Τήν παραβολή τῶν ταλάντων ἀκούσαμε σήμερα κατά τήν εὐαγγελική περικοπή. Μία περικοπή ἡ ὁποία δείχνει τήν ἀγάπη καί τήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ γιά τόν ἄνθρωπο. Ὁ Κύριος δέν ἀντιμετωπίζει τήν ἀνθρωπότητα γενικά καί ἀπρόσωπα. Ἀσχολεῖται μέ τόν κάθε ἄνθρωπο ξεχωριστά. Ἡ φροντίδα τοῦ Οὐράνιου Πατέρα ἔχει ἐντελῶς προσωπικό χαρακτήρα. Κάθε ἄνθρωπος εἶναι ἕνα πολυαγαπημένο παιδί γιά τό Θεό. Μπροστά στόν Κύριο κάθε πρόσωπο εἶναι μοναδικό καί ἀνεπανάληπτο, γι’ αὐτό καί ἔχει ἄπειρη καί ἀπροσμέτρητη ἀξία. Σέ κάθε πρόσωπο ὁ Προνοητής καί Φροντιστής ὅλων δίνει ὅ,τι εἶναι ἀπαραίτητο καί κατάλληλο γιά νά προκόψει πνευματικά, νά καρποφορήσει καί νά ἐπιτύχει τή σωτηρία, ἡ ὁποία εἶναι ὁ σκοπός τῆς δημιουργίας τοῦ κάθε ἀνθρώπου. Κάθε ἀνθρώπινο πλάσμα ἔχει μοναδική σύνθεση καί ἐξωτερικά καί ἐσωτερικά.

Ἔχει διαφορετικές προδιαγραφές καί διαφορετικές δυνατότητες. Μπορεῖ ὅλοι μαζί νά ἔχουμε τήν ἴδια οὐσία, πού μᾶς κάνει ἀνθρώπους, ἔχουμε ὅμως ὡς πρόσωπα διαφορετικά χαρακτηριστικά, κάτι τό ὁποῖο μᾶς κάνει μοναδικούς. Αὐτή τή μοναδικότητα καί ἰδιοπροσωπία ἔρχεται νά τήν  ὑπογραμμίσει ὁ Πάνσοφος Θεός μέ τά διαφορετικά χαρίσματα πού δίνει στόν καθένα. Ἀπό ἄνθρωπο σέ ἄνθρωπο τά χαρίσματα διαφέρουν καί ὡς πρός τόν ἀριθμό καί ὡς πρός τό εἶδος. Αὐτό δέν πρέπει νά μᾶς σκανδαλίζει οὔτε νά μᾶς προβληματίζει. Τά χαρίσματα πού δίνονται στόν καθένα ἔρχονται νά ταιριάξουν μέ τά χαρακτηριστικά πού τόν ξεχωρίζουν ἀπ’ ὅλους τούς ἄλλους. Πολύ εὔστοχα ὁ Κύριος στή σημερινή παραβολή ἐξηγεῖ πώς τά τάλαντα μοιράζονται στόν κάθε ἄνθρωπο μ’ ἕνα γνώμονα καί μία προϋπόθεση: «ἑκάστῳ κατά τήν ἰδίαν δύναμιν». Ἕκαστος λαμβάνει ἀνάλογα μέ τό πόσο ἀντέχει. Τά χαρίσματα πού ἔχουμε εἶναι κομμένα καί ραμμένα ἀνάλογα μέ τίς δυνάμεις καί τίς δυνατότητες πού διαθέτουμε.

Ἄν ὁ Κύριος στερεῖ ἀπό κάποιους μερικά χαρίσματα, δέν τό κάνει ἐπειδή τούς περιφρονεῖ. Τό κάνει ἐπειδή τούς ἀγαπάει. Δέν τούς φορτώνει μέ τό βάρος πολλῶν ταλέντων, ἐάν αὐτοί δέν ἔχουν τή δύνα μη νά τά σηκώσουν καί νά δουλέψουν πάνω σ’ αὐτά. Ἐάν κάποιους ἄλλους τούς κάνει πολυτάλαντους, δέν σημαίνει πώς τούς ἀγαπάει περισσότερο καί τούς εὐνοεῖ. Τούς χαρίζει πολλά ταλέντα, διότι περιμένει ἀπό αὐτούς πιό σκληρή ἐργασία. Ὁ πολυτάλαντος ἄνθρωπος πρέπει νά δουλέψει πιό σκληρά ἀπό τό λιγότερο ταλαντοῦχο. Γνωρίζει ὅτι ἀπ’ αὐτόν θά ἀπαιτηθοῦν πολύ περισσότερα ἀποτελέσματα σέ σχέση μέ κάποιον ἄλλον πού εἶναι λιγότερο προικισμένος. Οὔτε ὅσοι ἔχουν πολλά τάλαντα πρέπει νά νιώθουν εὐνοημένοι οὔτε ὅσοι ἔχουν λίγα πρέπει νά νιώθουν ἀδικημένοι. Ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀλάνθαστη. Ἡ θεία δικαιοσύνη εἶναι ἡ πρακτική ἐφαρμογή τῆς θεϊκῆς ἀγάπης. Ἄρα ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ ἐργάζεται γιά τήν ἐπίτευξη τῆς ἰσορροπίας, τόσο τῆς ἐσωτερικῆς μέσα στόν κάθε ἄνθρωπο ὅσο καί τῆς ἐξωτερικῆς μέσα στίς κοινωνικές δομές. Ἕνας ἄνθρωπος μέ λίγες δυνατότητες θά δυστυχήσει, ἐάν φορτωθεῖ μέ πολλά χαρίσματα, διότι θά νιώθει σάν ἕναν πλούσιο πού δέν μπορεῖ νά ξοδέψει τήν περιουσία του. Ἕνας πλούσιος σέ δυνάμεις ἄνθρωπος ἐπίσης θά δυστυχήσει, ἐάν μείνει μέ ἐλάχιστα χαρίσματα, διότι θά αἰσθάνεται νωχελικότητα καί ἀθυμία. Τό σίγουρο εἶναι πώς ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἔχουμε προικισθεῖ μέ τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Κουβαλᾶμε τά τάλαντα πού μᾶς μοίρασε μέ σοφία καί διάκριση ὁ Πανάγαθος Κύριος «ἑκάστῳ κατά τήν ἰδίαν δύναμιν». Εἶναι ἀπαραίτητο νά κάνουμε συχνά πυκνά τήν ἐσωτερική μας ἐνδοσκόπηση καί νά ἀποδεχόμαστε τά δῶρα τοῦ Θεοῦ.

