Η Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου πού ἐορτάζει ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ὑπῆρξε τό ἐπιστέγασμα καί ἡ ἐπισφράγιση τοῦ ἀπολυτρωτικοῦ ἔργου Του. Διότι ὁ Κύριος Ἰησοῦς ἔγινε ἄνθρωπος γιά νά φανερώσει τόν ἀληθινό Τριαδικό Θεό καί νά προσφέρει τόν Ἑαυτό Του θυσία ἐξιλαστήριο στόν ἐπουράνιό Του Πατέρα γιά τή σωτηρία ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Τήν τεσσαρακοστή, λοιπόν, ἡμέρα ἀπό τήν Ἀνάστασή Του, ἐγκαταλείπει τή γῆ καί ἐνώπιον τῶν Μαθητῶν Του ἀναλαμβάνεται στούς οὐρανούς.

Τό θέαμα ὑπῆρξε μοναδικό καί ἔκπαγλο. Καί, καθ’ ὅν χρόνο Τόν ἔβλεπαν οἱ Μαθητές «ἀνελήφθη εἰς τόν οὐρανόν καί ἐκάθισεν ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ» (Μάρκ. ιστ’19). Ἔλαβε ὁ Κύριος ἐξαιρετική καί τιμητική θέση στά δεξιά τοῦ Πατέρα Του, ὄχι πλέον ὡς Θεός –διότι ὡς Θεός ἦταν προαιωνίως ὁμοούσιος καί ὁμότιμος μέ τόν Πατέρα Του– ἀλλά ὡς ἄνθρωπος λαμβάνει τή θέση αὐτή τῆς μεγαλωσύνης τοῦ Πατέρα Του. Καί οἱ Μαθητές «ἦσαν ἀτενίζοντες εἰς τόν οὐρανόν». Τόσο πολύ τούς συνήρπασε τό θέαμα. Τί δόξα! Τί μεγαλεῖο! Κατ’ αὐτόν τόν τρόπο ἀνελήφθη ὁ Κύριος ὥστε δικαιολογημένα ὁ ἀπ. Παῦλος νά διακηρύττει: «Ἀνελήφθη ἐν δόξῃ»!

Ἀλλά γεννᾶται τό ἐρώτημα: Γιατί ἔτυχε μιᾶς τέτοιας τιμῆς καί δόξας ὁ Κύριος καί ποιές εἶναι οἱ συνέπειες αὐτῆς; Ἡ τιμή καί ἡ δόξα τήν ὁποία ἔτυχε ὁ Κύριος ἐκ μέρους τοῦ Πατρός Του, εἶναι κατά πάντα δικαιολογημένη. Γιατί; Διότι πρῶτος ὁ Χριστός δόξασε τόν Θεό Πατέρα. Πῶς; Μολονότι ἦταν τέλειος Θεός καί ὁμοούσιος μέ τόν Πατέρα, «ἑαυτόν ἐκένωσε μορφήν δούλου λαβών, ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος» (Φιλ. β’ 7). Ἐσμίκρυνε μόνος Του πρός καιρόν τή δόξα καί τό μεγαλεῖο τῆς θεότητός Του καί ἔλαβε δούλου μορφή, γενόμενος ὅμοιος μέ μᾶς!

Ἐπιπλέον, πόσες φορές εἶπε καί τό ἐπανέλαβε ὁ Κύριος: «... καταβέβηκα ἐκ τοῦ οὐρανοῦ οὐχ ἵνα ποιῶ τό θέλημα τό ἐμόν, ἀλλά τό θέλημα τοῦ πέμψαντός με (Πατρός)» (Ἰω. στ’ 38). Καί λίγο προτοῦ νά παραδοθεῖ ἔλεγε στούς Μαθητές Του: «Νῦν ἐδοξάσθη ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου, καί ὁ Θεός ἐδοξάσθη ἐν αὐτῷ» (Ἰω. ιγ’ 31). Διότι μέ τή σταυρική Του θυσία καταργεῖται ἡ ἁμαρτία καί ὁ θάνατος. Μάλιστα. Ὁ Θεός Πατέρας δοξάσθηκε μέ ὅλη γενικά τή ζωή τοῦ Υἱοῦ Του. Γι’ αὐτό καί στήν ἀρχιερατική Του προσευχή ἔλεγε πρός τόν Ἐπουράνιό Του Πατέρα: «Ἐγώ σε ἐδόξασα ἐπί τῆς γῆς, τό ἔργον ἐτελείωσα ὅ δέδωκάς μοι ἵνα ποιήσω» (Ἰω. ιζ’ 4). Γνωστοποίησα τό ὄνομά Σου στούς ἀνθρώπους, ὑπήκουσα τελείως στό θέλημά Σου.

