Υπάρχουν άνθρωποι που, και όταν έρθουν να εξομολογηθούν, ζητούν κάποια τιμωρία. Τους λες: «Αυτό που είπες το καταλαβαίνω, είναι πολύ σοβαρό. Εκτιμώ όμως το θάρρος σου να το πεις. Δεν το κρύβεις. Το ομολογείς. Βλέπω τη μετάνοιά σου, τη συναίσθησή σου. Και σε πληροφορώ ότι ο Θεός σε αγαπάει, σε δέχεται και σε συγχωρεί». Και η απάντηση του πιστού: «Τώρα, πάτερ, πείτε μου τι πρέπει να κάνω. Τιμωρήστε με». Σε κάποιον που επέμενε να τον τιμωρήσω απάντησα: «Μα γιατί να σε τιμωρήσω; Δηλαδή, τι θες να κάνω ακριβώς;» «Βάλτε μου μια τιμωρία». «Γιατί όμως να σε τιμωρήσω;» «Δεν μπορώ να νιώσω καλά αν δεν με τιμωρήσετε. Θέλω να νιώσω μια τιμωρία».

Αυτή η ηδονή της τιμωρίας και η δικαίωση διά της τιμωρίας έχει περάσει σε πολλούς. Δεν αντέχουμε τη δωρεά του Θεού. Δεν αντέχουμε την ελευθερία που δίνει ο Θεός. Νιώθουμε ασφάλεια όταν έχουμε τιμωρηθεί. Νιώθουμε καλά. Λέμε: «Α! Τουλάχιστον τώρα τιμωρήθηκα, εντάξει». Ωστόσο με μια τέτοια θεολογική τοποθέτηση ενοχικής αυτοδικαίωσης και με αυτό το ήθος πώς θα πεις ότι ο Θεός είναι Πατέρας; Δίνουμε την αίσθηση ότι βιώνουμε τον Θεό ως πατέρα μας;

Εσύ έτσι κάνεις στο παιδί σου; Ο,τι και αν κάνει το παιδί σου, πάλι δεν το αγαπάς; Κάνει ένα λάθος το παιδί. Εσένα θα σου άρεσε το παιδί να τιμωρεί έτσι τον εαυτό του; Είναι παιδί. Κάνει μια αταξία στο σχολείο ή δεν παίρνει καλούς βαθμούς. Μετά, έρχεται σπίτι και λέει: «Μπαμπά, μαμά, πήγα χάλια. Δεν θα φάω σήμερα. Θα κάτσω στο δωμάτιο κλεισμένος. Θα τιμωρηθώ γι' αυτό που έκανα». Εσύ, ως γονιός, τι θα του πεις; «Παιδάκι μου, εντάξει. Εκανες ένα λάθος. Δεν έπρεπε. Επρεπε να διαβάσεις πιο πολύ, όντως. Μα έλα τώρα να φάμε! Μην κάτσεις νηστικό». Γιατί; Γιατί αγαπάς το παιδί σου. Γι' αυτό του φέρεσαι έτσι. Ε, φαντάζεσαι ο Θεός να σου φέρεται διαφορετικά; Δηλαδή, χαίρεται ο Θεός να σε βλέπει τιμωρημένο; Μα, αν αυτό ισχύει, τότε τι Θεός είναι αυτός; Ενας Θεός που ευχαριστιέται στις τιμωρίες;!

Δεν μας αρέσει, τελικά, και πολύ η αγάπη του Θεού. Δεν αντέχουμε την αγάπη Του. Μας τρομάζει. Οταν τιμωρούμαστε, νιώθουμε ότι πάμε καλά. Οταν αυτοτιμωρείσαι, σκέφτεσαι: «Εμένα δεν μου αξίζει η ευτυχία έτσι κι αλλιώς. Γι' αυτό και είναι βασανισμένη η ζωή μου όλη. Και τώρα που τιμωρήθηκα, καλά έπαθα. Μου αξίζει». Οχι. Μας αξίζει η ευτυχία. Δεν πλαστήκαμε για τιμωρίες. Πλαστήκαμε για την ευτυχία και τη χαρά. Φίλε μου, δέξου την αγάπη του Θεού. Δέξου και την αγάπη των ανθρώπων.

Μου 'πε μια φορά κάποιος: «Αν με ήξερε στ' αλήθεια ο κόσμος, δεν θα μ' αγαπούσε κανείς ποτέ». «Γιατί όμως σκέφτεσαι έτσι, φίλε μου; Γιατί δεν πιστεύεις στην αγάπη των άλλων; Υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν. Ασε την καρδιά σου να δεχτεί την αγάπη τους. Είναι πολλοί αυτοί που σ' αγαπούν. Εσύ νομίζεις ότι όσοι είναι δίπλα σου όλοι είναι κακοί. Σ' αγαπάει ο κόσμος. Εσύ όμως έχεις απορρίψει την αγάπη. Και από τον Θεό και από τους ανθρώπους. Και προτιμάς να 'σαι μέσα στην ενοχή και στις τύψεις. Και στο τέλος ξέρεις τι κάνεις; Ελκύεις πάνω σου αυτό που μυστικά ζητάς. Κάνεις τους ανθρώπους πραγματικά στο τέλος να μη σε χωνεύουν! Οχι όμως επειδή αυτοί είναι κακοί! Μα επειδή εσύ δεν τους αφήνεις να σε αγαπήσουν. Σε πλησιάζουν με καλή διάθεση, μα εσύ τους βλέπεις και λες: «Οχι, δεν το πιστεύω. Δεν με αγαπάτε. Δεν αξίζω εγώ αγάπη, δεν πιστεύω στην αγάπη σας». Ετσι νομίζεις. Αυτή είναι η μεγάλη πλάνη του νου σου και της πληγωμένης καρδιάς σου.

Του π. Ανδρέα Κονάνου