Πολιτεία καί στό γλέντι τοῦ Παραδείσου. Γίνεται σπάταλος στίς παροχές Του, διότι τά ἀγαθά πού χαρίζει δέν πρόκειται νά τελειώσουν ποτέ. Ἕνας τόσο πλούσιος οἰκοδεσπότης δίνει στόν καθένα ὅ,τι πιό πολύτιμο τοῦ χρειάζεται. Γεμίζει τόν καθένα μέ τά δῶρα πού τοῦ ταιριάζουν, πού τόν δικαιώνουν καί τόν δοξάζουν περισσότερο. Γεμίζει τόν καθένα μέ τά δῶρα πού ἀντέχει νά σηκώσει καί νά ἀπολαύσει. Τό Δεῖπνο τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν εἶναι μία εὐωχία πέρα ἀπό κάθε ἀνθρώπινη διανόηση, διότι εἶναι ὁ χορτασμός τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ.

Δεύτερον, ὁ Θεός «ἐκάλεσε πολλούς» στό Δεῖπνο τῆς λύτρωσης, διότι «θέλει πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι». Ὁ Θεός δέν προσωποληπτεῖ. Δέ χωρίζει τά παιδιά Του σέ κατηγορίες. Ἁπλώνει τήν ἀγάπη Του σέ κάθε ὕπαρξη. Χαίρεται νά κοινωνεῖ μέ ὅλα τά πρόσωπα πού βρίσκονται κάτω ἀπό τό βλέμμα Του. Καλεῖ τούς πάντες μέ ἀπέραντη φιλανθρωπία νά τρέξουν στήν ἀστείρευτη ἀγάπη Του, νά κουρνιάσουν στή ζεστή ἀγκαλιά Του, νά γεμίσουν χαρά καί εὐδαιμονία ἀπό τό ὑπέρκαλο κάλλος Του. Ἡ πρόσκληση τοῦ Θεοῦ εἶναι ταυτόχρονα προσωπική καί πανανθρώπινη. Ἀπευθύνεται μοναδικά στό κάθε πρόσωπο, ἀλλά ἀπευθύνεται καί σέ ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα. Χωρίς σύνορα, χωρίς διακρίσεις, χωρίς εὔνοιες καί ἀποκλεισμούς καλεῖ τούς πάντες «μετά φόβου, πίστεως καί ἀγάπης» νά προσέλθουν καί νά τραφοῦν ἀπό τό πανάχραντο Σῶμα καί ἀπό τό ζωοφόρο Αἷμα Του. Κανείς δέν ἔχει τόσο πλατύ ἄνοιγμα γιά τήν ἀνθρωπότητα ὅσο ἀνοίγει ὁ Θεός τήν ἀγάπη Του, γιά νά μᾶς βάλει μέσα σ’ αὐτή. Κανείς δέν γκρεμίζει τά σύνορα καί δέν κτίζει τόσες γέφυρες ὅσο τό κάνει ὁ Οὐράνιος Πατέρας μέσα ἀπό τήν Ἐκκλησία. Ἡ Ἐκκλησία, σάν ζωντανό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, καλεῖ ὅλους τούς ἀνθρώπους στήν πραγματικότητα τῆς κοινῆς τράπεζας. Ἡ Ἐκκλησία, ὅπως τό λέει τό ὄνομά της, ἐκ – καλεῖ, δηλαδή προσκαλεῖ, μαγνητίζει καί σαγηνεύει κάθε ἄνθρωπο στή σωτηρία. Στρώνει τό τραπέζι τοῦ Θεοῦ γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους. Πρῶτα φωνάζει τούς πιστούς καί, ὅταν αὐτοί δέν ἀνταποκριθοῦν, φωνάζει τούς πάντες νά γίνουν πιστοί, γιά νά ἀπολαύσουν «τοῦ μυστηρίου τῆς πίστεως». Αὐτό τό μυστήριο τῆς πίστης εἶναι τό σιτευτό σφάγιο, ὁ κατακομματιασμένος Ἀμνός, πού πάνω Του σηκώνει ὅλη τήν ἁμαρτία τοῦ κόσμου.

Στό Δεῖπνο Του ὁ Θεός «ἐκάλεσε πολλούς» καί συνεχίζει νά καλεῖ τούς πάντες, γιά νά τούς δώσει τόν πλοῦτο Του, γιά νά τούς βαπτίσει σέ μία εὐλογημένη ἑνότητα, γιά νά τούς συμπτύξει σέ μία μεγάλη καί ὡραία χαρούμενη παρέα. Σ’ αὐτή τήν παρέα τῶν ἁγίων, τῶν δικαίων καί τῶν δοξασμένων ἄς προστρέξουμε ὅλοι μέ τή συμμετοχή μας στή Θεία Εὐχαριστία, γιά νά χαιρόμαστε ἀπό τώρα, ὅπως πρόκειται νά χαροῦμε γιά πάντα στήν Οὐράνια εὐωχία τῆς Θείας Βασιλείας.

Ι.Μ.Δ