Θέλω να μπω στον παράδεισο. Πως θα ηχούσε στα αυτιά μας αυτή η ερωταπόκριση; Μέσα στη σκληρή πραγματικότητα μας, στις αγωνίες που μας πνίγουν, στα βάσανά μας, ποιος μπορεί να σκεφτεί τον παράδεισο; Ίσως κάποιος ονειροπόλος, κάποιος γραφικός, κάποιος ρομα­ντικός... ή ακόμη κι ένας τρελός. Είναι τελικά τόσο μακρινός αυτός ο παράδεισος ή μήπως εμείς σηκώσαμε άγκυρες για άλλες πολιτείες; Κι όμως, αν προσέξουμε το σημερινό ευαγγελικό ανά­γνωσμα θα συναντήσουμε τις πολιτείες που μας πλάνεψαν, αλλά και τον ολόφωτο τόπο του Παραδείσου.

Λίγο πριν το Πάθος, και ενώ ο Κύριος φανερώνει στους μαθητές τα όσα έπονται να συμβούν, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, οι γιοι του Ζεβεδαίου πλησιάζουν τον Κύριο και Του ζητούν μία χάρη. Του ζητούν στην Βασιλεία των Ουρανών να στέκουν ο ένας δεξιά και ο άλλος αριστερά Του, προκαλώντας την αγανάκτηση των υπολοίπων δέκα μαθητών. Πόσο ανθρώπινη είναι τούτη η εικόνα; Πολλάκις το έχουμε βιώσει όλοι. Φαντάζει σαν αυτά τα παιδιά που τρέχουν κατάκοπα από το παιχνίδι και τσακώνονται ποιο θα είναι εκείνο που πρώτο θα πιει νερό· ποιο θα είναι εκείνο που πρώτο θα ικανοποιήσει τη δίψα του.

Την ίδια δίψα, αλλά στην πνευματική της μορφή, προσπαθούν να ξεδιψάσουν και οι δύο μαθητές. Αλλά το ποτήρι αυτό δεν είναι δροσερό. Το ποτήρι αυτό είναι πικρό και δύσκολο, όπως ο Σταυρός που ο Χριστός σήκωσε στου ώμους Του. Η πορεία αυτή προς τον Παράδεισο χρειάζεται υπομονή, θυσία και αγάπη. Χρειάζεται όλα εκείνα που ο Χριστός τους λέει στο Ευαγγέλιο. Χρειάζεται να κάμψουμε το κεφάλι μας και να διακονήσουμε, να υπηρετήσουμε, τους ανθρώπους που μας περιβάλλουν και το Θεό. Σίγουρα αυτό το τελευταίο, δεν είναι απλή κουβέντα. Σε μια κοινωνία ανταγωνισμού δεν είναι εύκολο να βάλεις τον εαυτό σου πίσω από τους άλλους. Πως να επιβιώσεις και να μην χαθείς αν δεν επιβληθείς;

 Σηκώσαμε τις άγκυρές μας και ανοίξαμε πανιά για τη δόξα και τα πλούτη, για την πρόσκαιρη καλοζωία. Κι όμως όλα αυτά είναι τόσο εφήμερα και παροδικά, που μπορούν να χαθούν μέσα σε μία στιγμή. Δυστυχώς, δε το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να φουσκώνουν τον εγωισμό μας σαν ένα μπαλόνι. Κάποια στιγμή όμως, αργά ή γρήγορα, το μπαλόνι αυτό σκάει και τότε καταλαβαίνουμε πως δεν έχει τίποτα άλλο μέσα εκτός από αέρα. Ίσως τότε να καταλαβαίνουμε, πως για να «κερδίσεις» την αγάπη και το σεβασμό των συναν­θρώπων σου, δε χρειάζεται να επιβληθείς και να εκβιάσεις, αλλά να αγαπήσεις, αληθινά και να θυσιαστείς. Να βιώσεις την ομορφιά του πρώτου μέσα από τα μάτια του τελευταίου.

Ποτέ δεν ήμασταν πιο κοντά στον παράδεισο απ’ ό,τι τώρα· τώρα που πονάμε, τώρα που αγωνιούμε, τώρα που δυσκολευόμαστε. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να πάρουμε το ποτήρι της καρδιάς μας που έχει αδειάσει και να το παραδώσουμε στον Κύριο για να μας το γεμίσει. Και εκείνος θα μας το γεμίσει έως επάνω με το νερό της αιωνιότητας και της αγάπης που όλα μπορεί να τα ξεδιψάσει και να τα καταλύσει. Κι ας είναι ο πρώτος από εμάς σαν και τον τελευταίο· διάκονος όλων. Βίρα τις άγκυρες λοιπόν και ούριος να ‘ναι ο άνεμος που στα πανιά μας πνέει και θα μας οδηγήσει εκεί που ανήκουμε· στον Παράδεισο.

Π.Π