"Ο,τιδήποτε πάθουμε άδικα από κάποιον,ο Θεός υπολογίζει την αδικία αυτή είτε προς διάλυση των αμαρτημάτων μας, είτε προς απόδοση αμοιβής…'' Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος



Ιερές Ακολουθίες του μήνα
Αρχική » Κατήχηση » Κηρύγματα

Σήμερα βλέπουμε τό Χριστό νά ἀναζητάει τούς μαθητές Του μέσα στή θύελλα. Εἶναι μία ἀναζήτηση πού κάνει γιά κάθε ἄνθρωπο. Οἱ μαθητές μέσα στή βάρκα τους βασανίζονται ἀπό τόν ἄνεμο καί τή φουρτουνιασμένη θάλασσα. Ἔτσι εἶναι καί κάθε ἄνθρωπος. Τόν ραπίζει ὁ ἄνεμος τῆς ζωῆς καί πίνει τό πικρό νερό τῆς φουρτουνιασμένης καθημερινότητας. Οἱ μαθητές παλεύουν μόνοι τους. Χωρίς τό Χριστό φτάνουν στά ὅρια τῆς ἀπόγνωσης. Ὁ Κύριος ἀπουσιάζει. Συνομιλεῖ μέ τόν Πατέρα. Χωρίζεται ἀπό τούς ἀγαπημένους Του, γιατί μέ αὐτή τή φαινομενική Του ἐγκατάλειψη θέλει νά τούς διδάξει. Τρία πράγματα διδασκόμαστε ἀπ’ αὐτό. Πρῶτον, διδασκόμαστε πώς ὁ Θεός δέ λησμονεῖ. Δεύτερον, διδασκόμαστε ὅτι ὁ Θεός δέ χάνει κανέναν. Τρίτον, διδασκόμαστε πώς ὁ Θεός ὠθεῖ στήν ἐλπίδα τόν ἄνθρωπο, ἀκόμη καί στίς πιό ἀκραῖες καταστάσεις. Ὅταν ὁ Κύριος ἄφησε τούς ἀποστόλους στή θάλασσα, γιά νά ἀνέβει στό βουνό, φάνηκε σά νά τούς ξέχασε. Αὐτοί βρίσκονται στή μέση μιᾶς τρικυμίας καί ὁ Ἰησοῦς βρίσκεται στό ὕψος μιᾶς ὑπέρλογης καί ὑπέρ νοῦν ἀδολεσχίας. Οἱ μαθητές παλεύουν μέ τά κύματα καί ὁ Χριστός ἀναπαύεται στήν ὑπερκόσμια θεοπρεπή δόξα.

Οἱ μαθητές εἶναι μόνοι μέ τόν κίνδυνο καί ὁ Χριστός εἶναι μόνος μέ τόν Πατέρα καί τόν Παράκλητο. Ἀλλοῦ ἐκεῖνοι, ἀλλοῦ Ἐκεῖνος. Ἔτσι μοιάζει ἡ ζωή πολλές φορές. Πνιγόμαστε στό ἄγχος καί στά προβλήματα καί θυμόμαστε τό Θεό μόνο στήν ἀνάγκη. Διαπιστώνουμε, ὅμως, ὅτι ἀπουσιάζει. Αἰσθανόμαστε τή μοναξιά μας, ἀλλά δέν βλέπουμε τήν παρουσία Του. Ἡ βάρκα τῆς ζωῆς μας καταποντίζεται, ἀλλά τό παντοδύναμο χέρι Του δέν ἔρχεται για νά μᾶς σώσει. Τρῶμε τά χαστούκια τῆς ζωῆς, ἀλλά δέν βρίσκουμε τήν πατρική ἀγκαλιά νά χωθοῦμε μέσα της καί νά παρηγορηθοῦμε. Ὁ Χριστός, ὅμως, δέν λησμονεῖ τούς ἀνθρώπους πού Τόν ἀγαποῦν. Ποτέ ὁ Θεός δέν ξεχνάει τόν ἄνθρωπο. Ἀκόμη καί τότε πού φαίνεται πώς ἀπουσιάζει, ἀκόμη καί ὅταν μᾶς ἀφήνει νά δοκιμαστοῦμε, νά πονέσουμε, νά πικραθοῦμε, νά βασανιστοῦμε, δέν τό κάνει ἐπειδή μᾶς ξεχνάει. Τό κάνει ἐπειδή μᾶς ἀγαπάει. Τό κάνει ἀπό διάθεση νά Τόν ποθήσουμε περισσότερο, νά Τόν θυμηθοῦμε πιό ἔντονα, νά Τόν ἀναζητήσουμε πιό θερμά. Ἐμεῖς ξεχνᾶμε τό Θεό. Ἀκόμη καί μέσα στίς ἀποτυχίες μας λησμονοῦμε τό βλέμμα Του καί τήν ἀγάπη Του. Ὁ Θεός, ὅμως, δέν μᾶς ξεχνάει ποτέ. Ὅσο μακριά νομίζουμε πώς βρίσκεται, τόσο πιό  πολύ μᾶς παρακολουθεῖ καί μᾶς θυμᾶται.

