Στήν εὐαγγελική περικοπή τῆς σημερινῆς Κυριακῆς ὁ Χριστός θεραπεύει τόν σεληνιαζόμενο νέο, τόν ὁποῖο δέν κατάφεραν νά θεραπεύσουν οἱ μαθητές Του ἐξαιτίας τῆς ὀλιγοπιστίας τους. Ὁ Ἰησοῦς θεραπεύει τό παιδί ἀπό ἀγάπη. Παράλληλα ἐκμεταλλεύεται τήν εὐκαιρία γιά νά διδάξει στούς ἀνθρώπους ὅτι, ἐάν διαθέτουν πίστη, «οὐδέν ἀδυνατήσει» σ’ αὐτούς.Ὑπάρχουν περίοδοι κατά τίς ὁποῖες ὁ ἄνθρωπος ζεῖ τήν ψευδαίσθηση μιᾶς παντοδυναμίας. Ἡ ὁρμή τῆς νεότητας, ἡ δύναμη τοῦ πλούτου, ὁ πλοῦτος τῶν γνώσεων, ἡ εὐρύτητα τῶν σχέσεων καί τῶν γνωριμιῶν, ὁ ὑπερτροφικός ἐγωισμός, ἡ ἱκανοποίηση τῶν πάσης φύσεως ἐπιθυμιῶν ἐνισχύουν αὐτήν τήν ψευδαίσθηση τῆς δύναμης τοῦ ἀνθρώπου. Κάνοντας κακή χρήση αὐτῆς τῆς δύναμης καί νομίζοντας πώς ἔτσι θά ἑδραιωθεῖ περισσότερο, ὁ ἄνθρωπος βιάζει ἀσύστολα τό φυσικό περιβάλλον, καθυποτάσσει ὅσους θεωρεῖ πιό ἀδύναμους ἀπό τόν ἴδιο, ἐξωκοίλει πρός τήν ὑπερβολή καί τήν ἀκρότητα, δοκιμάζει ἀκόρεστα κάθε ὑλική ἀπόλαυση καί κάθε κοσμική παροχή. Πολλές φορές, μεθυσμένος ἀπό τή δύναμή του, ὁ ἄνθρωπος μεταμορφώνεται σ’ ἕναν τυφώνα, πού σαρώνει στό πέρασμά του τά πάντα καί ἐπιφέρει ἀνεξέλεγκτα ἀποτελέσματα.Ἐνῶ, ὅμως, ὁ ἄνθρωπος βιώνει τήν εὐχάριστη αἴσθηση τῆς δύναμης, ἔρχονται στιγμές πού καταλαβαίνει τήν τεράστια ἀδυναμία του. Αἰσθάνεται ἀδύναμος μπροστά στά προβλήματα τῆς ζωῆς, μπροστά στό ἄγνωστο μέλλον, μπροστά στά μυστήρια πού τόν περιβάλλουν, μπροστά στούς χαρακτῆρες καί στίς συμπεριφορές τῶν ἄλλων πού πρέπει νά διαχειριστεῖ. Ὁπλίζεται καί φορτώνεται μέ πολλά ἐφόδια, μέ κάθε εἴδους προσόντα, μέ δυνατότητες, πού τίς ἀποκτάει μέσα ἀπό τόν ἀγώνα τῆς ὁλοκλήρωσής του, ἀλλά καί πάλι διαπιστώνει τήν ἀδυναμία του ὄχι μόνον ἀπέναντι στούς ἐξωτερικούς παράγοντες ἀλλά ἀκόμη καί ἀπέναντι στόν ἑαυτό του.

Σ’ αὐτές τίς ὀδυνηρές καταστάσεις τῆς ἀδυναμίας φανερώνεται ἡ στόφα καί ἡ ποιότητα τοῦ χαρακτήρα. Ὅταν ὁ πλοῦτος, οἱ γνώσεις καί οἱ γνωριμίες, τά προσόντα, οἱ ἱκανότητες καί ἡ δύναμη δέν μποροῦν νά ἀποφύγουν τήν ἀρρώστια, νά ἀκυρώσουν τόν θάνατο, νά ἀπαλύνουν τήν προδοσία, νά ἀντιστρέψουν τήν ἀποτυχία, νά ἐξαγοράσουν τήν ἀγάπη, νά ἐξασφαλίσουν τήν ἐλευθερία, νά ἀποφύγουν τήν πάσης φύσεως θλίψη καί δοκιμασία, τότε ἔρχεται στήν ἐπιφάνεια τό ἀληθινό πνευματικό ὑπόστρωμα τοῦ καθενός. Ἐάν ἡ δύναμη στηρίζεται ἐπάνω σέ ἀληθινή ἐσωτερική καλλιέργεια, τότε, στή φάση τοῦ πειρασμοῦ, θά δουλέψει ἡ ὑπομονή, ἡ ἐπιμονή, ἡ θέληση, ἡ ἐργατικότητα, ἡ αἰσιοδοξία. Ἐάν ἡ δύναμη στηρίζεται μόνο στόν ἐγωισμό, τότε, κατά τή στιγμή τῆς πτώσης, θά ἐκδηλωθεῖ τό ἄγχος, ἡ κατάθλιψη, ἡ ἀπελπισία, ἡ ἀπομόνωση, ὁ θυμός, ἡ ἄρνηση, ἡ κακία. Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι, ὅταν κατανοοῦν τήν ἀδυναμία τους, δέν χαίρονται. Περισσότερο θίγονται, ἀπελπίζονται, καταρρακώνονται, βιώνουν μία κόλαση χωρίς ἐλπίδα, ἕναν θάνατο χωρίς ἀνάσταση. Ζητοῦν ἀπό κάπου νά πιαστοῦν. Στρέφονται πρός κάθε κατεύθυνση, γιά νά ἔχουν ἕνα στήριγμα, λίγη παρηγοριά, μία συμπαράσταση. Ἀπευθύνονται σέ μάγους, σέ μελλοντολόγους, σέ ἀπατεῶνες, γιά νά διορθώσουν ὅ,τι ἄσχημο βιώνουν. Προσκολλῶνται σέ φίλους, ἀμφίβολης ποιότητας καί ὕποπτων κινήτρων, οἱ ὁποῖοι ἀνεύθυνα καί ἐπιπόλαια δίνουν συμβουλές καταστροφικές καί ὀλέθριες. Εἶναι βέβαιο ὅτι ὁ ἀδύναμος ἄνθρωπος πού δέν ἐνδιαφέρθηκε ποτέ γιά τόν Θεό θά σπάσει καί θά σκορπίσει στά τέσσερα σημεῖα τοῦ ὁρίζοντα, ὅταν κτυπηθεῖ ἀπό τόν ἀνεμοστρόβιλο τῆς ἀποτυχίας ἤ τοῦ κακοῦ.

