Υπάρχει μιά παλιά Κέλτικη εὐχή, πού λέει: “Εἴθε νά θυμᾶσαι ὅ,τι ἀξίζει νά μείνει στή μνήμη καί νά ξεχάσεις ὅ,τι εἶναι καλύτερα νά ξεχαστεῖ”. Ἡ ἀλλαγή τοῦ χρόνου –κάθε χρόνου– μᾶς φέρνει, περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη ἐποχή, ἀντιμέτωπους μέ τή μεγαλύτερη εὐλογία, ἀλλά καί τό μεγαλύτερο βάσανο τοῦ ἑαυτοῦ μας: τή μνήμη μας! Ὅταν οἱ γιορτές καί τά πανηγύρια καί τά γέλια κι οἱ εὐχές τελειώ- σουν καί τά φῶτα χαμηλώσουν, εἴτε τό θέλουμε εἴτε ὄχι, ἡ μνήμη μας παίρνει τά ἡνία τοῦ μυαλοῦ μας. Ὄχι μέ τό συνηθισμένο τρόπο πού τά ἔχει, γιατί κάθε μέρα ἔχει τά ἡνία ἡ μνήμη μας, ἀφοῦ ὅλες οἱ γνώσεις, οἱ ἱκανότητές μας, ὅλη ἡ λειτουργικότητα τοῦ ἑαυτοῦ μας, ἀπό τό ποιοί εἴμαστε μέχρι τό ποῦ ἀφήσαμε τά κλειδιά τοῦ σπιτιοῦ καί τοῦ αὐτοκι- νήτου μας εἶναι ἀποθηκευμένα στή μνήμη μας. Στίς ὧρες τῆς περισυλ- λογῆς, ὅμως, ἀνασύρει στήν ἐπιφάνεια τοῦ μυαλοῦ μας γεγονότα πού ἡ καθημερινή ροή τῆς ζωῆς μας τά ἔχει βάλει στήν ἄκρη κι ἐμεῖς νομί- ζουμε ὅτι ἔχουν σβήσει κι ἔχουν ξεχαστεῖ.

Μέχρι πού, ἐκεῖ πού δέν τό περιμένουμε, ὅταν ἔχουν πέσει οἱ ἀντιστάσεις μας, μᾶς παρουσιάζονται μπροστά μας μέ μιά διαύγεια καί μέ τόσες λεπτομέρειες, πού κάποιες φορές, μᾶς ἐκπλήσσουν! Ἔτσι, κάποιες φορές, ἐνῶ ὅλα εἶναι τακτοποιημένα στό νοῦ μας μέ τόν τρόπο πού ἐμεῖς θέλουμε –ἀφοῦ βλέπουμε καί ἀξιολογοῦμε τά γεγο- νότα τῆς ζωῆς μας μέ τό δικό του τρόπο ὁ καθένας– ὀρθώνεται μπροστά μας ἕνας ξένος, πού ὅμως ἔχει τή δική μας μορφή. Κι ἐκεῖ πού, ἐμεῖς εἴμαστε πάντα οἱ ἀδικημένοι καί οἱ κατατρεγμένοι καί οἱ καλοί, αὐτός ὁ ξένος πού λέγεται μνήμη, μᾶς φωτίζει κάποιες σκέψεις καί κάποια αἰσθήματά μας, πού μᾶς τρομάζουν. Καί τότε βιαζόμαστε νά διώξουμε αὐτόν τόν ἀνεπιθύμητο, πού τόν νοιώθουμε ἀπειλή γιά τόν “τακτοποι- ημένο” ἑαυτό μας καί καλοῦμε σέ βοήθεια τόν ἐχθρό τῆς μνήμης, τή Λήθη. Ὁ ἄνθρωπος τῆς ἐποχῆς μας ἔχει κάνει κόπο “νά κλείσει τό στόμα” τῆς μνήμης του, γιατί ἔχει κάνει πολύ κόπο νά ἀποφύγει τόν ἑαυτό του καί νά κατοχυρώσει τίς ἐπιλογές του μέ θεωρίες, πού οὐσιαστικά δέν πείθουν οὔτε τόν ἴδιο. Γι’ αὐτό καί, ἤ ἔχει ἀγκαλιάσει τή Λήθη μέ πάθος καί ἀρνεῖται νά θυμηθεῖ σημαντικές στιγμές, πού θά τοῦ ἀποκάλυπταν πολλά γιά τήν ζωή του –ἄν ἄφηνε τή μνήμη του νά λειτουργήσει– ἤ, προ- σκολλᾶται ἐπίσης μέ πάθος σέ κάποιες ὄμορφες φευγαλέες στιγμές καί μένει ἐκεῖ, σάν νά μήν ἔχει ζήσει τίποτε ἄλλο, σάν αὐτές οἱ στιγμές νά ἦταν ὅλη του ἡ ζωή! Καί, ἐνῶ ὁ ἄνθρωπος τῆς ἐποχῆς μας τρέμει τήν ἀσθένεια τοῦ Ἀλτσχάϊμερ σάν τόν κακό δράκο τοῦ παραμυθιοῦ πού ἀπειλεῖ νά τόν κατασπαράξει, δέν καταλαβαίνει πώς, αὐτή ἡ ἀσθένεια, εἶναι ἡ ἐπανά- σταση τῆς μνήμης, πού ἀποχωρεῖ μέ εὐγένεια ὅταν ἐμεῖς προσπαθοῦμε νά τήν πνίξουμε καί μᾶς παραδίδει στή Λήθη!

