Ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο και του έδωσε τα πάντα. Τον έκανε κατ’ εικόνα Του και του έδωσε ιδιώματα που μοιάζουν με τα Θεϊκά και δεν υπάρχουν πουθενά αλλού στη φύση, όπως ο νους και ο λόγος. Ο άνθρωπος δέχτηκε όλες τις ευεργεσίες και τις δωρεές πλουσιοπάροχα δίχως να του ζητηθεί αντάλλαγμα. Το μόνο που πρέπει να κάνει είναι το αυτονόητο, να αγαπάει τον Δημιουργό του και τα δημουργήματά Του. Αν θέλετε καλύτερα, τους συνανθρώπους του, τους ομοίους του, αφού όλοι δημιουργήματα του ίδιου Θεού είμαστε. Ο άνθρωπος, όχι απλώς δεν κάνει το αυτονόητο, αλλά το ακριβώς αντίθετο. Εναντιώνεται στον ίδιο τον Θεό και κατ’ επέκταση στον ίδιο τον συνάνθρωπό του, στον ίδιο του τον εαυτό. Κι όμως, όλα αυτά ο Δημιουργός του τα συγχωρεί και τα ρίχνει στον ωκεανό της ευσπλαχνίας και της αγάπης Του. Η κατάσταση αυτή, ποτέ δεν άλλαξε. Από την αρχή της ύπαρξής του ο άνθρωπος πάντα προδίδει, απιστεί, αποδιώχνει τον ίδιο τον Θεό και Εκείνος πάντα τον συγχωρεί και τον καλοδέχεται, ποτέ δεν τον αποδιώχνει. Φαίνεται παράλογο και σκανδαλιστικό, κι όμως είναι η απογυμνωμένη αλήθεια. Εμείς διαρκώς πέφτουμε και ο Κύριος διαρκώς μας συγχωρεί. Δεν εξετάζει ποτέ πόσες φορές πέσαμε· αν το έκανε θα έπρεπε να είχε εξαλείψει την ανθρώπινη ύπαρξη προ πολλού. Δεν εξετάζει ποτέ πόσο πολύ πέσαμε· αν το έκανε θα μας άξιζε να μας τιμωρήσει αλύπητα. Εκείνος πάντα μας συγχωρεί και μας αγαπάει.

Ο άνθρωπος όμως ξεχνά πολύ γρήγορα. Δεν συνειδητοποιεί ποτέ τι οφείλει στον Κύριο. Δεν καταλαβαίνει το μέγεθος της ευεργεσίας που έχει δεχτεί. Δεν παραδειγματίζεται από την συμπεριφορά του Θεού του. Είμαστε σκληρόκαρδοι με τον συνάνθρωπό μας, ενώ επιζητάμε ευσπλαχνία από τον Θεό. Θέλουμε ή μάλλον απαιτούμε από το Θεό, να μας καταλαβαίνει, να μας δικαιολογεί και να μας αγαπάει, όσο αμαρτωλοί κι αν είμαστε, ενώ δεν ανεχόμαστε τον συνάνθρωπό μας που είναι το ίδιο αμαρτωλός με εμάς. Δεν ανεχόμαστε εμείς την ίδια μας την βρώμα ενώ θέλουμε στα «ρουθούνια» του Θεού να περνάει σαν ευωδιαστό λιβάνι.Πραγματικά δεν έχουμε καμία δικαιολογία. Σε έβρισε ο συνάνθρωπος; Τον Θεό Τον βλαστημούν σε καθημερινή βάση κι όμως συγχωρεί. Σε πρόδωσε ο διπλανός σου; Ο Κύριος προδίδεται από τους ανθρώπους κάθε στιγμή, κι όμως συγχωρεί. Δεν χρειάζεται να απαριθμήσουμε αμαρτήματα και πάθη... Πάντα στον Θεό χρεωμένοι θα βγαίνουμε. Άλλωστε Εκείνος είναι αναμάρτητος, ενώ εμείς αμαρτωλοί και ελεεινοί. Τουλάχιστον να δείχνουμε έλεος στους όμοιούς μας, στους συμπάσχοντές μας.

Αυτό ο Κύριος μας το είπε και το υπενθύμισε πολλές φορές. Με το σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, με την Κυριακή Προσευχή «… ὡς καί ἡ­μεῖς ἀ­φί­ε­μεν τοῖς ὀ­φει­λέ­ταις ἡ­μῶν». Μας το είπε πολύ έντονα. Ίσως επειδή είναι σκανδαλιστικά παράλογη αυτή η διαστροφή μας. Σίγουρα όμως γιατί με το να συγχωρούμε τον συνάνθρωπό μας άπειρες φορές, κάνουμε τον κόσμο μας καλύτερο. Γινόμαστε μιμητές του Θεϊκού παραδείγματος. Φέρνουμε την Βασιλεία των Ουρανών στα πόδια μας, στην καθημερινότητά μας. Πόσο ωραίος θα ήταν ο κόσμος αν δεν υπήρχαν μίση και εμπάθειες… Πόσο ωραία θα ήταν όλοι να συγχωρούσαμε πραγματικά κάθε έναν που μας έβλαπτε… Θα κάναμε την ζωή μας πραγματικό παράδεισο!