Ἕνα συγκλονιστικό κείμενο ἀκούσαμε στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα. Ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς καλεῖ τούς μαθητές Του καί ὅλους τούς ἄλλους ἀκροατές νά ἀνοίξουν τήν καρδιά τους καί νά χωρέσουν ἐκεῖ μέσα ὄχι μόνο τούς φίλους καί γνωστούς ἀλλά κυρίως καί περισσότερο τούς ἐχθρούς. Καλεῖ τόν κάθε πιστό νά ἀγαπήσει ὅσους τόν μισοῦν, νά ἀγαθοποιήσει ὅσους τόν κακοποιοῦν, νά δανείσει σέ ὅσους τόν ἀπατοῦν, νά γίνει οἰκτίρμων σέ ὅσους στέκονται ἀπέναντί του σκληροί καί ἄτεγκτοι. Ὁ Χριστός μᾶς καλεῖ σήμερα στόν παραλογισμό καί στόν ἡρωισμό τῆς καθαρῆς καί ἀτόφιας ἀγάπης. Μᾶς καλεῖ νά μοιάσουμε στόν Πατέρα μας καί νά γίνουμε τόσο οἰκτίρμονες ὅσο οἰκτίρμων εἶναι καί Ἐκεῖνος. Αὐτή ἡ ὁμοίωση μέ τόν Θεό εἶναι ὁ μοναδικός σκοπός τῆς ὕπαρξής μας. Δημιουργηθήκαμε ὡς εἰκόνες τοῦ Θεοῦ καί καλούμαστε νά Τοῦ μοιάσουμε ὅσο γίνεται περισσότερο.

Τότε θά δικαιώσουμε τόν σκοπό τῆς δημιουργίας μας. Ἐάν κάνουμε αὐτόν τόν ἀγώνα τῆς ὁμοίωσης μέ τόν Θεό, ὁ Κύριος μᾶς ὑπόσχεται πώς «ἔσεσθε υἱοί ὑψίστου». Σύμφωνα μ’ αὐτήν τήν ὑπόσχεση τοῦ Χριστοῦ ἡ ὁμοίωση μέ τόν Θεό εἶναι οἰκείωση μέ τόν Θεό. Ὅταν λέγει ὁ Ἰησοῦς «ἔσεσθε υἱοί ὑψίστου», μᾶς διαβεβαιώνει πώς ὁ Οὐράνιος Πατέρας ἐπιθυμεῖ διακαῶς τήν υἱοθεσία μας. Θέλει ὁ Θεός νά μᾶς κάνει ἀληθινά παιδιά Του. Θέλει νά μᾶς υἱοθετήσει. Νά μᾶς κάνει γνήσιους συγγενεῖς Του, διότι μόνον ὡς αὐθεντικά παιδιά ἔχουμε δικαίωμα στήν κληρονομιά Του. Ὅπως τά παιδιά κληρονομοῦν τούς γονεῖς τους, ἔτσι καί ἐμεῖς, γιά νά γίνουμε κληρονόμοι τοῦ Οὐράνιου Πατέρα μας, πρέπει πρῶτα νά γίνουμε παιδιά Του. Τό ἐπιβεβαιώνει μάλιστα αὐτό ὁ Χριστός στό σημερινό ἀνάγνωσμα λέγοντάς μας ὅτι «ἔσται ὁ μισθός ὑμῶν πολύς». Ἀπ’ ὅλες τίς φιλοδοξίες πού μπορεῖ νά ἔχουμε στή ζωή, καμία δέν μπορεῖ νά συγκριθεῖ μέ τήν ὑπόσχεση τοῦ Χριστοῦ: «ἔσεσθε υἱοί ὑψίστου». Ὅ,τι καί ἄν καταφέρουμε, ὅσα καί ἄν κατορθώσουμε, ὅπου καί ἄν φτάσουμε, τίποτε δέν ἔχει ἀληθινή ἀξία μπροστά στό «ἔσεσθε υἱοί ὑψίστου». Ἐάν δέν μπορέσουμε νά γίνουμε υἱοί τοῦ Ὑψίστου, τότε  ὅ,τι ἄλλο καί νά γίνουμε εἶναι ἀνούσιο καί μάταιο. Στόν ἁμαρτωλό κόσμο πού ζοῦμε οἱ ἄνθρωποι προσπαθοῦν νά κάνουν γνωριμίες μέ σημαντικά πρόσωπα, γιά νά παίρνουν ἀξία ἀπό τίς γνωριμίες αὐτές καί ἐπίσης νά ἔχουν σχέση μέ τούς κατάλληλους ἀνθρώπους πού θά ἐξυπηρετοῦν τά χαμερπῆ συμφέροντά τους.