Μετά τήν ἀποδοχή νά μήν ἐπαναπαυόμαστε, διότι κάθε τάλαντο πού μένει ἀνενέργητο θά γίνει στοιχεῖο κατηγορίας ἐναντίον μας. Κάθε τεμπελιά μας θά μᾶς ἀπομακρύνει ἀπό τό Θεό καί θά μᾶς ἀπομονώνει ἀπό τούς διπλανούς μας. Ὅσο  ἐργαζόμαστε πάνω στά χαρίσματά μας γιά τή δόξα τοῦ Χριστοῦ, τόσο βαδίζουμε σταθερά πρός τή σύζευξη μαζί Του. Δέν μᾶς δόθηκαν τά χαρίσματα γιά νά ὑπεραιρόμαστε. Δέν μᾶς χαρίστηκαν γιά νά νιώθουμε πιό εὐνοημένοι καί προνομιοῦχοι. Μᾶς δόθηκαν γιά νά ἐργαζόμαστε φιλότιμα καί ταπεινά καί γιά νά προβάλλουμε τό Δωρεοδότη Θεό μέσ’ ἀπ’ αὐτά καί ὄχι τόν ἑαυτό μας. Ἄν χρησιμοποιήσουμε τά τάλαντα τοῦ Θεοῦ μόνο γιά τό ἀτομικό ὑλικό συμφέρον, τότε εἶναι σά νά τά θάπτουμε στή λάσπη τῆς γῆς καί στή σαπίλα τῆς ἁμαρτίας. Ἄν τά χρησιμοποιήσουμε γιά τήν ὑμνολογία τοῦ Πλάστη καί γιά τήν ἀγάπη τοῦ ἀδελφοῦ, τότε τά πολλαπλασιάζουμε. Τότε θά δεχθοῦμε τόν ἔπαινο τοῦ Πατέρα τῶν πάντων. Ἡ ἐποχή μας εἶναι γεμάτη ἀπό ταλαντούχους ἀνθρώπους. Αὐτό θά μποροῦσε νά εἶναι τό προνόμιό της, ἀλλά, ἀλίμονο, ἔγινε τό δυστύχημά της. Σήμερα οἱ ἄνθρωποι δέ χρησιμοποιοῦν τίς  δυνάμεις τους, γιά νά αὐξήσουν τά ταλέντα τους πρός δόξαν Θεοῦ, ἀλλά ἐργάζονται μέ τά ἀμέτρητα προσόντα τους γιά τήν τακτοποίηση τῶν πρόσκαιρων καί φτηνῶν χωμάτινων προσδοκιῶν τους.

Χτίζουν ἕναν Πύργο τῆς Βαβέλ καί ξεχνοῦν πώς ὅ,τι δέ γίνεται γιά τό Θεό εἶναι καταδικασμένο νά χαθεῖ. Μέ τά ταλέντα τους καλλιεργοῦν τήν ἁμαρτία καί τά θάβουν κάτω ἀπό τή σαπίλα τοῦ ἄγχους, τοῦ ἀνταγωνισμοῦ, τῆς αὐτοπροβολῆς, τῆς ἀπάνθρωπης ἐκμετάλλευσης τοῦ διπλανοῦ. Τά λεγόμενα ἀριστουργήματα, πού νομίζουν ὅτι πετυχαίνουν, εἶναι μία ἀγωνιώδης κραυγή τῆς ἀποτυχίας τους νά βροῦν νόημα στήν ὕπαρξή τους καί τῆς ἀπέραντης κενότητας καί δυστυχίας ἀπό τήν ὁποία ὑποφέρουν. Ὁ πιστός ἄνθρωπος, ὅμως, δέχεται τά τάλαντα μέ εὐγνωμοσύνη. Ἐπιστρατεύει ὅλες τίς δυνάμεις του γιά νά τά αὐξήσει καί νά τά κάνει νά καρποφορήσουν. Δέ φιλοδοξεῖ νά διαφημίζεται. Χαίρεται, ὅταν μέσα ἀπό τή δική του ἐργασία μεγαλύνεται ὁ Κύριος καί λαμβάνει βοήθεια ὁ κάθε διπλανός του. Ἔτσι στό τέλος ἀξιώνεται νά ἀκούσει ἀπό τόν Κύριο: «εὖ, δοῦλε ἀγαθὲ καὶ πιστέ! ἐπὶ ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπὶ πολλῶν σε καταστήσω· εἴσελθε εἰς τὴν χαρὰν τοῦ κυρίου σου». Ἀμήν.

Ι.Μ Δ