Ἔτσι Σέ δόξασα πάνω στή γῆ, καί μέ τή θυσία Μου πάνω στό σταυρό φέρω σέ τέλειο πέρας τό ἔργο, πού Μοῦ ἔδωκες νά ἐπιτελέσω. Ἰδού πῶς ὁ Υἱός πρῶτος δόξασε τόν Πατέρα. Ἐρχόταν τώρα ἡ σειρά τοῦ Πατέρα νά δοξάσει ἕνα τέτοιο Υἱό. Πῶς δοξάσθηκε ὁ Υἱός ἀπό τόν Πατέρα; Τό γνώριζε αὐτό ὁ Κύριος καί γι’ αὐτό ἔλεγε: «Εἰ ὁ Θεός ἐδοξάσθη ἐν αὐτῷ, καί ὁ Θεός δοξάσει αὐτόν ἐν ἑαυτῷ, καί εὐθύς δοξάσει αὐτόν» (Ἰω. ιγ’ 32). Ἐάν ὁ Θεός δοξάσθηκε διά τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καί ὁ Θεός Πατέρας θά δοξάσει Αὐτόν ὄχι μέ ἄγγελο ἤ ἄλλη δύναμη, ἀλλά κατ’ εὐθεῖαν διά τοῦ ἑαυτοῦ του, διότι θά ἀναστήσει μέ τή δύναμή Του τήν ἀνθρώπινη φύση Του καί θά ὑψώσει αὐτήν ἐνδόξως στόν οὐρανό. Ἡ Ἀνάσταση δέ καί ἡ ἔνδοξη Ἀνάληψη μέ τήν ὁποία θά δοξασθεῖ ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου, θά ἐπακολουθήσει ἐντός ὀλίγου.

Γι’ αὐτό καί ὁ ἀπ. Παῦλος διακηρύττει: «Διό καί ὁ Θεός αὐτόν ὑπερύψωσε καί ἐχαρίσατο αὐτῷ ὄνομα τό ὑπέρ πᾶν ὄνομα» (Φιλ. β’ 9). Γιά τήν ταπείνωση δέ καί τήν ὑπακοή αὐτή ὁ Θεός Πατέρας ὑπερύψωσε τόν Υἱό καί ὡς ἄνθρωπο καί τοῦ χάρισε ὄνομα, τό ὄνομα Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, πού εἶναι παραπάνω ἀπό κάθε ἄλλο ὄνομα. Πότε ἔγινε αὐτό; Τήν τεσσαρακοστή ἀπό τήν Ἀνάστασή Του ἡμέρα, ὅταν ἄφηνε τή γῆ ὁ Κύριος καί ἀνερχόταν δοξασμένος θριαμβευτής στόν οὐρανό.

Τίποτε δέν μπορεῖ νά ἀνακόψει τή θριαμβευτική πρός τά ἄνω πορεία τοῦ ἀναληφθέντος Κυρίου. Μέ ὅση εὐκολία συνέτριψε τίς πύλες τοῦ Ἅδη καί κατέλυσε τό σκοτεινό Του βασίλειο, μέ τήν ἴδια εὐκολία ἐγκατέλειψε τή γῆ καί ἀνέβη σέ ὕψος τρισμέγιστο καί «ἐκάθισεν ἐν δεξιᾷ τῆς μεγαλωσύνης ἐν ὑψηλοῖς» (Ἑβρ. α’ 3). Οἱ οὐρανοί πανηγυρίζουν! Οἱ ἄγγελοι ἀγάλλονται. «Ἄρατε πύλας οἱ ἄρχοντες ὑμῶν καί ἐπάρθητε πύλαι αἰώνιοι καί εἰσελεύσεται ὁ βασιλεύς τῆς δόξης» (Ψαλμ. κγ’ 7). Τί ὕψος! Τί δόξα! Ποῖο ἀπερίγραπτο μεγαλεῖο τοῦ ἀναληφθέντος Θεανθρώπου! Δέν εἶναι ὕψος τοπικό. Διότι τόπος καί χῶρος καί χρόνος γιά τόν Θεό δέν ὑπάρχουν. Εἶναι ἀνύψωση τῆς ἀνθρώπινης φύσης στό πρόσωπο τοῦ ἀναληφθέντος Θεανθρώπου!

