Στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα γίνεται λόγος για τα δαιμόνια και τον για πολλά χρόνια δαιμονισμένο, που ζούσε στα μνήματα, γυμνός και σαν άγριο θηρίο. Ο βασανισμένος αυτός άνθρωπος, μόλις συνάντησε τον Χριστό σπάραξε και τα δαιμόνια φώναξαν, παρακαλώντας Τον να τους επιτρέψει να μπουν στους χοίρους για να μην οδηγηθούν στην άβυσσο.

Το συμβάν αυτό δείχνει την πραγματική χριστιανική ελευθερία. Όταν το Άγιο Πνεύμα πλησιάζει τον άνθρωπο, ο άνθρωπος δεν χάνει τον εαυτό του, την προσωπικότητά του· το αντίθετο μάλιστα: μεταβάλεται από άτομο σε ξεχωριστό πρόσωπο. Δεν χάνει τη λογική του, κάτι που συμβαίνει όταν ο άνθρωπος ρέπει επικίνδυνα προς την αμαρτία και τελικά δαιμονίζεται. Ο άνθρωπος όταν δαιμονισθεί γίνεται παράλογος, ενεργεί για λογαριασμό άλλου, γίνεται αλλόφρων και μιλά με άλλη φωνή... Μεταμορφώνεται ακόμα και σε «χοίρο» στη συμπεριφορά του! Φθάνει να μην αναγνωρίζει τον εαυτό του και να είναι έρμαιο των παθών του. Τελικά, ο άνθρωπος αλλοτριώνεται από την αμαρτία και αλλάζει. Αποκόπτεται από τον Θεό του.

Ο διάβολος βγάζει το ιμάτιο του ανθρώπου, δηλαδή τη στολή του βαπτίσματος, κι εκείνος νεκρώνεται. Ο άγιος Μάξιμος αναφέρει ότι «όλος ο άνθρωπος, σώμα και ψυχή, υπόκειται στην επήρεια και αιχμαλωσία  του σατανά». Αυτό εμφανίζεται με διάφορους τρόπους. Ακολουθεί δυστυχώς  μετά την αμαρτία κι η απιστία.

Ο Χριστός όμως έρχεται και ζωοποιεί τον άνθρωπο και τον βοηθά στη δύσκολη πορεία του· είναι δίπλα του, γίνεται η σκιά του. Αρκεί ο άνθρωπος να το ζητήσει! Πώς; Με την αδιάλειπτη προσευχή και λέγοντας συνέχεια τη ζωοποιό ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» καθώς και με τη συμμετοχή του στη Θεία Ευχαριστία και στα άλλα Μυστήρια της Εκκλησίας μας. Είναι έτσι, πλησίον του παρηγορώντας τον και δίνοντάς του κουράγιο να συνεχίσει. Αν μετανοήσει, ο Χριστός τον παίρνει από το χέρι και τον μεταφέρει στον αληθινό κόσμο, τον ουράνιο, γίνεται φίλος του και βασιλεύει στην καρδιά του η γαλήνη και η αγαλλίαση.

Η συνεχής προσευχή και επικοινωνία με το Θεό δυναμώνει τον άνθρωπο και λειτουργεί ως «πανοπλία» για να αμυνθεί στον διάβολο που θα τον πειράξει. Χρειάζεται βέβαια διαρκής αγώνας και εγρήγορση ώστε να είμαστε προετοιμασμένοι για τις επιθέσεις του πονηρού. Ο αληθινά πιστός άνθρωπος, που αγαπά το Θεό, με όλη την ψυχή και τη διάνοιά του, δεν επαναπαύεται αλλά είναι ετοιμοπόλεμος σε κάθε στιγμή της ζωής του.

Αξίζει ν’ αναφερθούμε και στη συμπεριφορά των κατοίκων της περιοχής μετά τη θεραπεία του δαιμονιζόμενου. Όλοι αυτοί οι κάτοικοι μας θυμίζουν πολλοί τον σημερινό υλιστή άνθρωπο, που προδίδει το Θεό για τα πάθη και την «καλοπέρασή» του. Ως άλλοι Γαδαρηνοί, εκδιώκουμε τον Θεό από την ζωή μας γιατί δεν μας «συμφέρει». Δεν συμφέρει τα πάθη μας· γιατί ο νόμος του Θεού στέκεται «εμπόδιο» στην αμαρτωλή μας διάθεση και ενοχλεί τα αυτιά μας. Ο λόγος Του και η παρουσία Του εμποδίζουν την διάπραξη της πολυαγαπημένης μας αμαρτίας... Μόνο που δεν κάνουμε τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από ό,τι κάνει η πεταλούδα που πλησιάζει ακόρεστα το φως μέχρι που καίγεται... Και τότε ο άνθρωπος βλέπει την υποτιθέμενη «οργή» του Θεού ή την «τιμωρία» Του. Και δεν βλέπει ποτέ την δική του αμαρτία και τις επιπτώσεις της...

Ο Κύριος όμως, ο λυτρωτής και Σωτήρας μας, περιμένει μόνο την συγκατάθεσή μας. Ένα απλό μα βαθύ και ειλικρινές «Κύριε ελέησον» για να εκβάλει και τα δικά μας δαιμόνια. Για να σωφρονήσει και να «ντύσει» με την Χάρη Του και την δική μας ύπαρξη. Είναι, απλώς, δική μας επιλογή..