Ὅλες οἱ σημαντικές καί περισπούδαστες γνωριμίες αὐτοῦ τοῦ κόσμου δέ συγκρίνονται μέ τή σχέση πού μποροῦμε νά ἔχουμε μέ τόν Θεό. Μάλιστα καλούμαστε σέ κάτι παραπάνω ἀπό μία ἁπλή γνωριμία. Καλούμαστε σέ μία συγγένεια. Μᾶς δίνεται ἡ ὑπόσχεση μιᾶς υἱοθεσίας, πού στέκεται πολύ πιό πάνω ἀπό τίς γήινες προοπτικές καί προδιαγραφές καί μπορεῖ νά πραγματοποιήσει ὅλα τά ἀνεκπλήρωτα ὄνειρά μας. Ὅταν ὁ Θεός θέλει νά μᾶς κάνει παιδιά Του, σημαίνει ὅτι θέλει νά μᾶς υἱοθετήσει καί νά μᾶς κάνει κατά χάριν θεούς. Θέλει νά μᾶς ἀνεβάσει πάνω ἀπό τά ἀνθρώπινα μέτρα καί νά μᾶς κάνει μικρούς θεούς, ζωντανές εἰκόνες καί ἀληθινές ἀποδείξεις τῆς δικῆς Του Θεότητας.

Ἡ Κυρία Θεοτόκος καί οἱ Ἅγιοι τῆς πίστης μας αὐτό κατάφεραν. Κατάφεραν τή θεϊκή υἱοθεσία. Ὡς ἀληθινά καί γνήσια παιδιά τοῦ Ὑψίστου ἔγιναν μικροί θεοί, ζωντανές εἰκόνες τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, ἀδιάψευστοι μάρτυρες τῆς δύναμής Του, διάπλατα ἀνοικτά παράθυρα τοῦ φωτός καί τῆς παρουσίας Του ἀνάμεσά μας. Ἐμεῖς οἱ ὑπόλοιποι, ἐπειδή γνωρίζουμε αὐτή τή δύναμη τῆς υἱοθεσίας, τρέχουμε κοντά τους καί καταφεύγουμε στίς προσευχές καί στίς μεσιτεῖες τους, γιά νά πετύχουμε τή λύση τῶν προβλημάτων καί τῶν πειρασμῶν πού μᾶς ταλαιπωροῦν στή ζωή. Συνηθίζουμε νά λέμε πώς ὁ Θεός εἶναι Πατέρας μας, ἀλλά αὐτό τό ἐννοοῦμε περισσότερο ὡς ἐπιθυμία παρά ὡς προσωπικό κατόρθωμα. Ἡ υἱοθεσία μας, ὅμως, ἀπό τόν Θεό μπορεῖ ἀπό ζητούμενο νά γίνει πραγματικότητα, νά γίνει βίωμα καί ἐμπειρία. Ὁ τρόπος πού θά τό ἐπιτύχουμε εἶναι ἕνας καί μοναδικός: ἡ ἀγάπη πρός τούς ἐχθρούς μας. Ὁ Κύριος τό λέγει πεντακάθαρα σήμερα: «ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς ὑμῶν καί ἀγαθοποιεῖτε καί δανείζετε μηδέν ἀπελπίζοντες». Ὁ Χριστός μᾶς καλεῖ νά ἀγαπᾶμε τούς ἐχθρούς μας καί νά ἀγαθοποιοῦμε, νά δανείζουμε, νά εὐεργετοῦμε, νά θυσιαζόμαστε, νά ἀδειάζουμε, νά χαριζόμαστε, χωρίς νά ἐλπίζουμε σέ κάποια ἀνταπόδοση. Ἐάν ἡ ἀγάπη μας εἶναι ἀνταποδοτική, δέν εἶναι χριστιανική. Ἐάν ἡ προσφορά μας περιμένει τήν ἀναγνώριση τῶν ἀνθρώπων, δέ θά λάβει ποτέ τήν ἀναγνώριση ἀπό τόν Θεό. Εἶναι ἀνθρώπινο ἡ ἀγάπη νά περιμένει κάποιο ἀντίκρισμα. Εἶναι ἀνθρώπινο, ἀλλά δέν εἶναι θεϊκό. Ὁ Χριστός μᾶς καλεῖ σήμερα σέ κάτι θεϊκό.

