Σήμερα η Εκκλησία μας εορτάζει την μνήμη ενός σπουδαίου μεγαλομάρτυρα της Ορθόδοξης χριστιανικής  πίστης μας, του Αγίου Δημητρίου. Η κατάταξή του στο εορτολόγιο της Εκκλησίας μας έγινε διότι με την άγια ζωή του, με την θαρραλέα ομολογία  της χριστιανικής του πίστης, τα θαύματα που εν ζωή ο Θεός τον αξίωσε να επιτελεί και το μαρτυρικό του τέλος, τον κατέστησαν διαχρονικό παράδειγμα στους αιώνες για όλους τους χριστιανούς που αγωνίζονται για να αποκτήσουν το στεφάνι της αγιότητας και την αιώνια ζωή.

Ο Άγιος Δημήτριος δεν έχει ανάγκη εγκωμίων και επαίνων διότι ή ίδια του η ζωή  όπως καταγράφηκε στην εκκλησιαστική  ιστορία είναι και έπαινος και  εγκώμιο. Για όλους μας  είναι φάρος φωτεινός που μας ανάβει την φλόγα για να ποθούμε τον Χριστό στις ζωές μας. Αυτός είναι ο σκοπός της τιμής που κάνει η Εκκλησία μας στους αγίους, να ανάβει στις καρδιές μας φωτιά που θα καίει τις αμαρτίες μας με την μετάνοια, θα βάζει στα χείλι μας λόγους κατανυκτικούς για τις ανομίες μας , λόγους ευχαριστίας  και δοξολογίας για το άπειρο έλεός του Θεού που στέλνει κατά καιρούς τους αγίους του να μας καθοδηγούν και να μας παραδειγματίζουν στην εν Χριστώ ζωή.

Τόσο σπουδαία ήταν λοιπόν η ζωή του Αγίου Δημητρίου και τόσο σημαντική για την πνευματική μας πρόοδο που και οι μετέπειτα χρονολογικά άγιοι μελέτησαν και κατέγραψαν τον βίο του για να είναι γνωστές μέχρι τις ημέρες μας όλες εκείνες οι λεπτομέρειες από την ζωή του που τον καθιέρωσαν στην συνείδηση της εκκλησιαστικής κοινότητας άγιο άνθρωπο του Θεού, μεγαλομάρτυρα τα χριστιανικής πίστης, θαυματουργό και μυροβλύτη.

Με οδηγό λοιπόν την γραπτή μαρτυρία του οσίου Συμεών του Μεταφραστή ενός σπουδαίου λογίου της Εκκλησίας μας και μεγάλο συλλέκτη των συναξαρίων των αγίων μας, ας εντρυφήσουμε στον βίο του ώστε να καλλιεργήσουμε την μετάνοια στις ζωές μας και να αγωνιστούμε με ζήλο για το έλεος του Θεού και την αγιότητα που είναι και ο αληθινός σκοπός της ζωής μας.

Ο Άγιος Δημήτριος λοιπόν γεννήθηκε στις αρχές του τρίτου αιώνα στην Θεσσαλονίκη από επίσημους και επιφανείς γονείς. Από μικρή ηλικία ξεχώρισε από τους συνομήλικους του, στην ευφυΐα, στα χαρίσματα και μεγαλώνοντας έγινε άριστος και στην τέχνη του πολέμου. Τόσο γνωστός έγινε για τις αρετές του ώστε ο ίδιος ο αυτοκράτορας των Ρωμαίων ο Μαξιμιανός να τον καταστήσει ανθύπατο της Ελλάδας. Οποιοσδήποτε άνθρωπος στην θέση του θα είχε μεθύσει από τόση μεγάλη δόξα και εξουσία που είχε και διόλου απίθανο να έκανε και κατάχρηση αυτής της δύναμης. Ο Άγιος Δημήτριος όμως είχε και μια άλλη αρετή που τον κοσμούσε και του στόλιζε την ψυχή. Ήταν η πίστη του στον Χριστό. Αυτή του  φώτισε την διάνοια και είχε πάντα κατά νου ότι οτιδήποτε στην επίγεια ζωή μας όσο λαμπρό και σπουδαίο είναι, κάποτε θα φθαρεί, θα λήξει και έρχεται ο θάνατος που βάζει την ταφόπλακα στην υποτίθεται σπουδαία ζωή μας.

Με επίγνωση λοιπόν της χριστιανικής του ταυτότητας ο Άγιος Δημήτριος παρόλο που είχε τόσο μεγάλα αξιώματα και αρετές  και επειδή ποθούσε τον Χριστό και ένιωθε την γλυκύτητα στα λόγια του Ευαγγελίου, δεν τα κράτησε αυτά για τον εαυτό του αλλά καθημερινά  έβαλε πρόγραμμα στην ζωή του να κηρύττει σαν τους Ευαγγελιστές τον λόγο του Θεού και το έκανε αυτό φανερά χωρίς να φοβάται ή να διστάζει, γιατί εκείνη την περίοδο είχε αρχίσει μεγάλος διωγμός κατά των Χριστιανών. Να λοιπόν το πρώτο δίδαγμα που μας δίνει ο Άγιος. Να μιλάμε για τον Χριστό, να μην ντρεπόμαστε και φοβόμαστε για την πίστη μας.

