Ὁ Κύριος καί οἱ ψαράδες πρωταγωνιστοῦν σήμερα στό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα. Οἱ ψαράδες πού σέ λίγο θά γίνουν ἀπόστολοι. Θά ἐγκαταλείψουν τή λίμνη τῆς Γεννησαρέτ, γιά νά ριχτοῦν στήν ἀπέραντη θάλασσα τῆς κοινωνίας. Ἀντί γιά τά ἄλογα ψάρια τῆς λίμνης θά ψαρεύουν τίς ψυχές τῶν λογικῶν ἀνθρώπων, πού πελαγοδρομοῦν στήν πολυκύμαντη θάλασσα τῆς ζωῆς. Τό θαῦμα μιᾶς ὑπερφυσικῆς ψαριᾶς μέσα στό καταμεσήμερο, ὡς ἀποτέλεσμα τῆς ὑπέρλογης ὑπακοῆς στό κέλευσμα τοῦ Χριστοῦ, θά ὁδηγήσει τούς μαθητές στήν ἀνάληψη τοῦ δύσκολου ἔργου τῆς ἱεραποστολῆς. Ἡ συνάντηση τοῦ Λυτρωτῆ μέ τόν ἄνθρωπο γίνεται κάτω ἀπό τίς πιό ἀπίθανες συνθῆκες. Μετά ἀπό μία κοπιαστική καί ἄκαρπη βραδιά, μετά ἀπό μία ἐσωτερική καταρράκωση καί ἀπογοήτευση, μετά ἀπό μία ἐντελῶς ἀποτυχημένη ἐπαγγελματική προσπάθεια συναντάει ὁ Παντοδύναμος Θεός τόν ἀδύναμο ἄνθρωπο στό ἀκρογιάλι τῆς λίμνης. Τόν συναντάει στό ἀκρογιάλι τῆς ζωῆς νά ἔχει σκυμμένο τό κεφάλι, κομματιασμένο τό κορμί ἀπό τήν κούραση καί τήν ἀϋπνία, πνιγμένη τήν ψυχή ἀπό τά γιατί τῆς ἀποτυχίας. Ἐκείνη τή δύσκολη στιγμή πού ὁ ἄνθρωπος ἀπέτυχε μέ τόν ἱδρώτα του νά βγάλει τό μεροκάματό του, τή στιγμή πού οἱ ψαράδες θά γυρίσουν στά σπίτια καί στίς οἰκογένειές τους μέ ἄδεια χέρια, συναντοῦν ἐκεῖ στό ἀκρογιάλι τῶν σκέψεων καί τῶν συναισθημάτων τόν Πλάστη καί Δημιουργό τους. Τήν ὥρα πού τό δράμα τῆς ἐπιβίωσης παίζεται γιά ἄλλη μία φορά, ἔρχεται ὁ Χριστός νά λύσει αὐτό τό δράμα.

