Όλοι περιμένουμε τις καλο­καιρινές διακοπές ή τήν άδεια, ενώ όσο περνούν τά χρόνια (εννοούμε τόσο τά χρόνια της ηλικίας τού κα­θένας, όσο καί τά χρόνια της ανθρωπότητας συνολικά), τόσο αυξάνεται αυτή ή ανάγκη. Εμείς οί κάτοικοι των πόλεων, πού τήν αισθανόμαστε τόσο έντονα, τί κά­νουμε; Βάζουμε ενα-δύο μήνες τήν πνευματικότητά μας στό ψυγείο καί δέ μεταφέρουμε τίποτε άπό αυτή στό χωριό μας;

Άς δώσουμε κάποια γνωστά σέ όλους παραδείγματα. ’Έρχεται έορτή καί βρίσκουμε κλειστή τήν Εκκλησία. Τί νά κάνουμε; Περνάμε καί μείς τήν ώρα μας στήν καφετέρια ή πηγαίνουμε στό πανηγύρι τού διπλανού χωριού καί εκεί συναν­τούμε τήν ίδια άσχημη κατάσταση. Εορτάζει ή Εκκλησία τού χωριού μας: Πενήντα είναι μέσα καί τρια­κόσιοι άπ’ εξω.

Αυτό πού πρέπει, πάση θυσία, νά σταματήσει είναι τό φαγοπότι, κατά τις παραμονές τής πανηγύρεως τού κάθε ιερού Ναού. Τό φαι­νόμενο νά ξεκινά τό πανηγύρι τής Κοιμήσεως τής Θεοτόκου, μέσα στή νηστεία, μέ ψητά καί μέ κλαρίνα, είναι ύψίστη ύβρις πρός τήν Μη­τέρα όλων μας, ή όποια είναι - ιδι­αίτερα στά χαλεπά χρόνια τά όποια διανύουμε - ή μόνη ελπίς των Χρι­στιανών. Τελικά, δεχόμαστε ότι είμαστε γιά τά πανηγύρια; Άν ναι, δέ θά αργήσουμε, πανηγυρίζοντας, νά πέσουμε στό γκρεμό σάν τούς χοίρους τής Ευαγγελικής περι­κοπής.

Άν, όμως, όχι, πρέπει νά εκμε­ταλλευτούμε τό φετινό καλοκαίρι. Όλοι μαζί, ό ενας βοηθός τού άλλου, νά άλλάξουμε τούς εαυτούς μας καί τόν τόπο μας, δείχνοντας ενδιαφέρον γιά τούς ανθρώπους πού διαμένουν στις ελληνικές επαρχίες. Διότι ή συρροή πλήθους στά αστικά κέντρα είναι δείγμα τρι­τοκοσμικής χώρας. ’Εξάλλου, ό άνθρωπος, αποκομμένος άπό τήν απασχόληση μέ τή γή, αρρωσταίνει ψυχικά, άλλά καί ό προσκολλημένος στή γή πεθαίνει πνευματικά.

Νά εκμεταλλευτούμε, λοιπόν, τό πιό χαλαρό μας πρόγραμμα, γιά νά πλησιάσουμε τήν ’Εκκλησία καί τούς συνανθρώπους μας, ώστε νά αλληλοδιδαχθούμε. ’Άς είμαστε εν έγρηγόρσει, είτε αναζητήσουμε τή χαλάρωση στήν πόλη είτε στό χωριό ή τό νησί μας... ’Εμπρός! Οί διακοπές είναι μπροστά μας.

Χ.Σ Κ