Τότε λοιπόν βρέθηκαν κάποιοι φθονεροί άνθρωποι και τον κατάγγειλαν στον αυτοκράτορα. Αυτός τότε προσπάθησε να τον μεταπείσει με όλους τους τρόπους να γίνει ειδωλολάτρης όμως έδωσε στον αυτοκράτορα την εξής απάντηση: « Οι τιμές σου βασιλιά και τα αγαθά που δίνεις σ’ εκείνους που πείθονται σ’ εσένα, πως μπορούν να θέλξουν εκείνον που περιφρονεί και καταφρονεί σαν λεπτή σκόνη την επίφθονη εξουσία σου, την ίδια την βασιλεία σου λέγω, συνάμα τον πλούτο και τους θησαυρούς; Αν δε και τον θάνατο μου επιφέρεις, μάθε ότι τότε πράττεις εκείνο που προπαντός εύχομαι, με στέλνεις στην αληθινή ζωή και στον Χριστό, τον Οποίο ποθώ περισσότερο από αυτήν. Αυτά τα λόγια του Αγίου ας αποτελούν για εμάς ένα ακόμη δίδαγμα για μας, για την ματαιότητα αυτού του κόσμου και για τον αληθινό σκοπό στην ζωής μας.

Ο Αυτοκράτορας αποφάσισε να μη τον θανατώσει αμέσως αλλά τον  φυλάκισε υπό άθλιες συνθήκες στα υγρά κρατητήρια τον λουτρών της πόλης για να κάμψει το φρόνημα του και να τον μεταπείσει από την χριστιανική του πίστη. Εκείνη την περίοδο ο αυτοκράτορας διοργάνωσε αθλητικούς αγώνες και ένας ειδωλολάτρης παλαιστής ο Λυαίος βλασφημούσε το όνομα του Χριστού και με έπαρση προκαλούσε κάποιον  να τον νικήσει. Αυτό δεν το άντεξε στην συνείδηση του ο Νέστορας οποίος μπορεί να ήταν μικρόσωμος και αδύναμος στο κορμί αλλά είχε μεγάλη πίστη για τον Χριστό. Πηγαίνει λοιπόν εκεί που είχαν φυλακίσει τον Άγιο Δημήτριο και παίρνει την ευχή του λέγοντας του ο Άγιος « Και τον Λυαίο θα νικήσεις και υπέρ του Χριστού θα μαρτυρήσεις ». Ας γίνει σε όλους μας δίδαγμα η στάση του Νέστορα ο οποίος ζήτησε την πρεσβεία ενός Αγίου για να αντιμετωπίσει την δυσκολία της μάχης, έτσι και εμείς να προστρέχουμε με πίστη στους Αγίους μας στις δυσκολίες μας.

Στο στάδιο με πίστη και θάρρος εμφανίστηκε ο Νέστορας και δέχτηκε την πρόσκληση του Λυαίου. Ο Αυτοκράτορας προσπάθησε να τον αποτρέψει να παλέψει γιατί τον λυπήθηκε  αλλά εκείνος ήταν αποφασισμένος και έκανε το απίστευτο απέναντι σ’ ένα δυνατότερο και εμπειρότερο παλαιστή. Ο Νέστορας με μια κίνηση του σπαθιού του τον τραυμάτισε θανάσιμα στην καρδιά. Τον κάλεσε τότε ο αυτοκράτορας και τον ρώτησε πως το κατάφερε αυτό και τότε με θάρρος ομολόγησε ότι με τις προσευχές του Αγίου Δημητρίου στον αληθινό Θεό νίκησε τον Λυαίο. Ο αυτοκράτορας εξοργισμένος αποκεφαλίζει τον Νέστορα αμέσως ο οποίος κατατάσσεται στο μαρτυρολόγιο της εκκλησίας μας ως ένδοξος μάρτυρας του Χριστού  και στέλνει στρατιώτες και λογχεύουν μέχρι θανάτου τον Άγιο Δημήτριο.

Ο Λυαίος συμβολίζει την επίγεια ζωή με τις αμαρτίες, την έπαρση και τον εγωισμό που στην πραγματικότητα δεν οδηγεί πουθενά. Αυτός ο δρόμος ως τρόπος ζωής είναι αδιέξοδος.  Ο Άγιος Δημήτριος μας έδειξε ποια επιλογή πρέπει να έχουμε πάντα στην ζωή μας. Τον πίστη μας στον  Ιησού Χριστό και την Εκκλησία. Αν έχουμε δυσκολίες και μας φαίνεται ο χριστιανικός αγώνας δύσκολος ας κάνουμε ότι και ο Άγιος Νέστορας, ας προστρέχουμε στις πρεσβείες των Αγίων μας. Δεν μας εγκαταλείπει ο Θεός.

Είμαστε βαπτισμένοι στο άγιο Όνομά του και θέλει να κερδίσουμε την αιώνια ζωή. Γι’ αυτό έχουμε συμπαραστάτες στον αγώνα μας τους αγίους μας αλλά και την Παναγία που αδιάλειπτα δέεται για την δική μας σωτηρία. Με τις πρεσβείες την Παναγίας μας λοιπόν και των αγίων μας να μην φοβόμαστε τίποτα και να έχουμε ζήλο και θάρρος για την χριστιανική ζωή αρκεί να κάνουμε εμείς το πρώτο βήμα που είναι η μετάνοια.

Δημήτριος Τζαφέρης Θεολόγος

Λαμπαδάριος του Ναού μας