Πολύς κόσμος μαζεύτηκε να δει τον Ιησού. Μεταξύ αυτών, ήσανε κάποιοι που έφεραν μπροστά Του έναν παράλυτο. Αμέσως ο Ιησούς έδωσε στον παράλυτο την άφεση των αμαρτιών του, πράγμα που σκανδάλισε έναν ευσεβή Ιουδαίο που βρίσκονταν εκεί. Tότε, ο Ιουδαίος γυρνά και λέει στον Χριστό ότι βλασφήμησε καθώς αμαρτίες μονάχα ο Θεός μπορεί να συγχωρήσει. Ο Κύριος αναγνώρισε τον υποκριτικό του Ιουδαίου λογισμό και του είπε: -Τι είναι ευκολότερο, να πω στον παράλυτο “είναι συγχωρημένες οι αμαρτίες σου”, ή να του πω, “πάρε στον ώμο σου το κρεβάτι σου και περπάτα”; “Για να μάθετε λοιπόν ότι ο υιός του ανθρώπου έχει εξουσία στη γη να συγχωρεί αμαρτίες, λέει στον παράλυτο: σε σένα μιλώ, πάρε το κρεβάτι στον ώμο σου και πήγαινε στο σπίτι σου” (Μαρκ. β’, 9-11)Ο Κύριος είναι αρχηγός της Ζωής όσο κι αν αυτό φοβίζει εκείνους που επιμένουν στο θάνατο. Ο Θεός ξεπερνά κατά πολύ τα κουτάκια μέσα στα οποία σκεφτόμαστε συνήθως . Για τους ευσεβείς Ιουδαίους ήταν αδιανόητο ο Υιός του Θεού να φανερώνοταν τόσα ταπεινά όσο φανερώθηκεν ο Χριστός. Πώς θα μπορούσε αυτός ο ξυπόλυτος δάσκαλος να είναι Υιός του Θεού και να μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες; Αυτή η εμμονή είναι που θα οδηγήσει τον Χριστό στο Σταυρό. Δε μπορούσε ν’ ανεχτεί το μυαλό τους ότι Αυτός είναι ο Υιός του Θεού. Έκριναν όπως εβλεπαν: 1+1=2.

Μόνο που ο Θεός δεν αποκαλύπτεται με μαθηματικές πράξεις, ούτε είναι αποτέλεσμα μιας συνάρτησης. Δε φανερώνεται με επιστημονικές έρευνες, ούτε με εξετάσεις dna. Ο Θεός μας φανερώνεται όταν Τον κοιτάξουμε πρόσωπο με πρόσωπο, όπως ο Χριστός συνάντησε τον παράλυτο. Είδε ότι πιστεύει, αναγνώρισε την αλήθεια του. Τα μέσα του ήταν καθαρά: ήξερε ο παραλυτικός από ταπείνωση. Ας φτιάξουμε την εικόνα στο μυαλό μας! Για την ιουδαϊκή κοινωνία, ένας άνθρωπος που δε μπορούσε να προσφέρει τίποτε στο κοινωνικό σύνολο, κρίνονταν ως επικατάρατος. Επικατάρατος για την κοινωνία, αληθινός για το Χριστό. Για να συναντηθούμε με τον Χριστό, πρέπει να Του κάνουμε χώρο. Ο Θεός δε θέλει να παραβιάσει τη θέλησή μας. Θέλει να Του ανοίξουμε την πόρτα της καρδιάς μας ώστε να έλθει, να μας συγχωρήσει και να μας θεραπεύσει. Αν δε δούμε τα τραύματά μας, ποια στ’ αλήθεια είναι, αν δεν αναγνωρίσουμε από μόνοι μας τι είναι αυτό που μας εμποδίζει τον Χριστό, τότε δε θα καταφέρουμε ποτέ ν’ ανοίξουμε την πόρτα της καρδιάς μας, να μας μεταμορφώσει στην ψυχή και το σώμα.

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς που εορτάζει σήμερα, είδε τον Θεό: τον έζησε, έζησε το Φως Του. Μας έδειξε ότι ο Θεός ξεπερνά τα αυστηρά κουτάκια της επιστήμης μα και του δεδομένου τρόπου που ο καθένας σκέφτεται. Αγώνας της ζωής του Αγίου Γρηγορίου ήταν να κάνει χώρο μέσα του ώστε να κατοικήσει το Άγιο Πνεύμα. Έζησε βίο ασκητικό, του φανερώθηκεν ο Θεός. Αυτή τη φανέρωση δίδασκε ως το τέλος της ζωής του, την συνάντηση πρόσωπο με πρόσωπο με τον Ιησού Χριστό. Συνάντηση όχι αόριστη αλλά πολύ συγκεκριμένη: στο κοινό Αγιοπότηρο της Εκκλησίας του Χριστού. Σήμερα πολλοί φωνάζουν για την Πίστη και κάνουν θόρυβο πολύ. Οι Πατέρες μας ομολογούσαν τον Χριστό πρώτα απ’ όλα με τη ζωή τους. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ήτανε ησυχαστής, ήτανε καλόγερος, ήτανε νηπτικός. Ο Χριστός δε χρειάζεται “ντουντούκες”: όταν δικάζονταν, Εκείνος εσιώπα. Ο Πιλάτος είχε ολόκληρη την Αλήθεια μπροστά Του -το σαρκωμένο Θεό- μα του ήταν αδύνατον να δει Ποιος στ’ αλήθεια είναι.

Ολόκληρος Θεός αποκαλύπτεται σ’ ολόκληρο τον άνθρωπο, όπως στον παράλυτο, όπως στον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, στους αγίους της Εκκλησίας, στον καθένα που Του δίνει την δυνατότητα. Αν είμαστε μαζί Του πάει να πει ότι αγωνιζόμαστε να μένουμε ενωμένοι μ’ Αυτόν, με την Εκκλησία Του. Δεν είμαστε μόνοι. Μας έστειλε τον Παράκλητο, το Πνεύμα της Αλήθειας. Το Άγιο Πνεύμα, αντίθετα με το “κοσμικό πνεύμα”, δεν κοιτά βιογραφικά και επαγγελματικές επιτυχίες, ούτε ωθεί στην κοσμική καταξίωση. Ο Θεός φανερώνεται σε κείνους που διαλέγουν την ησυχία, σε κείνους που ενώ τους διώκουν, αυτοί προσεύχονται για τους διώκτες τους, σε κείνους που τον αγώνα τους δεν τονε διατυμπανίζουν, σε κείνους που με την ταπείνωσή τους δίνουν χώρο στον Χριστό. Όποιος είναι του Χριστού, κοιτά να μένει με τον Χριστό ενωμένος, να ζει στην Εκκλησία Του: ό, τι κοιτά να σμίξει είναι του Θεού, ό,τι θέλει να μένει απ’ έξω και μονάχο του, αυτό είναι του διαβόλου.

Ιάσων Ιερομόναχος