Ἔρχεται νά τό λύσει ὄχι γιά νά ἐντυπωσιάσει οὔτε γιά νά ὑποχρεώσει, ἀλλά γιά νά ἀνοίξει τήν προοπτική ἑνός πολύ μεγαλυτέρου δράματος, μιᾶς πολύ σημαντικότερης ἀποστολῆς, μιᾶς ὑπόθεσης πού δέν ἔχει νά κάνει μέ τό ψάρεμα καί τήν ὑλική ἐπιτυχία τῶν ψαράδων, ἀλλά ἔχει νά κάνει μέ τήν ἄγρα καί τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Κύριος γεμίζει τά ἄδεια δίχτυα τῶν ἁλιέων μέσα στό καταμεσήμερο, γιά νά τούς διαβεβαιώσει πώς, ἐάν ἀναλάβουν τό ψάρεμα τῶν ἀνθρώπων στή σωτηρία, οἱ βιοτικές τους ὑποθέσεις θά λυθοῦν καί θά τακτοποιηθοῦν ἀπό τόν ἴδιο τόν Θεό. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἐγκαταλείπει τά βιοτικά, γιά νά δουλέψει στά πνευματικά, τότε ἀναλαμβάνει ὁ Θεός τίς εὐθύνες τοῦ βιοπορισμοῦ του. Ὁ Θεός εἶναι ὁ πλέον στοργικός Πατέρας καί ἔχει τή φροντίδα ὅλων τῶν παιδιῶν Του, πολύ μάλιστα περισσότερο ἐκείνων πού δουλεύουν γιά τή δόξα Του καί γιά τήν ἀγάπη τῶν ἀδελφῶν τους. Ἐάν λοιπόν ὁ ἄνθρωπος θέλει νά ἐξασφαλίσει μία χαρούμενη διαμονή πάνω στή γῆ καί ἐπιθυμεῖ νά μή στερηθεῖ τίποτε ἀπό τά ἀναγκαῖα γιά τή ζωή του, ἐάν θέλει νά ἀπολαύσει τήν ὕλη στίς σωστές της διαστάσεις, χωρίς ὑπερβολές καί καταχρήσεις, ἐάν θέλει νά ζήσει ἰσορροπημένος, ἤρεμος καί γεμάτος, τότε δέν ἔχει παρά νά ἐγκαταλείψει τόν ἑαυτό του καί τίς ὑποθέσεις του στή φροντίδα, στή μέριμνα, στή στοργή καί στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ὄχι βεβαίως γιά νά πέσει στή ραθυμία καί στήν τεμπελιά, ἀλλά γιά νά ἐργαστεῖ γιά τό εὐαγγέλιο, γιά τήν πνευματική προσφορά στούς ἄλλους, γιά νά συλλάβει ἀνθρώπους καί νά τούς παραδώσει στόν Σωτήρα Χριστό.  Ὅταν ὁ πιστός ἀφιερωθεῖ στόν Ἰησοῦ, τότε ἀφιερώνεται καί ὁ Ἰησοῦς σ’ ἐκεῖνον.

Τότε ὁ ἕνας δουλεύει γιά τόν Ἄλλο, μέσα σέ μία χαριτωμένη ἅμιλλα προσφορᾶς, κατά τήν ὁποία πάντοτε θριαμβεύει ὁ Κύριος πρός τό συμφέρον καί τήν ἱκανοποίηση τοῦ ἀνθρώπου. Στήν ἐξαιρετικά ἀγχωτική ἐποχή μας αὐτό ἀκούγεται ἐξωπραγματικό. Μέσα στίς δύσκολες συνθῆκες τῆς ἐπιβίωσης σήμερα εἶναι παράλογο κάποιος νά νομίζει πώς θά ζήσει μέ πληρότητα, ἐάν δέν κουραστεῖ, ἐάν δέν πατήσει ἐπί πτωμάτων, ἐάν δέν ἐξασφαλίσει τά συμφέροντά του, ἐάν δέν ἐκμεταλλευτεῖ τίς εὐκαιρίες, ἐάν δέν χρησιμοποιήσει θεμιτά καί ἀθέμιτα μέσα γιά νά πλουτίσει. Ἀκόμη ὅμως καί σ’ αὐτή τήν τόσο ὑλοκρατούμενη ἐποχή ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ παραμένει ἀσάλευτη. Ὁ Κύριος ἔχει τόν τρόπο νά ἐξασφαλίσει τά πάντα στόν δικό Του ἱεραπόστολο ἀκόμη καί στίς πιό ἀπίθανες συνθῆκες. Τό μόνο πού ζητάει ὁ Θεός ἀπό τόν ἐργάτη τοῦ εὐαγγελίου εἶναι ἡ ὑπακοή. Μία ὑπακοή πού ὑπερβαίνει τή λογική, πού νικάει τά δεδομένα, πού συντρίβει τά ἀναμενόμενα, πού ἐξαφανίζει τά αὐτονόητα, πού αἴρεται πάνω ἀπό τά φτηνά. Μία ὑπακοή πού βλέπει πίσω ἀπό τή βιτρίνα. Μία ὑπακοή πού ἐλευθερώνει αὐτόν ὁ ὁποῖος δεσμεύεται μαζί της. Πού δίνει ἀξία σ’ αὐτόν πού ταπεινώνεται γιά τό χατίρι της. Μία ὑπακοή πού εἶναι ἕνας θρίαμβος τῆς πίστης, μία καταξίωση τῆς ἐμπιστοσύνης στόν Θεό. Ὁ Κύριος ζητάει μία ὑπακοή ἡ ὁποία γίνεται ἀπό καθαρή ἀγάπη γιά τό πρόσωπό Του. Μία τέτοια ὑπακοή ἔκανε ὁ Πέτρος, ὅταν εἶπε στόν Χριστό: «ἐπί δέ τῷ ρήματί σου χαλάσω τό δίκτυον». Μία τέτοια ὑπακοή γέμισε τά δίχτυα του μέ ψάρια καί τόν κατέστησε πρωτοκορυφαῖο Ἀπόστολο τῆς Ἐκκλησίας. Στήν πολυτάραχη ζωή μας ἔχουμε δύο ἐπιλογές. Ἡ πρώτη εἶναι νά διαχειριστοῦμε τίς ὑποθέσεις τοῦ βίου μόνοι μας, μέ τίς δυνατότητες καί τά χαρίσματα πού ἔχουμε. Νά περιπλακοῦμε στά δαιδαλώδη μονοπάτια τοῦ ἄγχους, τῆς κακίας καί τῆς κούρασης. Νά παλέψουμε γιά ὅ,τι θεωροῦμε καλύτερο καί νά ὑπομείνουμε τά ραπίσματα πού ἀλύπητα θά μᾶς δώσει ἡ ζωή.

Ἡ δεύτερη εἶναι νά ἀφήσουμε ὅλες τίς ὑποθέσεις μας στή δύναμη καί στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί ἐμεῖς νά ἀφιερωθοῦμε στήν ἐργασία τοῦ εὐαγγελίου Του καί στή διάδοση τῆς δόξας Του. Τότε θά ἀναλάβει τίς ὑποθέσεις μας Ἐκεῖνος. Θά γίνει ὁ διαχειριστής τοῦ σπιτιοῦ μας, τοῦ ἑαυτοῦ μας, τῶν δικῶν μας προσώπων. Θά γίνει ὁ πλέον ἀποδοτικός ἐργάτης μας, ἐπειδή θά ἐκτιμήσει τήν ἐργασία πού θά κάνουμε ἐμεῖς γιά Ἐκεῖνον. Ἄς ψαλιδίσουμε λοιπόν τήν ἔπαρσή μας. Ἄς ρίξουμε τά δίχτυα τοῦ ἱδρώτα μας ἀκόμη καί μέσα στό μεσημέρι. Εἶναι βέβαιο πώς ὁ Θεός ἔχει τή δύναμη νά τά γεμίσει, ἀκόμη καί κάτω ἀπό τίς πιό δύσκολες συνθῆκες. Ἡ δύναμή Του εἶναι ἄνευ ὁρίων καί χαρίζεται ἄνευ ὅρων σέ ὅποιον τήν ἐμπιστεύεται καί προστρέχει σ’ αὐτήν. Μακάρι αὐτῆς τῆς θεϊκῆς δύναμης νά γινόμαστε εὐλογημένοι ἀποδέκτες μέ τήν ὑπακοή καί τή δουλειά μας, γιά νά χαιρόμαστε τήν πλούσια καί χαρούμενη καρποφορία της, τώρα μέν στή σύντομη ἐπίγεια ζωή μας ἀλλά καί πάντοτε στήν ἀτελεύτητη αἰωνιότητα τοῦ Παραδείσου.

Ι.Μ Δ