Μετά από το εντυπωσιακό θαύμα του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων και των δύο ψαριών ένα πιο ακόμη εντυπωσιακό περιστατικό περίμενε τους μαθητές του Κυρίου. Όπως ακούσαμε στη σημερινή ευαγγελική περικοπή, οι τρομοκρατημένοι από τη θάλασσα μαθητές βλέπουν μέσα στη νύχτα το Διδάσκαλό τους να περπατάει επάνω στη μανιασμένη θάλασσα, για να έλθει κοντά τους. Φρίκη και τρόμος καταλαμβάνει την ύπαρξη τους μπροστά στο απόκοσμο θέαμα αυτό. Αυτό που βλέπουν τα μάτια τους δεν το αποδέχεται η σκέψη τους. Το μυαλό τους απορρίπτει τα δεδομένα που του έρχονται από την όραση, διότι αντιβαίνουν στη φυσική πραγματικότητα.Καθώς βιώνουν την υπέρβαση κάθε καθιερωμένης νομοτέλειας από το Χριστό, ζητούν να επιβεβαιώσουν την ταυτότητα Τού. Ο Πέτρος, ως πιο θαρραλέος και αυθόρμητος από τους άλλους, ζητάει και εκείνος να περπατήσει πάνω στα κύματα, για να πιστέψουν όλοι πως αυτός που βλέπουν είναι ο Χριστός. Ο Κύριος τον αξιώνει να βιώσει αυτό το θαύμα. Τη στιγμή, όμως, που λησμονεί τη θεϊκή δύναμη και ξεχνάει το Θεό, προσέχοντας τη καταιγίδα γύρω του, αρχίζει να καταποντίζεται. Εκείνη την ύστατη στιγμή της απώλειας ξαναεπικεντρώνεται στο Θεό του και φωνάζει «Κύριε σωσόν με», για να λάβει από τον Ιησού την ευλογία και τη σωτηρία.

Στη θέση του Πέτρου βρίσκεται πολλές φορές κάθε άνθρωπος και κάθε πιστός. Η ζωή μοιάζει πολλές φορές με φουρτουνιασμένη θάλασσα. Η νύχτα της θεϊκής απουσίας κυκλώνει τον άνθρωπο που ανεβαίνει στο πλοίο της ζωής του χωρίς τον Κύριο. Είναι μεγάλή αυταπάτη να θεωρεί κάποιος ότι μπορεί να διατρέξει τη φουρτουνιασμένη νύχτα με ασφάλεια, εάν δεν έχει κυβερνήτη στο πλοίο της ζωής του το Λυτρωτή. Είναι επίσης μεγάλος πειρασμός να ζητούμε από το Χριστό να επιβεβαιώσει την παρουσία Του στη ζωή μας, όταν εμείς είμαστε έτοιμοι να τον ξεχάσουμε.Αυτό έπαθε ο Πέτρος. Ενώ ζήτησε το Χριστό και τον κέρδισε, ύστερα στράφηκε προς τον άνεμο. Ενώ είχε μπροστά του τον Κύριο και απολάμβανε το θαύμα, λησμόνησε Αυτόν που είχε μπροστά του και αποπροσανατολίστηκε από αυτά που γίνονταν γύρω του. Ενώ βίωνε την υπέρβαση της λογικής και ζούσε το θρυμματισμό της, εκείνος την ανέστησε και την έβαλε κυβερνήτη στη σκέψη του. Όταν η τρικυμία τον φόβισε περισσότερο από το Θεό, τον κέρδισε η τρικυμία. Όταν έδιωξε το Χριστό από το κέντρο της ύπαρξής του, η ύπαρξη του άρχισε να χάνεται στο σκοτεινό βυθό της θεϊκής απουσίας.

Ο άνθρωπος χωρίς το Χριστό αυτοκαταδικάζεται να δοκιμάσει, το πικρό και αλμυρό νερό της ανυπακοής, της φθοράς και του θανάτου. Χωρίς τον Ιησού η ψυχή σπαρταράει από την αγωνία για το καθετί. Η ζωή μοιάζει σαν πορεία χωρίς πυξίδα. Η καθημερινότητα φέρνει το ένα άγχος πάνω στο άλλο, τη μια αποτυχία πάνω στην άλλη, την απογοήτευση και τη θλίψη. Μια απόγνωση καταλαμβάνει την καρδιά, όταν στον ορίζοντα δε φαίνεται ο Ιησούς. Χωρίς την παρηγοριά και το φως του Χριστού ο άνθρωπος μένει βυθισμένος στα δάκρυα και στη θλίψη των αμέτρητων λαθών του.

Έρχεται, όμως, ο Πέτρος με μια σωτήρια κραυγή να μας θυμίσει το σωστό. Τη στιγμή του καταποντισμού ξαναστρέφεται στο Χριστό και φωνάζει το «Κύριε σώσον με». Αυτή η κραυγή του Πέτρου γίνεται προσευχή και αίτημα όλων των μελών της Εκκλησίας. Κάθε πιστός που βιώνει τον καταποντισμό από την αμαρτία κραυγάζει με αγωνία ελπίδα και προσμονή το «Κύριε σώσον με». Τούτος ο λόγος γίνεται μονολόγιστη προσευχή «Κυριε Ιησού Χριστέ ελέησον με», που επαναλαμβάνεται σαν την αναπνοή. Αμέτρητες φορές αυτή τη ευχή σώζει τον πιστό από τα κύματα των πειρασμών και από το σκοτάδι των πτώσεων. Όταν αντιμετωπίζουμε άγνωστα και αναπάντεχα δεδομένα στην καθημερινότητα μας, δε χρειάζεται να πανικοβαλλόμαστε. Ο πανικός και ο φόβος δεν είναι καλοί σύμβουλοί της σκέψης. Τη στιγμή που έρχεται ένα κτύπημα να ξέρουμε πως μέσα στο σκοτάδι της απόγνωσης στέκεται ο Χριστός και μας παρακολουθεί. Περιμένει να τον φωνάξουμε. Όταν ζητήσουμε τη βοήθεια Του, όταν κραυγάσουμε με συναίσθηση και πίστη το «Κύριε σώσον με» θα μας τραβήξει από το βυθό της αγωνίας, θα μας γλυκάνει με τη θεϊκή Του παρηγοριά, θα μας φωτίσει με την απέραντη σοφία Του, και θα μας οδηγήσει στο ασφαλισμένο καράβι της Εκκλησίας. Μόνον αν διαπλεύσουμε το ευλογημένο καράβι της Εκκλησίας, θα φτάσουμε με ασφάλεια στο απάνεμο και χαρούμενο λιμάνι της σωτηρίας μας.

I.M Δ