Ἀκούσαμε τόν Χριστό νά διδάσκει καί νά ἀποκαλύπτει τόν ἑαυτό Του σέ μία Σαμαρείτιδα γυναίκα· ἀξιώθηκε νά ἀκούσει ἀπό τόν ἴδιο τόν Διδάσκαλο ὅτι «Πνεῦμα ὁ Θεός καί τούς προσκυνοῦντας αὐτόν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν». Ὁ Χριστός ἔρχεται στούς ἀνθρώπους καί τούς ἀποκαλύπτει τά πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ὁ μακαριστός γέρων Σωφρόνιος Σαχάρωφ ἔλεγε ὅτι ἡ πίστη στήν Ἁγία Τριάδα θά ἦταν ἀδύνατο νά ἐπινοηθεῖ ἀπό τόν ἄνθρωπο, ἄν δέν τήν ἀποκάλυπτε ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Ἀποκαλύπτεται στόν ἄνθρωπο καί τοῦ χαρίζει τήν γνώση γιά τήν θεία Του ὕπαρξη. Καί αὐτή ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ συνεπάγεται τήν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου.

Στόν Εὐαγγελιστή Ἰωάννη διαβάζουμε τά λόγια τοῦ Χριστοῦ πρός τούς Ἰουδαίους: «ἐάν μή πιστεύσητε ὅτι ἐγώ εἰμι, ἀποθανεῖσθε ἐν ταῖς ἁμαρτίαις ὑμῶν». Πράγμα πού σημαίνει ὅτι ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ καί ἡ ἀποδοχή Του ὡς Υἱόν τοῦ Θεοῦ καί ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν Του εἶναι ἡ πραγματική ζωή γιά τόν ἄνθρωπο. Τότε ὁ ἄνθρωπος ἀποκτᾶ αἴσθηση τῆς ὄντως ζωῆς, ἀποκαθίσταται στό ἀρχικό του κάλλος, φεύγει ἀπό τά δίχτυα τῆς λήθης τοῦ Θεοῦ, πού συνιστᾶ τόν θάνατο τοῦ ἀνθρώπου, καί σώζεται.

Αὐτό συνέβη καί στήν Σαμαρείτιδα τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου. Ἡ συνάντησή της μέ τόν Χριστό, ἡ ἀποδοχή Του ὡς Μεσσία καί στή συνέχεια ἡ ἀλλαγή τῆς ζωῆς της σήμανε γιά τήν ἁμαρτωλή γυναίκα τήν σωτηρία της. Ὁ Χριστός τήν συναντᾶ στό πηγάδι τοῦ Ἰακώβ. Ἐκεῖ πού ἡ Σαμαρείτιδα ἔρχεται γιά νά ἀντλήσει νερό πού θά ξεδιψάσει τό σῶμα της. Ὁ Διδάσκαλος τήν ἐλέγχει γιά τήν ἁμαρτωλή της ζωή καί ἐκείνη ἀφοῦ δέχεται ταπεινά τήν ὑπόδειξή Του γιά τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ζεῖ, δέχεται στήν συνέχεια καί τήν ἀποκάλυψη τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ Ἐκεῖνος τῆς φανερώνει ὅτι εἶναι ὁ Μεσσίας. Καθώς ἐπίσης τῆς φανερώνει καί τά ἄλλα δύο πρόσωπα τῆς Τριαδικῆς Θεότητος. Διδάσκεται ὅτι ὁ Θεός γνωρίζεται δι’ Αὐτοῦ ἀφοῦ Ἐκεῖνος, ὁ Χριστός δηλαδή, εἶναι ἡ ἀλήθεια, καί ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι πού εἶναι τό Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας, τό ὁποῖο ἐκπορεύεται ἀπό τόν Πατέρα καί πέμπεται διά τοῦ Υἱοῦ. Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης μᾶς πληροφορεῖ ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔχει τήν δυνατότητα νά πλησιάσει τόν Πατέρα διά τοῦ Υἱοῦ. «Οὐδείς ἔρχεται πρός τόν Πατέρα εἰ μή δι’ ἐμοῦ». Καί ἡ κοινωνία μέ τόν Χριστό γίνεται διά τοῦ Παναγίου Πνεύματος ἀφοῦ «οὐδείς δύναται εἰπεῖν Κύριον Ἰησοῦν εἰ μή ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ».

Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἔγραψαν πολλά γιά τήν ἀλήθεια τῶν προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ὁ ἅγιος Συμεών ὁ νέος Θεολόγος θά πεῖ ὅτι ὁ Πατήρ εἶναι ἡ οἰκία κατά τό: «ἐν τῇ οἰκίᾳ τοῦ Πατρός μου μοναί πολλαί εἰσίν». Ὁ Υἱός εἶναι ἡ θύρα διά τῆς ὁποίας εἰσερχόμαστε στήν οἰκία: «Ἐγώ εἰμι ἡ θύρα· δι΄ ἐμοῦ ἐάν τις εἰσέλθῃ, σωθήσεται, καί_εἰσελεύσεται καί ἐξελεύσεται, καί νομήν εὑρήσει». Καί τό Ἅγιον Πνεῦμα εἶναι τό κλειδί διά τοῦ ὁποίου ἀνοίγουμε τήν θύρα.

