έει ο Άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος: “Επιποθώ του πλείονος και πάντοτε στενάζω”. “Επιποθώ”, θέλω, ποθώ συνεχώς, και διαρκώς στενάζω… Είμαστε παράξενοι εμείς οι άνθρωποι. Διαρκώς αγωνιζόμαστε και πασχίζουμε να ικανοποιήσουμε κάποιο στόχο που νομίζουμε ότι θα μας κάνει ευτυχισμένους: να καταφέρω να περάσω σε αυτή τη σχολή, να αγοράσω αυτό το αυτοκίνητο, να συγκεντρώσω τα χρήματα για τη δόση του δανείου, να βρω μια καλύτερη δουλειά, να παντρευτώ, να φέρω στον κόσμο υγιή παιδιά, να τα μορφώσω, να τους προσφέρω το καλύτερο που μπορώ… Και τα πρόσωπά μας ίσως να είναι σκυθρωπά και το βήμα μας στους δρόμους γοργό… Βιαζόμαστε και δεν προλαβαίνουμε και όταν ικανοποιήσουμε ένα στόχο και φτάσουμε στον προορισμό μας πάλι δεν νοιώθουμε πλήρεις… πάλι οι μέριμνες και η αγωνία. Πόσο ανέλπιστα όμορφο να είναι άραγε το σχέδιο του Θεού στη ζωή μας, ακόμη και για την πιο μικρή και ασήμαντη για εμάς λεπτομέρεια, όταν, με τις πρεσβείες κάποιου Αγίου, μπορέσει να ψιθυρίσει με πίστη η καρδιά το «γενηθήτω το θέλημά  ΣΟΥ…». Ακούγεται τόσο απλό, όμως στην πράξη νιώθουμε να μας υπερβαίνει. Ας δούμε τι μας λέει σχετικά μία νέα:

«Πέντε χρόνια πριν, το 2002 η επαγγελματική μου αποκατάσταση είχε γίνει ο πρωταρχικός μου στόχος. Εκείνη την εποχή τυχαία πήρα να διαβάσω έναν από τους τόμους με τα θαύματα ενός Αγίου που η μητέρα μου είχε στο σπίτι. Με πολύ επιφύλαξη διάβαζα τις μαρτυρίες των πιστών. Αρχικά προσέγγισα τη Χάρη του Αγίου με ορθολογισμό και αμφιβολία. Παρά ταύτα, με τις πρεσβείες του Αγίου η πάνσοφη Πρόνοια του Θεού αξιοποίησε κάθε κατάσταση προς όφελος της ψυχής μου. Εκεί που φαινόταν ότι υπήρχε αδιέξοδο και σκοτάδι –τότε που με τη λογική είναι όλα αδύνατα– και  δεν  μπορούσα να στηριχτώ άλλο στις δικές μου δυνάμεις, τότε αισθανόμουν την ανάγκη να στηρίξω τις ελπίδες μου και να τα εμπιστευτώ όλα στη Χάρη του Θεού. Τότε, τη στιγμή που δεν το περίμενα, το σκοτάδι γινόταν ελπιδοφόρο και η βέλτιστη λύση προέκυπτε από το πουθενά με γεγονότα και «συμπτώσεις» που το μυαλό μου δεν το χωρούσε και η καρδιά πλημμύριζε ευγνωμοσύνη. Η μεγαλύτερη όμως ευλογία δεν ήταν η επαγγελματική μου αποκατάσταση που αναμφίβολα αποτελεί ένα Θαύμα του Αγίου στη ζωή μου, αλλά το πνευματικό κέρδος και o θησαυρός που άφησε αυτή η δοκιμασία, καθώς και το ότι κανείς αξιώνεται να νιώσει λίγες στιγμές βεβαιότητας της παρουσίας και της αγάπης Του Θεού στη ζωή του, ώστε να δοξάζει με όλη την καρδιά το Θεό και τους Αγίους Του. Κι όμως σήμερα, λίγα μόλις χρόνια μετά, στην πρώτη δυσκολία η καρδιά μου ξεχνά να κάνει την κίνηση προς τους Αγίους και να τα εμπιστευτεί όλα στη Χάρη τους… και έτσι παιδεύομαι και γίνομαι σκυθρωπή. Αναρωτιέμαι γιατί δυσκολεύομαι να κάνω το αυτονόητο, αυτό που με έχει πείσει στο παρελθόν ότι είναι το καλύτερο.»

Η ζωή είναι ένας καθημερινός αγώνας, στον οποίο αν καταφέρουμε να ελκύσουμε τη Χάρη του Θεού θα μάθουμε να χαιρόμαστε στις δυσκολίες και θα νιώθουμε την παρουσία του Θεού στη ζωή μας. Θα νοιώθουμε τον Παράδεισο μέσα μας και όλα αυτά που μας δυσκολεύουν, τα προβλήματα, τα γεράματα, θα είναι ευλογίες και αφορμή να δοξολογούμε το Θεό.