Ποία δόξα καί γιά τό ἀνθρώπινο γένος! Διότι ὁ ἀναληφθείς Θεάνθρωπος συνανυψώνει μαζί Του καί ὅλους ὅσους Τόν πιστεύουμε. Δέν μᾶς τό ἐβεβαίωσε; «Ἵνα ὅπου εἰμί ἐγώ, καί ὑμεῖς ἦτε». Θά σᾶς παραλάβω μαζί Μου, γιά νά εἶσθε ἐκεῖ ὅπου εἶμαι ἐγώ. Στή δέ ἀρχιερατική Του προσευχή ἔλεγε: «Πάτερ, οὕς δέδωκάς μοι, θέλω ἵνα ὅπου εἰμί ἐγώ κἀκεῖνοι ὦσι μετ’ ἐμοῦ, ἵνα θεωρῶσι τήν δόξαν τήν ἐμήν ἥν δέδωκάς μοι» (Ἰω. ιζ’ 24). Θέλω Πατέρα μου ἐκείνους τούς ὁποίους μοῦ ἔχεις δώσει, νά εἶναι μαζί Μου, ὅπου εἶμαι ἐγώ, γιά νά βλέπουν καί ἀπολαμβάνουν τή δόξα Μου, τήν ὁποία μοῦ ἔδωκες αἰώνια.

Ὦ! Πόσο μᾶς ἐτίμησε μέ τήν Ἀνάληψή Του ὁ Κύριος! Ἔνδοξος ὁ Χριστός, ἔνδοξοι καί ἐμεῖς, πού πιστεύουμε σ’ Αὐτόν καί ἀναγεννιόμαστε μέ τή Χάρη τῶν ἁγίων Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας Του. Αἰώνιος καί ἀθάνατος ὁ Χριστός, αἰώνιοι καί ἀθάνατοι καί ἐμεῖς! Αὐτό σημαίνει νά εἶναι κανείς ἑνωμένος μέ τήν πίστη καί τά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, μέ τόν Χριστό. Ἐκεῖ πού ἀνέβη κατά τήν ἔνδοξη Ἀνάληψή Του ὁ Θεάνθρωπος, ἐκεῖ θά ἀνεβοῦμε καί ἐμεῖς μία ἡμέρα, γιά νά «ἐκλάψωμεν ὡς ὁ ἥλιος ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ Πατρός». Διότι «...Κύριος ὁ Θεός φωτιεῖ αὐτούς (ἡμᾶς) καί βασιλεύσουσιν (βασιλεύσωμεν) εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων» (Ἀποκ. κβ’ 5).

Ἄς δοξάσουμε τόν Θεό, διότι μέ τή θεία Ἀνάληψη τοῦ Υἱοῦ Του, ὁ Κύριος Ἰησοῦς μᾶς ἔδωσε τή μεγάλη καί εὐφρόσυνη πληροφορία ὅτι, ὅπως Ἐκεῖνος δοξάσθηκε, θά δοξασθοῦμε καί ἐμεῖς μία ἡμέρα. Βέβαια, τώρα βρισκόμαστε ἐδῶ στή γῆ. Δεχόμαστε τίς ἐπιθέσεις τῆς πολυκέφαλης ἁμαρτίας καί τοῦ παντοειδοῦς κακοῦ. Αἰσθανόμαστε πολλές φορές τίς δυνάμεις μας – σωματικές καί πνευματικές – νά μᾶς ἐγκαταλείπουν. Οἱ πολλές δέ καί ποικίλες θλίψεις γεμίζουν τήν ψυχή μας ἀπό δειλία καί ἀπογοήτευση.

Ὅμως, ἄς μή λησμονοῦμε ποτέ ὅτι ὁ ἐνδόξως ἀναληφθείς Κύριος στούς οὐρανούς δέν ἀδρανεῖ. Μέ βλέμμα ἄγρυπνο καί στοργικό μᾶς παρακολουθεῖ καί συνεχίζει τό σωτήριο ἔργο Του γιά μᾶς, ὡς αἰώνιος Ἀρχιερέας «πάντοτε ζῶν εἰς τό ἐντυγχάνειν ὑπέρ ἡμῶν». Δέν εἶναι μακριά μας. Κοντά μας εἶναι. Στό πλευρό μας βρίσκεται. Μέ στοργή ἀπέραντη μᾶς περιβάλλει. Μᾶς παρακολουθεῖ. Μᾶς βλέπει. Γνωρίζει τούς πόνους μας καί τίς ἀνάγκες μας, τούς κινδύνους καί τίς θλίψεις μας. Μᾶς στηρίζει. Μᾶς ἐμψυχώνει. Μᾶς παρηγορεῖ. Εἶναι ἕτοιμος νά συγχωρήσει τίς ἁμαρτίες μας. Νά καθαρίσει τήν ψυχή μας. Πάντοτε ἐπιζητεῖ ὅλο καί περισσότερο νά μᾶς κάνει δικούς Του· γιατί ἐπιποθεῖ ὁ Κύριος - ὅταν θά μᾶς καλέσει ἀπό τόν παρόντα κόσμο – νά βρεθοῦμε κοντά Του, στήν ἀτελεύτητη χαρά καί δόξα τῆς Οὐρανίου Βασιλείας.

Ἀρχιμ. Καλλίστρατος Ν. Λυράκης

τ. Ἱεροκήρυκας

Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν

ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ Τεῦχος 119