Λέμε πως η καθημερινότητα, με τα τρεχάματα και τις έννοιες της, δεν μας αφήνει να δούμε τον εαυτό μας, να συναντηθούμε με τον αδελφό μας, να γνωρίσουμε το Θεό μας. Πράγματι έτσι είναι! Η ησυχία και η αμεριμνησία είναι προϋποθέσεις αυτογνωσίας – ετερογνωσίας - θεογνωσίας. Άλλωστε, κατά τους Πατέρες, «άνευ ησυχίας αδύνατον καθαρθήναι». Και όταν τα πάθη κυριαρχούν την καρδία, πώς θα φωτιστεί για να δει Φως Χριστού, να ζήσει τις χαρές της ζωής «της νυν και της μελλούσης»; Όμως, όσο και να κατανοούμε την πιο πάνω πραγματικότητα και να επιθυμούμε να ήταν διαφορετικά, η αλήθεια βρίσκεται στα γεγονότα. Τι θα γίνει λοιπόν; Θα περιμένουμε να μας έλθουν οι κατάλληλες εξωτερικές συνθήκες για να μπορέσουμε να βρούμε όσα ποθεί στο βάθος η καρδιά μας; Και αν δεν έλθουν ποτέ, θα περάσει η ζωή μας στην άγνοια, στην κακομοιριά και στην πεζότητα;

Ο καθένας μας έχει στα χέρα του το φοβερό προνόμιο της ελευθερίας του, που καθορίζει και την πορεία του. Αν τα δεδομένα της ζωής μας είναι τέτοια που δεν μπορούμε ν’ αλλάξουμε, η στάση μας απέναντι σ’ αυτά  διαφοροποιεί τη μέσα μας κατάσταση. Η ώρα της νύκτας ή της ημέρας που θα μπορέσουμε, ήσυχα και χωρίς λογισμούς, να συναντήσουμε το Θεό της καρδίας, μπορεί με λίγη προσπάθεια να εξευρεθεί από μας. Και αν αυτό δεν είναι δυνατό να το κατορθώνουμε πάντα, ένεκα των συνθηκών και των εκτάκτων περιστατικών, όμως, αν δεν γίνει ποτέ, δείχνουμε την απροθυμία μας για κάτι τέτοιο.

Αλήθεια, δεν είναι οι άλλοι ή οι συνθήκες ζωής πάντα η αιτία της εσωτερικής ακαταστασίας μας και η απουσία της ειρήνης. Η ειλικρίνεια για την οκνηρία του εαυτού μας μπορεί να είναι η αφετηρία για να αρχίσουμε την εσωτερική εργασία, με την περισυλλογή, την αυτογνωσία και την προσευχή, ώστε να οδηγηθούμε στην ανάπαυση που ποθούμε. Ο Χριστός, που είναι ο άρχοντας της ειρήνης και ο μόνος που μας αγαπά μέχρι Σταυρού, γνωρίζει τις συνθήκες που βρίσκεται ο καθένας μας και διακριτικά  και αγαπητικά, συμπορεύεται ως αδελφός.  Οι εντολές Του δεν είναι διαταγές αλλά προτάσεις ζωής, ούτε νόμοι αλλά μέσα θεραπείας και φωτισμού.

Αν  η καθημερινότητα, με τα εμπόδια και τις δυσκολίες για πνευματική ζωή, είναι αυτή που η είναι, η Εκκλησία του Χριστού δεν μπορεί να έχει απαιτήσεις που να επιδεινώνουν την κατάστασή μας φορτώνοντάς μας με δυσβάστακτα βάρη και ενοχές. Οι προτάσεις της για συμμετοχή στις ακολουθίες, για προσευχή και μελέτη, για νηστεία και περισυλλογή ας μην θεωρηθούν ως καθήκοντα που προστίθενται στα άλλα που έχουμε. Ο άνθρωπος που εμπιστεύεται το Χριστό και την Εκκλησία Του, που καθοδηγείται από το άγιο Πνεύμα, ζει μεν στον κόσμο με τις μέριμνες και τον κόπο και την οδύνη του, αλλά ζει τον τρόπο που τον βοηθά να πορεύεται με δύναμη, πραότητα, χαρά. Οι Πατέρες και οι Μητέρες μας, γνωρίζοντας εμπειρικά τον τρόπο αυτό, μπόρεσαν να ξεπεράσουν τα πολλά και ποικίλα προβλήματα που η καθημερινότητα τους έφερνε και να ζήσουν με την πίστη που ζωογονεί και την ελπίδα που χαροποιεί. Δεν μπορούμε και μεις να ζήσουμε όπως εκείνοι;

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους