Σπάνια κατεβαίνω στο κέντρο.  Κατέβηκα σήμερα.
Με το μετρό.
Να δω και λίγο κόσμο, λίγη κίνηση και ζωή. Να ζωντανέψω βγαίνοντας απ ‘τη διαρκή κλεισούρα του σπιτιού.

Ταξίδευα κι έβλεπα…
Ωραίοι οι άνθρωποι. Όλοι.
Ο καθείς για τη δουλειά του.
Άλλοι για τη βόλτα και τη χαλάρωσή τους. Καφετέριες, μαγαζιά, ψώνια, φαγητό. Άλλοι, πιο σοβαροί κι αγχωμένοι για θέματα πιεστικά, δουλειές, ζητήματα υγείας, αγωνίας.

Το μετρό, υπερσύγχρονο κι ωραίο. Αυθόρμητα μου βγήκε μια ευχή ευγνωμοσύνης για όλους αυτούς που το ‘φτιαξαν για τόσα χρόνια, κι έσκαψαν τούτα τα λαγούμια, κι έδωσαν ομορφιά, καλαισθησία, τεχνογνωσία και φώτα μες στα έγκατα της γης.

Το μετρό έτρεχε…
Δεκάδες μέτρα κάτω απ’ τη γη, και ν’ ακούς ονόματα αγίων! Πού να φανταζόταν η αγία Παρασκευή, ο άγιος Νικόλαος, ο άγιος Αντώνιος, η αγία Μαρίνα κλπ άγιοι, ότι θα λέμε τα ονόματά τους τόσους αιώνες ύστερα στα βάθη της γης, ονοματίζοντας τις στάσεις μας με τη δική τους μνήμη.  Επόμενος σταθμός ¨αγία Παρασκευή¨. Next station ¨agia Paraskevi¨.

Μια άγνωστη κυρία συνταξιούχος, δίπλα μου, φόραγε ένα άρωμα τέλειο! Δεν άντεξα και της μίλησα ¨Μα τι υπέροχα που μυρίζετε!!¨ Κόντεψε να λιποθυμήσει απ’ τη χαρά της. ¨Opium¨, μου λέει κολακευμένη ταπεινά. ¨Έτσι λέγεται, πάτερ μου! Δεν μυρίζει σα λιβάνι;!¨
Σε λίγο ο συρμός φρέναρε απότομα και της έπεσε το μπαστούνι που κρατούσε, με γυάλινο γυαλιστερό χερούλι όμορφο. Δύο έσκυψαν να της το δώσουν. Ήταν δυο νέοι, με σκισμένο παντελόνι. Και τα γόνατά τους φάνηκαν γυμνά μπροστά μας, απ’ το άνοιγμα.

Στην Πανόρμου μπήκε ένας τύπος με πρησμένα πόδια που ‘χαν φουσκάλες κι έσταζαν υγρά. Με ρώτησα αν είχα είκοσι λεπτά. Για να αποφύγω τις κουβέντες μες στον κόσμο του 'δωσα ό, τι είχα στη τσέπη μου. Ένα 2ευρω. Μου 'κανε ιπποτική υπόκλιση, και φώναξε έκπληκτος: Πω πω! 2 ευρώ! Ξέρεις σε πόση ώρα θα μάζευα τόσα λεφτά;!.. Πω, πω! Ευχαριστώ! Τέρμα η ζητιανιά για σήμερα!! Τα μάζεψα όλα!! Σχόλασα.
Για αντίδωρο, μου ΄δωσε με το ζόρι ένα σταυρουδάκι πλαστικό, που το 'χε επάνω του για φυλαχτό. Του είπα ότι έχω πολλά τέτοια. ¨Ναι, μα αυτό είναι το δικό μου!¨, είπε και μου το 'δωσε.

Είδα άλλους δύο που όταν βγήκαν στην αποβάθρα – ο ένας στο Μέγαρο Μουσικής, ο άλλος στον Ευαγγελισμό- παραμιλούσαν περπατώντας. Ρωτούσαν κι απαντούσαν μόνοι τους. Σα να άκουγαν και τον αόρατο συνομιλητή τους και το ζούσαν ως πλήρη διάλογο. Χωρίς σύνδεση στο κινητό και πάγια κλπ. Μόνος μιλάς, μόνος ακούς, μόνος απαντάς, και προχωράς. Εν μέσω όχλου.

Στον Ευαγγελισμό, όταν βγήκα, ένας άλλος με φουντωτά μαλλιά, φευγάτος, μου λέει ¨μην πας πιο πέρα, έχει φαντάσματα¨.

Άλλος πιο εκεί σ’ ένα παγκάκι, με σταμάτησε και μου είπε ότι είδε στον ύπνο του μια μαύρη γάτα, και μου ζητούσε να του εξηγήσω το όνειρο.Τρεις μου ζήτησαν ελεημοσύνη παίρνοντας όλα μου τα ψιλά. Ο ένας τους έκανε βαθιά υπόκλιση, σα να ‘τανε ιππότης. Ο τέταρτος μ’ έβρισε που δεν είχα. Δεν με πίστεψε. Δίκιο είχε. Είχα. Μα ήταν πολλά, σε χαρτονόμισμα.

Στη Μαρασλή, πιο πέρα, ένας άλλος έβρισε έναν οδηγό που σταμάτησε απότομα στην ανηφόρα και δεν αποφάσιζε πού τελικά θα στρίψει. Τον κοίταξα και γέλασα για τον τρόπο που τα έλεγε. Τον ρώτησα ένα δρόμο που έψαχνα, ¨Δεν ξέρω μου ‘πε, εγώ πάω στο νοσοκομείο εδώ¨. Και μου ‘φυγε το γέλιο, καθώς θυμήθηκα και πάλι τον πόνο των ανθρώπων στο νοσοκομείο.

Πλούτισα τόσο σήμερα πηγαίνοντας στο κέντρο, βγαίνοντας λίγο απ’ την περιφέρεια του εγώ και το καβούκι μου. Είδα λίγο την αλήθεια του κόσμου, το βουητό της ζωής, τη χαρά τόσων, το άρωμα της κυρίας, το κέντρο μου, και την πληγή των τόσων ομοίων μου, που ο Χριστός μας ονομάζει ¨αδερφούς¨.Πολλά ¨ευχαριστώ¨ βγήκαν από μέσα μου γι’ αυτή τη βόλτα.

Πηγή:Διαδίκτυο.