Ἀκόμη κι ὅταν οἱ ἄνθρωποι, πού ἔζησαν μαζί μας κάποια γεγονότα, προσπαθοῦν νά μᾶς τά θυμίσουν, ἐμεῖς τούς διαψεύδουμε, λέγοντας: “Ὄχι δέν ἔγιναν ἔτσι! Δέν θυμᾶσαι καλά! Ἐγώ θυμᾶμαι!” Καί συγκρού- εται ἡ μνήμη τοῦ ἑνός μέ τή μνήμη τοῦ ἄλλου, ἀκριβῶς ὅπως συγκρούε- ται ἡ γνώμη τοῦ ἑνός μέ τή γνώμη τοῦ ἄλλου στήν καθημερινή μας ζωή, κι ἄκρη δέν βρίσκεται... Ἴσως, ὅλη αὐτή ἡ κατάσταση κι αὐτό τό μπέρδεμα, νά εἶναι μιά λύση γιά τούς ἀνθρώπους πού πιστεύουν ὅτι ὅλα ἀρχίζουν καί τελειώ- νουν σ’ αὐτή τή ζωή. Ἴσως, γι’ αὐτούς, ἡ Λήθη νά εἶναι ἡ λύση κι ἡ πα- ρηγοριά στό ἀδιέξοδο τῆς ζωῆς τους, ἔτσι πού κατάφεραν νά τήν μπερ- δέψουν.

Ἐμεῖς, ὅμως, πού πιστεύουμε –ἤ ἔτσι λέμε– ὅτι δέν θά ποῦμε ἐμεῖς τήν τελευταία λέξη γιά τήν ζωή μας, ἀλλά θά τήν πεῖ Ἐκεῖνος στόν Ὁποῖο δόθηκε ἡ Κρίση γιά τήν ἱστορία τοῦ ἀνθρώπου καί τῶν ἀνθρώπων, ἐμεῖς, τί περιμένουμε; Ὅτι θά Τόν πείσουμε νά συμφωνήσει μαζί μας; Καί νά θυμᾶται ὅ,τι ἐμεῖς θυμόμαστε καί νά ξεχάσει ὅ,τι ἐμεῖς ξεχνᾶμε; Ἀστεῖο πρᾶγμα! Θά ἤθελα, λοιπόν, νά εὐχηθῶ γιά ὅλους μας –ἑρμηνεύοντας μέ ἕναν ἄλλο τρόπο τήν Κέλτικη εὐχή– ὁ καινούργιος χρόνος νά “συντονίσει” τή μνήμη μας μέ τήν Μνήμη τοῦ Θεοῦ. Γιά νά δοῦμε ποιοί εἴμαστε πραγματικά. Καί στό παρελθόν καί στό παρόν. Μήπως καί καταφέρουμε κάτι καλύτερο γιά τό μέλλον. Κι ἄν εἶναι νά ξεχαστεῖ κάτι, ἄς ξεχάσουμε ὅ,τι μικρό καλό ἔχουμε κάνει. Αὐτό, ἄς τό θυμοῦνται οἱ ἄλλοι, ὄχι ἐμεῖς.

Νινέττα Βολουδάκη