Χριστός Ανέστη,Αληθώς Ανέστη φωνάζει καί σήμερα ὅλο τό σύμπαν, καθώς στέκεται ἐνεό μπροστά στό ἀνυπέρβλητο καί ἀπροσπέλαστο θαῦμα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Στό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα τῆς ἡμέρας γίνεται ἀναφορά στά πρόσωπα τῶν ἀνθρώπων ἐκείνων πού ἀγάπησαν τόν Ἰησοῦ, πού ἐκτίμησαν τή θυσία Του γιά μᾶς καί πού θέλησαν νά Τόν τιμήσουν ἐκτελώντας πρός τό πρόσωπό Του τά νεκρικά ἔθιμα τῆς φυλῆς τους.  Ὁ ἄνθρωπος πού λαμβάνει τήν πρωτοβουλία νά τιμήσει τό νεκρό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ εἶναι ὁ εὐσχήμων βουλευτής Ἰωσήφ, ὁ ὁποῖος «τολμήσας εἰσῆλθε πρός Πιλᾶτον», γιά νά ζητήσει ἀπό τόν ἐκπρόσωπο τῆς πολιτείας τήν ἄδεια γιά τήν ταφή τοῦ «ἐγκληματία» Χριστοῦ. Ὁ βουλευτής Ἰωσήφ μέ τό ἦθος καί τόν τρόπο του μᾶς δείχνει τή νοοτροπία πού ἔχει κάθε πιστός στή σχέση του μέ τήν πολιτεία. Ἡ πολιτεία δέν ἔχει σταθερές ἀρχές καί ἀξίες. Οἱ ὁδηγίες πού ἐκδίδει γιά τή συμπεριφορά τῶν πολιτῶν της ἐξαρτῶνται ἀπό τούς ἀνθρώπους πού τήν κυβερνοῦν. Οἱ κυβερνῆτες καί οἱ πολιτικοί διαμορφώνουν τίς ἀρχές καί τίς ἀξίες τῆς κάθε πολιτείας. Ὁ πιστός, ὅμως, ἔχει σταθερές ἀρχές καί ἀξίες. Ὁ πιστός διαμορφώνει τόν τρόπο πού σκέφτεται καί συμπεριφέρεται μέ βάση τήν πίστη του, ἄν θέλει νά εἶναι τίμιος μέ τόν ἑαυτό του. Ἐάν ἄλλα πιστεύει καί ἄλλα κάνει, τότε εἶναι ἤ ψεύτης καί ὑποκριτής ἤ ἀδύναμος καί ἄνανδρος. Τό πρόβλημα τῶν σχέσεων τοῦ  πιστοῦ μέ τήν πολιτεία δημιουργεῖται ὅταν αὐτοί πού κυβερνοῦν δέν εἶναι πιστοί. Ἡ πολιτεία πού διοικεῖται ἀπό πολιτικούς ἀδιάφορους γιά τά θέματα τῆς πίστεως βάζει ἐμπόδια στή ζωή τοῦ πιστοῦ. Ὁ πιστός καλεῖται τότε νά βρεῖ τή μέση καί βασιλική ὁδό, ἡ ὁποία θά τόν φυλάξει ἀπό τά δύο ἄκρα, πού τό ἕνα εἶναι ὁ ἐξευτελιστικός συμβιβασμός καί τό ἄλλο ἡ ἀδιάκριτη ἐπαναστατικότητα. Ὁ εὐσχήμων βουλευτής Ἰωσήφ μᾶς δείχνει μέ τόν πολιτισμό του πώς ἡ μεσότητα βρίσκεται στήν τόλμη καί στήν εὐγένεια.

Μέ εὐγενικό θάρρος τολμάει νά ζητήσει ἀπό τόν Πιλᾶτο τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. Δέν κινεῖται ἐπιθετικά ἀπέναντι στόν ἡγεμόνα, ἀλλά οὔτε καί κρατάει μία στάση ἡττοπάθειας. Δέν προδίδει τίς ἀρχές του καί τήν ἀγάπη του γιά τό Χριστό, ἀλλά δέν προσπαθεῖ μέ τρόπο ἀδιάκριτο νά ἐπιβάλει τή θέλησή του. Προσπαθεῖ καί κερδίζει τό σωστό, χωρίς νά προκαλέσει στεναχώρια καί ἀναστάτωση.  Εἶναι πολύ χρήσιμο νά μελετήσουμε τό ἦθος τοῦ εὐσχήμονος Ἰωσήφ καθώς καί τῶν ὑπόλοιπων μυροφόρων καί νά υἱοθετήσουμε στή ζωή καί στή συμπεριφορά μας τή δική τους νοοτροπία. Πολλές φορές ἡ πίστη μας ἔρχεται σέ ἀντίθεση μέ τίς ὁδηγίες καί τά νομοθετήματα τῆς πολιτείας. Αὐτό συμβαίνει ἐπειδή ἡ πολιτεία διοικεῖται ἀπό ἀνθρώπους πού εἶναι ἀδιάφοροι γιά τό εὐαγγέλιο. Νά μήν ξεχνοῦμε, βεβαίως, πώς αὐτούς τούς ἀνθρώπους ἐμεῖς τούς τοποθετήσαμε στή θέση πού κατέχουν μέ τήν ψῆφο μας. Ἄρα νά μήν τούς θεωροῦμε ἐχθρούς μας, διότι ἐμεῖς τούς ἐκλέξαμε γιά νά μᾶς διοικοῦν. Ὅταν λοιπόν νομοθετοῦν συμπεριφορές πού δέν συνᾲδουν μέ τήν πίστη μας, δέν εὐθύνονται ἀπόλυτα ἐκεῖνοι, ἀλλά σ’ ἕνα μεγάλο ποσοστό εὐθυνόμαστε καί ὅλοι ἐμεῖς. Ὡς ἐκ τούτου δέν καλούμαστε ἀπό τήν πίστη μας νά κάνουμε ἐπανάσταση καί πόλεμο ἐναντίον τῆς πολιτείας σέ καμία περίπτωση.

