Στη ευαγγελική περικοπή που ακούσαμε γίνεται λόγος για τα χαρίσματα και  τις ικανότητες που ο Θεός δίνει σε καθένα από εμάς. Ολοι μας χωρίς εξαίρεση είμαστε προικισμένοι με <<τάλαντα>>από τον δημιουργό,η διαφορά είναι ως προς την ποσότητα και την ποιότητα των ταλάντων.Τούτο δε σημαίνει πως ο Θεός άλλους ευνοεί και άλλους αδικεί. Η άνιση κατανομή των χαρισμάτων υπηρετεί μια μεγάλη σκοπιμότητα , γιατί σε αυτήν ακριβώς βρίσκεται η ποικιλία που εξασφαλίζει την αρμονία στις κοινωνίες των ανθρώπων. Δεν είναι δυνατόν να είναι όλοι μεγαλοφυείς και ηγέτες. Ομως  για την ομαλή λειτουργία κάθε οργανωμένης  κοινωνίας, έχει σημασία και είναι απαραίτητη η εργασία και του τελευταίου εργάτη. Σε κάθε εποχή υπάρχουν άνθρωποι που επαναλαμβάνουν το μοιραίο λάθος του τρίτου δούλου της παραβολής και κρύβουν στο χώμα το ένα ,το ασήμαντο έστω τάλαντό τους. Νομίζουν τον εαυτό τους αδικημένο από την κατανομή των χαρισμάτων και  δεν φροντίζουν και δεν αγωνίζονται να εκμεταλλευθούν το τάλαντό τους και να δημιουργήσουν κάτι καλό για τον εαυτό τους και τους γύρο τους. Βασικά αίτια της νοοτροπίας αυτής είναι ότι όλα τα περιμένουμε από τους άλλους. Απο αυτούς που κατέχουν τα περισσότερα τάλαντα. Και όταν λέμε τάλαντα εννοούμε εκτός από τις έμφυτες ικανότητες, την κοινωνική θέση, την μόρφωση , τις οικονομικές δυνατότητες κα. Είμαστε συνήθως οραματιστές και νοσταλγοί μίας καλύτερης κοινωνίας.

Αυτο  βέβαια δεν είναι κακό. Το κακό είναι να μενουμε στους οραματισμούς και να μην προχωράμε πιο πέρα. Μας λείπει η αγωνιστική διάθεση για υλοποίηση των οραματισμών. Η πιο συνηθισμένη δικαιολογία είναι η διαπίστωση της αδυναμίας μας. Όταν πρόκειται για το προσωπικό μας συμφέρον και μάλιστα το υλικό, εξαντλούμε και το τελευταίο ίχνος δυναμισμού που υπάρχει μέσα μας. Όταν όμως πρόκειται να αγωνισθούμε για έναν καλύτερο κόσμο, παραιτούμαστε και παρουσιαζόμαστε ηττημένοι πριν ακόμη αρχίσουμε την μάχη. <<Τι να κάνω εγώ;Ας φροντίσουν εκείνοι που έχουνε δύναμη, που στέκονται πιο πάνω από εμένα που είναι αρμόδιοι >>είναι τα επικήδεια  λογια του ενταφιασμού του ταλαντού μας. Πρέπει να ξέρουμε ότι σημασία δε έχει πόσα τάλαντα έχω, αλλά το πώς τα χρησιμοποιώ. Αν τα χρησιμοποιώ μόνο για τον εαυτό μου και το συμφέρον μου ή αν κάνω λιγότερο από εκείνο που μπορώ ,βάζω στο χώμα το ταλαντό μου. Είμαι,<<δούλος πονηρός και οκνηρός>>.Όταν όμως αξιοποιώ κάθε ίχνος δυναμισμού μου θέτοντας το στην υπηρεσία του συνόλου, έστω και αν βρίσκομαι στην βάση της κοινωνικής πυραμίδας ,έχω την ίδια αξία για την πρόοδο της κοινωνίας ,με αυτούς που βρίσκονται στην κορυφή και αγωνιζονται για τον ίδιο σκοπό.

Το ίδιο ισχύει και όσον αφορά την Πνευματική και την Ενοριακή μας ζωή. Δεν πρέπει να τα περιμένουμε όλα από τους άλλους και εμείς να παραμένουμε αδρανείς. Τα όποια χαρίσματα έχουμε μπορούμε να τα θέσουμε στην διάθεση της Ενοριακής Διακονίας και να παίρνουμε την χαρά και την ευλογία  της προσφοράς στο κοινό μας σπίτι που είναι ο Ναός και η Ενορία. Κανείς δεν περισσεύει στην ιερή αυτή υπόθεση όλοι είμαστε ευπρόσδεκτοι, χρήσιμοι και απαραίτητοι.

Ας μη καταθέτουμε τα όπλα με την σκέψη ότι δεν είμαστε τίποτα και μην υποτιμούμε τους εαυτούς μας. Το ταλαντό μας θα χάσει την αξία  του από την στιγμή που θα το κρύψουμε στην γή και θα πάψουμε να το εκμεταλλευόμαστε . Ας αξιοποιήσουμε το ένα έστω ταλαντό μας όποιο και να είναι. Είτε είμαστε οικογενιάρχες ,είτε είμαστε κληρικοί,είτε εργάτες,είτε αγρότες,είτε υπάλληλοι,είτε τεχνίτες,είτε επιστήμονες.

Ας αγωνισθούμε και ας παλέψουμε για το καλό της κοινωνίας μας  και της Ενορίας μας αξιοποιώντας με τον καλύτερο τρόπο τα χαρίσματα του Θεού.Και  αν οι άνθρωποι δεν αναγνωρίσουν ποτέ τον αγώνα μας, κάποτε από την αιωνιότητα θα ακούσουμε την φωνή του Χριστού να μας επαινεί και να μας αμείβει:<<Ευ δούλε αγαθέ και πιστέ επι ολίγα ης πιστός επι πολλών σε καταστήσω..είσελθε εις την  χαράν του Κυρίου σου>>.