Αὐτό ἐπισημαίνει ὁ Χριστός στούς μαθητές Του σήμερα, καθώς τούς λέγει ὅτι δέν μπόρεσαν νά βοηθήσουν τόν σεληνιαζόμενο νέο ἐξαιτίας τῆς ἀπιστίας τους. Χωρίς ἀναφορά στόν Παντοδύναμο Θεό ἡ δική τους δύναμη ἀποδείχτηκε μηδαμινή καί γελοία. Μέ ἐφόδιο τήν ἀπιστία ταπεινώθηκαν ἀπό τόν διάβολο καί στάθηκαν κατώτεροι τῶν περιστάσεων. Ὁ Ἰησοῦς, λοιπόν, τούς διδάσκει φιλάνθρωπα καί τούς διαβεβαιώνει πώς ἀκόμη καί ἡ παραμικρή πίστη καί ἀναφορά στόν Θεό τούς κάνει πανίσχυρους. Εἶναι ἐλπιδοφόρα αὐτή ἡ ὑπόσχεση τοῦ Χριστοῦ: «ἐάν ἔχητε πίστιν... οὐδέν ἀδυνατήσει ὑμῖν».Τό μυστικό γιά τήν πιό συμφέρουσα ἐπίλυση ὅλων τῶν προβλημάτων εἶναι ἡ πίστη. Ἡ πίστη σάν ἀληθινή σχέση, πού ἀπορρέει ἀπό τήν ἐμπιστοσύνη στόν Θεό καί ὄχι σάν ἀφηρημένη ἰδέα, πού καλύπτει ἁπλῶς κάποιο φιλοσοφικό κενό. Ἡ ζωντανή πίστη κάνει τόν ἄνθρωπο νά κοινωνεῖ μέ τόν Θεό, νά Τόν ἀγαπάει καί νά ἀγαπιέται ἀπό Ἐκεῖνον. Ὁ πιστός μεταμορφώνεται ἀπό τήν πίστη του, δηλαδή ἀλλοιώνεται ἀπό τή σχέση καί τήν ἐπαφή του μέ τόν Κύριο. Μιμεῖται τόν Χριστό. Καθαρίζεται ἀπό τόν Ἰησοῦ. Θεοποιεῖται καί δοξάζεται, καθώς βαδίζει τό μονοπάτι τῆς θεογνωσίας. Δυναμώνει ἀπό τόν Θεό, ἐπειδή δανείζει τόν ἑαυτό του στήν πρόνοια καί στήν πανσοφία τοῦ Θεοῦ. Ὁ πιστός γίνεται ζωντανό θεϊκό ἐργαλεῖο καί μπροστά του τίποτε πλέον δέν εἶναι ἀδύνατον. Τά πάντα ὑποτάσσονται ὄχι σ’ ἐκεῖνον ἀλλά στήν παντοδύναμη Δεξιά τοῦ Ὑψίστου, ἡ ὁποία ἐνεργεῖ μέσ’ ἀπό τό δικό του πρόσωπο.

Κάθε δυσκολία τῆς ζωῆς μας, κάθε ἀναποδιά, κάθε ἄσχημη κατάσταση δέν εἶναι πλῆγμα καί συμφορά. Εἶναι πολύτιμη εὐκαιρία νά ἀναζητήσουμε τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ μέσα μας. Ἐάν Τόν φιλοξενοῦμε, θά ἀπολαύσουμε τή δύναμή Του. Ἐάν εἴμαστε ἀποξενωμένοι ἀπ’ Ἐκεῖνον, εἶναι εὐκαιρία, μέσῳ τοῦ πειρασμοῦ, νά ἀνανεώσουμε τή σχέση μας μαζί Του. Νά ζητήσουμε νά ἐργασθεῖ Ἐκεῖνος γιά τό δικό μας συμφέρον. Τότε εἶναι βέβαιο πώς αὐτή ἡ ἐμπιστοσύνη μας στό πρόσωπό Του θά δικαιωθεῖ. Εἶναι σίγουρο ὅτι ἡ φιλάνθρωπη παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ θά ἐπιβάλει τό ἀπόλυτο καλό, πού μόνον αὐτό στό τέλος ἐπικρατεῖ καί θριαμβεύει.

I.M Δ