Ὅλες αὐτές τίς ἀλήθειες τῆς πίστεως πού ὁ Θεός ἀποκαλύπτει στόν ἄνθρωπο, καλεῖται ὁ καθένας μας νά τίς ἀναζητήσει καί νά τίς ζήσει. Διότι ὁ ἄνθρωπος περιπλανώμενος ἀνάμεσα σέ θεωρεῖες καί συστήματα ἀπό τά ὁποῖα ἀπουσιάζει ὁ Χριστός, μπερδεύεται καί τελικά χάνεται. Ἀδικοῦμε τόν ἑαυτό μας, ὅταν ἐνῶ ἔχουμε ἕναν τέτοιο Θεό πού μᾶς κάνει κατά χάριν μετόχους τῆς δικῆς Του ζωῆς, ἐμεῖς ζοῦμε ἀπομονωμένοι καί ἀποκομμένοι, σχεδόν νεκροί, ἀντλώντας βρώμικο νερό ἀπό τόν φίλαυτο ἑαυτό μας. Ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού ψάχνουν νά γνωρίσουν τόν ἀληθινό Θεό μέσα ἀπό φιλοσοφικές ἀτραπούς καί αὐτοανακηρυγμένους «ἁγίους». Εἶναι καιρός νά ἀρχίσουμε μιά ὑγιή ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ. Εἶναι καιρός νά ἀρχίσουμε νά ἀμφισβητοῦμε τόν «καλό» μας ἑαυτό.

Εἶναι καιρός νά ξεκολλήσουμε ἀπό προσκολλήσεις καί προσαρτήσεις σέ πρόσωπα καί καταστάσεις νόθες καί κίβδηλες, καί νά ἀναζητήσουμε καθαρό ἀνόθευτο νερό. Ἐπειδή ἡ ζωή μας παρέρχεται πολύ γρήγορα, εἶναι ἀνάγκη ἐπαναπροσδιορισμοῦ τῶν στόχων και τῶν πραγματικῶν ἀναγκῶν μας. Ἡ ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ πρέπει νά γίνει ἀνάγκη μας. Ἄν παρατηρήσουμε γιά λίγο τήν διάθεση τῆς καρδιᾶς μας καί τήν συμπεριφορά μας θά διαπιστώσουμε πόσο εὔθικτοι εἴμαστε. Κάτι πού ἦταν ἐντελῶς ἀντίθετο μέ τήν συμπεριφορά τῆς Σαμαρείτιδος τοῦ Εὐαγγελίου ὅταν τήν ἔλεγξε ὁ Χριστός. Τίς περισσότερες φορές βρισκόμαστε ὑπό τό κράτος ἐνοχικῶν καταστάσεων. Γι’ αὐτό ἄν καί γιά χρόνια ψιθυρίζουμε τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, παραμένουμε ἀπομακρυσμένοι ἀπό Ἐκεῖνον.

Ἡ ἄλλοτε ἁμαρτωλή Σαμαρείτιδα ἀναζήτησε καί βρῆκε τήν Ζωή. Ἔγινε ἡ συνάντησή της μέ τόν Χριστό αἰτία γιά ἀναγέννηση πνευματική. Γεύθηκε τήν ὄντως ζωή, καί αὐτό μᾶς καλεῖ νά κάνουμε ὅλοι μας. Εἶναι ἀνάγκη καί γιά μᾶς νά ἀποκτήσουμε προσωπικά γνώση αὐτοῦ τοῦ ὕδατος, γιά νά ὑπερβοῦμε τόν θάνατο, νά δώσουμε ἀπάντηση στά ὑπαρξιακά μας ἀδιέξοδα, νά βγοῦμε ἀπό τίς ἐνοχές καί τήν ἀπελπισία πού μᾶς ὁδηγοῦν. Ἔχει γεύση ἡ ζωή μέ τόν Χριστό καί θά ἦταν τουλάχιστον κρίμα νά μήν ἔχουμε μιά προσωπική ἐμπειρία.

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, κλείνοντας τήν δική του ὁμιλία γιά τήν Κυριακή αὐτή, προτρέπει: «Τό τέλος λοιπόν τῶν προσκολλημένων στόν κόσμο αὐτόν εἶναι πάντοτε ἡ συμφορά, ἀφοῦ στό τέλος ἐκφέρονται γυμνοί καί ἀφήνουν ἐδῶ ὅλες τίς γήινες παρηγοριές. Σέ ὅσους ὅμως περιφρονοῦν τά πράγματα τοῦ κόσμου τούτου καί ζητοῦν νά μάθουν περί τοῦ μέλλοντος κόσμου καί σπεύδουν νά πράξουν αὐτά πού θά συντελέσουν γιά ἐκεῖνον, ὁ θάνατος ὅταν ἔρχεται, δέν προξενεῖ ζημιά, ἀλλά μᾶλλον τούς μεταφέρει ἀπό τοῦτα τά μάταια καί ρευστά πρός ἀνέσπερη ἡμέρα, πρός ἀθάνατη ζωή, πρός πλοῦτο ἀδαπάνητο, πρός ἄφθαρτη τρυφή, πρός ἀΐδιο δόξα, πρός ἀγαθά πού ὑπάρχουν πραγματικά καί διαμένουν ἀναλλοίωτα».

I.M Θηβών και Λεβαδείας