Ἡ μνήμη τοῦ Θεοῦ εἶναι τό μεγαλύτερο προσόν τῆς σύντομης πορείας μας πάνω στή γῆ. Ἔπειτα κάνει ἐντύπωση πώς ὁ Χριστός, κατεβαίνοντας ἀπό τό βουνό, ἤξερε ἀκριβῶς μέσα στό σκοτάδι καί μέσα στή θύελλα ποῦ θά κατευθυνθεῖ γιά νά συναντήσει τούς μαθητές Του. Ὁ Θεός γνωρίζει ἀκριβῶς ποῦ βρίσκεται τό κάθε πλάσμα Του καί κυρίως ὁ κάθε ἄνθρωπος. Ποτέ ὁ Κύριος δέν χάνει κανένα. Δέν ὑπάρχει τρόπος καί τόπος γιά νά κρυφτεῖ ὁ ἄνθρωπος ἀπό τό Θεό. Ὅσο μόνοι καί ἄν αἰσθανόμαστε, ὅσο καί ἄν νομίζουμε ὅτι ὅλοι μᾶς ξέχασαν, μᾶς ἄφησαν καί μᾶς ἔχασαν, ὁ Θεός δέν πρόκειται νά μᾶς χάσει, διότι ποτέ δέν ἔχασε κανέναν. Ἐκεῖνος γνωρίζει ποῦ βρισκόμαστε ὄχι μόνο σωματικά, ἀλλά καί σέ τί κατάσταση εἴμαστε ψυχικά καί πνευματικά. Ἀκόμη καί ἄν χαθήκαμε στά δαιδαλώδη μονοπάτια τῶν ἐπιλογῶν καί τῶν λαθῶν, ἄς μήν ἀνησυχοῦμε. Ὁ Θεός μπορεῖ παντοῦ νά μᾶς βρεῖ καί νά μᾶς δείξει τήν ἔξοδο ἀπό κάθε  λαβύρινθο καί ἀπό κάθε τοῦνελ. Μέσα στήν περιπλοκότητά μας μπορεῖ οἱ ἄνθρωποι νά μᾶς χάσουν καί νά μή μᾶς ψάξει κανείς. Ὁ Κύριος ποτέ δέν θά τό κάνει αὐτό. Πάντοτε θά μᾶς βρίσκει, θά ἔρχεται κοντά μας καί θά φωτίζει τά σκοτάδια μας μέ τό λαμπερό Του πρόσωπο. Τέλος, βλέπουμε τούς μαθητές νά φτάνουν στά ὅρια τοῦ πανικοῦ μπροστά στό φάσμα τοῦ θανάτου. Ἐκείνη τήν ὕστατη στιγμή τοῦ κινδύνου καί τοῦ πειρασμοῦ βλέπουν μέσα στό σκοτάδι τή μορφή Του καί ἀκοῦν ἐκεῖνο τό ἐλπιδοφόρο «θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμί∙ μή φοβεῖσθε»!

Ἔτσι γίνεται πάντοτε. Ὁ Θεός ἀφήνει τόν ἄνθρωπο νά δώσει τή μάχη του. Ἐπιτρέπει στούς πειρασμούς καί στίς δοκιμασίες νά ἔλθουν, γιά νά κάνει τόν ἄνθρωπο πιό δυνατό, πιό σοφό, πιό ταπεινό, πιό ἐνάρετο, πιό ἔξυπνο, πιό εὐσεβή, πιό ὥριμο. Ὅταν δεῖ ὅτι ἦλθε ἡ πνευματική ἐνηλικίωση, δέν ἐπιτρέπει νά ἔλθει ἡ ἀπελπισία. Ἡ ἀπελπισία εἶναι ἀνθρώπινη ἐπιλογή καί ἀνθρώπινο λάθος. Εἶναι δαιμονική παγίδα. Ποτέ ἡ ἀπελπισία δέν εἶναι ἐπιλογή τοῦ Θεοῦ. Ὁ Κύριος ἔχει τή δύναμη καί τή θέληση νά βγάλει τόν ἄνθρωπο ἀκόμη καί ἀπό τήν πιό δύσκολη κατάσταση. Δοκιμάζει τόν ἄνθρωπο, ἀλλά δέν τόν ἀπελπίζει. Κάνει τόν ἄνθρωπο νά περπατήσει ἀκόμη καί πάνω στό νερό, ἀρκεῖ ὁ ἄνθρωπος νά ἀφεθεῖ στήν πρόνοια καί στή σοφία τοῦ Θεοῦ. Μέσα στή νύκτα πού βαδίζουμε, μέσα στή θύελλα πού ἀντιμετωπίζουμε, μέσα στόν κίνδυνο τοῦ καταποντισμοῦ, ἄς ἔχουμε στό μυαλό μας πώς ὁ Θεός πάντοτε μᾶς θυμᾶται, ποτέ δέν πρόκειται νά μᾶς χάσει, πάντοτε μᾶς βρίσκει. Ὅσο χαμηλά καί ἄν ἔχουμε πέσει, μπορεῖ νά μᾶς τραβήξει. Πάντοτε θά μᾶς δίνει τήν ἐλπίδα Του, τό φῶς καί τήν παρηγοριά τῆς παρουσίας Του. Ἐμεῖς ἄς Τον ἐμπιστευόμαστε καί ἄς ἀκουμπᾶμε τήν ὕπαρξή μας στά χέρια Του, γιά νά δικαιωνόμαστε καί τώρα στίς περιπέτειές μας καί πάντοτε.

 

Ι.Μ Δ





Επίκαιρα κείμενα

DVD Πατήστε εδώ για να το δείτε

Επικοινωνία | Ο Ναός μας | Εκδόσεις
Copyright Ιερός Ναός Αγίου Νικολάου του Νέου, με την υποστήριξη της e-RDA