Tο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα μας μιλάει για την ανάσταση του νεκρού παιδιού μιας χήρας γυναίκας στην πόλη Ναΐν της Γαλιλαίας. Ο Κύριος, η πηγή του ελέους και της αγαθότητας, δείχνει την ευσπλαχνία του σε αυτή την πονεμένη γυναίκα με πολλούς τρόπους. Δεν ζήτησε από αυτή να εκδηλώσει την πίστη της, ούτε διαπραγματεύτηκε μαζί της, ούτε καν προσευχήθηκε, απλά συνάντησε μπροστά του το Θάνατο και προέφερε τη φράση που διαβάζουμε στην περικοπή: «Νεανίσκε, σοί λέγω, εγέρθητι». Είναι η πρόσκληση της ζωής προς τον ηττημένο από το θάνατο άνθρωπο, η αλήθεια της αναστάσεως· μα κυρίως, είναι η ευσπλαχνία του Κυρίου προς αυτή τη γυναίκα που δεν έχασε μόνο τον άνδρα της αλλά κηδεύει τώρα και τον μοναχογιό της.

Πόσο παρηγορητικές είναι οι λέξεις που είπε ο Χριστός... Της είπε να μην κλαίει άλλο. Και η γυναίκα ένιωσε μέσα της δύναμη, μια σπίθα ελπίδας άναψε στην ψυχή της. Ο ίδιος ο Θεός την επισκέφθηκε στον πόνο της και της παρέδωσε ζωντανό το παιδί της. Τι χαρά, Θεέ μου! Το άγγιγμα του Κυρίου μας είναι ζωοποιό. Ο Θεός εκδηλώνεται πάντοτε και αγαπά τον άνθρωπο χωρίς όρια. Άλλωστε από αγάπη και ευσπλαχνία προς το ανθρώπινο γένος έγινε άνθρωπος και σταυρώθηκε. Έγινε νεκρός για να ζήσουμε εμείς.

Ας σκεφτούμε τί γίνεται όταν έλθουμε σε επαφή με τον Θεό, όταν ο ίδιος ο Θεός αγγίζει τις ζωές μας. Ασφαλώς, αισθανόμαστε την παρουσία του, νιώθουμε την ευσπλαχνία του όπως η χήρα της Ναΐν. Η μετάληψη του Σώματος και του Αίματος του Χριστού μας δίνει αυτή τη δυνατότητα, μας ενώνει μαζί του. Με το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας ο Θεός επισκέπτεται τον άνθρωπο, τον αγγίζει κάθε φορά και απαλύνει τον πόνο του.  Η μόνη μας ελπίδα είναι η άνευ ανταλλαγμάτων αγάπη και ευσπλαχνία του Χριστού. Αυτό να επιδιώξουμε, να δεχτούμε την παρουσία και το άγγιγμά του, να αποτινάξουμε την αμαρτία και την απειλή του Θανάτου και να ζήσουμε αιώνια, και από αυτή τη ζωή, στη Βασιλεία του Θεού.

Με τη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας μεταδίδεται στους ανθρώπους η νίκη επάνω στην αμαρτία και το θάνατο, ακριβώς επειδή αυτή η νίκη πραγματοποιείται μέσα στο Χριστό. Με το μυστήριο του Βαπτίσματος ο άνθρωπος λαμβάνει τη σφραγίδα της αθανασίας. Η έννοια του θανάτου μετά το Βάπτισμα αλλάζει για τον βαπτισμένο, αφού, μιμούμενος το Θάνατο του Χριστού, ανίσταται μαζί με το Χριστό και υψώνεται στην κοινωνία της Θεότητας. Στο μυστήριο της μετανοίας και εξομολογήσεως, θανατώνουμε τις αμαρτίες μας και συντρίβουμε το θάνατό μας. Ενώ τέλος, στο μυστήριο της Θείας Λειτουργίας κοινωνούμε του Σώματος και του Αίματος του Κυρίου, μετέχοντας στην αθανασία του Χριστού, προγευόμενοι τη γλυκύτητα της μελλούσης ζωής.