Μᾶς καλεῖ σέ μία ἀγάπη πού δέ θά ἔχει ἀντίκρισμα, πού δέ θά λάβει ἀναγνώριση, πού δέ θά ἀπολαύσει τίς εὐχαριστίες, πού ἴσως ὡς ἀπάντηση λάβει τήν ἀχαριστία. Ὁ Χριστός δέν μᾶς καλεῖ ἁπλῶς σέ κάποιο ἄθλημα, μᾶς καλεῖ στόν πρωταθλητισμό. Μᾶς καλεῖ στό κορυφαῖο ὀλυμπιακό μετάλλιο τῆς θεϊκῆς υἱοθεσίας, πού θά τό λάβουμε μέσα ἀπό τό δύσκολο ἄθλημα τῆς καθαρῆς ἀγάπης. Ἐάν τό Εὐαγγέλιο ἔχει κάποια δυσκολία, αὐτή βρίσκεται ἀκριβῶς στό σημεῖο πού μᾶς καλεῖ σήμερα ὁ Χριστός, στήν ἀγάπη πρός τούς ἐχθρούς. Ἡ ἀγάπη πρός τούς ἐχθρούς ἔρχεται κόντρα στή νοοτροπία τοῦ κόσμου, ἔρχεται σέ ἀντίθεση μέ τήν κοινή λογική, συγκρούεται μέ τά ἴδια τά συναισθήματά μας. Ἡ ἀγάπη πρός τούς ἐχθρούς μοιάζει ἀκατόρθωτη, παράλογη, ἄκαρπη καί μάταιη. Ἕνα «γιατί» ξεσηκώνεται μέσα μας, ὅταν μᾶς καλεῖ ὁ Κύριος νά ἀγαπήσουμε τούς ἐχθρούς μας. Γιατί νά ἀγαπήσουμε αὐτούς πού δέν μᾶς ἀγαποῦν;

Γιατί νά ἀγαπήσουμε αὐτούς πού μᾶς προσβάλλουν, πού μᾶς συκοφαντοῦν, πού μᾶς βλάπτουν, πού μᾶς κάνουν νά πονᾶμε, πού ἀδιαφοροῦν γιά μᾶς, πού μᾶς ἐκμεταλλεύονται, πού μᾶς πικραίνουν, πού μᾶς περιφρονοῦν; Γιατί νά ἀγαπήσουμε αὐτούς πού δέν πρόκειται ποτέ νά τό καταλάβουν καί νά τό ἐκτιμήσουν; Ἡ ἀπάντηση εἶναι μία καί μόνη: γιά νά γίνουμε παιδιά τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός μας εἶναι ὁ Θεός τῆς ἀγάπης. Παιδιά Του κάνει μόνον τούς ἀνθρώπους τῆς ἀληθινῆς ἀγάπης. Ἄν θέλουμε νά γίνουμε υἱοί τοῦ Ὑψίστου, θά σπάσουμε ὅλα τά ἐμπόδια τῆς ἀγάπης καί θά τή χαρίσουμε ἄνευ μέτρου καί ὅρων πρός ὅλους. Τότε θά ἀπολαύσουμε τή θεϊκή υἱοθεσία καί θά λάβουμε τήν αἰώνια κληρονομιά ὡς πριγκιπόπουλα τοῦ Βασιλιᾶ Πατέρα μας. Αὐτή εἶναι ἡ κληρονομιά τῆς αἰώνιας χαρᾶς, πού ξεκινάει ἀπό τήν ἀγάπη ἐδῶ στόν κόσμο καί συνεχίζεται μέ τήν ἀγάπη στόν Παράδεισο.

Ι.Μ Δ