Ἡ πίστη μας εἶναι πίστη πρός τόν Ἰησοῦ, πού εἶναι ὁ Θεός τῆς ἀγάπης, τῆς συγχωρητικότητας καί τῆς ἀνοχῆς. Ὁ Κύριος περιμένει ἀπό τούς πιστούς Του νά ἔχουν στόν τρόπο τῆς καθημερινότητάς τους τόλμη καί εὐγένεια, ὅπως ὁ Ἰωσήφ καί οἱ μυροφόρες. Ὁ ὀρθόδοξος χριστιανός δέν εἶναι ἕνας ὁδοστρωτήρας, πού στό ὄνομα τοῦ Θεοῦ ὀργανώνει σταυροφορίες, γιά νά ἐξαφανίσει τούς ἀπίστους. Ὁ ὀρθόδοξος χριστιανός εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού ἔχει ὑπομονή καί ἀνοχή, πού ἀποδέχεται τό διαφορετικό, πού δέν κατακρίνει, πού κρατάει τήν πίστη του, ἀλλά δέν τήν ἐπιβάλλει στούς ἄλλους. Ὁ ὀρθόδοξος ἐμπνέει χωρίς νά καταπιέζει, παραδειγματίζει χωρίς νά καταστρατηγεῖ, τολμάει χωρίς νά πληγώνει. Στό πέρασμά του οἰκοδομεῖ, δέν ἀφήνει συντρίμμια. Προσέχει νά μήν προδώσει τή δική του πίστη. Δέν κρίνει καί δέν προσέχει τή στάση τῶν διπλανῶν του ἀπέναντι στίς δικές του ἀρχές, διότι εἶναι ταπεινός καί  συμμερίζεται τίς δικές τους ἀρχές, ἀκόμη καί ὅταν δέν τίς ἀποδέχεται. Ἡ πολιτεία πολλές φορές μᾶς φέρνει καί θά μᾶς φέρνει σέ δύσκολη θέση μέ τά νομοθετήματα καί τίς ἀποφάσεις της. Αὐτό πού ἔχουμε νά κάνουμε εἶναι: πρῶτον, νά προσέχουμε σέ ποιούς θά δώσουμε τήν ἄδεια καί τήν ἐξουσία νά μᾶς κυβερνήσουν. Δεύτερον, νά στεκόμαστε ἀπέναντι στήν πολιτεία μέ τόλμη καί εὐγένεια. Νά ζητοῦμε τό σεβασμό πρός τίς ἀρχές τῆς πίστης μας καί νά δείχνουμε σεβασμό πρός καθετί πού εἶναι διαφορετικό ἀπό ἐμᾶς. Νά διεκδικοῦμε τό σωστό πρῶτα μέ τήν προσευχή καί ὕστερα μέ ὅλα τά δίκαια μέσα πού μπορεῖ νά παρέχει ἡ κοινωνία μας. Νά ἀγαποῦμε τό διάλογο καί νά μήν καταφεύγουμε γρήγορα καί βιαστικά σέ ἐνέργειες πού μπορεῖ νά προκαλέσουν πληγές καί σκανδαλισμό στούς ἀδελφούς μας.

Νά ἔχουμε διάθεση ὑπακοῆς καί ἑνότητας πρός τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, διότι ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία δέν ὑπάρχει σωτηρία. Μήν ἔχουμε τή φιλοδοξία νά εἴμαστε ἐμεῖς «τό κάτι ἄλλο», διότι αὐτό ὁδηγεῖ πάντοτε στό φαρισαϊσμό. Ἔχοντας ὡς παράδειγμα τόν εὐσχήμονα Ἰωσήφ καί τίς μυροφόρες ἄς θυμόμαστε πώς ἡ παρούσα πολιτεία, στήν ὁποία ζοῦμε, εἶναι πρόσκαιρη καί πεπερασμένη. Τό δικό μας πολίτευμα βρίσκεται στόν οὐρανό, στή σχέση μας μέ τό Θεό. Αὐτή ἡ σχέση χτίζεται μόνο μέσα ἀπό τήν καλή σχέση μέ τό συνάνθρωπο. Ἄν στό ὄνομα τοῦ Θεοῦ χάσουμε τό διπλανό μας, τότε θά ἔχουμε χάσει καί τόν ἴδιο τό Θεό. Ἐάν ζοῦμε τό εὐαγγέλιο μέ τόλμη καί εὐγένεια, μέ ἀγάπη καί προσφορά, τότε θά βοηθᾶμε ἀφ’ἑνός ἡ παρούσα πολιτεία νά μεταμορφώνεται πρός τό καλό καί ἀφ’ἑτέρου ἡ μελλοντική πολιτεία, πού μᾶς περιμένει στήν ἀγκαλιά τοῦ Χριστοῦ, νά γίνεται ἀπό ἐλπίδα βεβαιότητα.

Ι Μ.Δ