Σήμερα, μέσα στήν ἀναστάσιμη χαρά τοῦ Πεντηκοσταρίου, κάνουμε μία πορεία ὅλοι μαζί πρός τό ζωοδότη Χριστό. Τιμοῦμε τόν Ἰωσήφ ἀπό τήν Ἀριμαθαία καί τίς μυροφόρες γυναῖκες, πού ἔκαναν τόν τάφο τοῦ Ἰησοῦ σκοπό τῆς ζωῆς τους. Τιμοῦμε τά πρόσωπα, πού τίμησαν τή θυσία καί τό θάνατο του Διδασκάλου τους. Τιμοῦμε τό ἦθος καί τήν ἀγάπη αὐτῶν, πού μέσα στήν πεσμένη ἀνθρωπότητα ἀπέδειξαν ὅτι, πάνω ἀπό τά ἀμέτρητα ἀγκάθια τοῦ μίσους εὐωδιάζουν τά πανέμορφα τριαντάφυλλα τῆς ἀγάπης.

«Ἔρχονται ἐπί τό μνημεῖον» σήμερα καί πάντοτε ὅλοι οἱ πιστοί μαθητές τοῦ Ἐσταυρωμένου. Ἔρχονται νά Τόν προσκυνήσουν ὅλοι ἐκεῖνοι πού ἀρνοῦνται νά Τόν προδώσουν. Ἔρχονται νά ἀγγίξουν τό ταλαιπωρημένο Σῶμα Του ὅλοι οἱ μετανιωμένοι, πού ξέρουν πώς οἱ ἴδιοι φταῖνε γιά τίς πληγές πού κουβαλάει αὐτό τό Σῶμα. Ἔρχονται στό μνῆμα τοῦ Χριστοῦ, ὅσοι θέλουν νά μείνουν κοντά Του, ἀκόμη καί ἄν Τόν βλέπουν θαμμένο κάτω ἀπό τούς τόνους τῆς ἀνθρώπινης κακίας καί ἁμαρτίας. Ἔρχονται στόν Τάφο τοῦ Κυρίου ὅσοι ἐλπίζουν πώς αὐτός ὁ Τάφος εἶναι πέρασμα γιά τήν ἀληθινή ζωή.

Ἡ πορεία πρός τό Κενό Μνημεῖο εἶναι ἡ περίληψη τῆς ζωῆς κάθε πιστοῦ. Ὅποιος ἀγαπάει τό Χριστό, ζεῖ μόνο γιά νά γεύεται τούς καρπούς πού λαμβάνει ἀπό τόν Ἄδειο Τάφο τοῦ Σωτήρα. Αὐτό ὁ Τάφος εἶναι καρποφόρος. Μέσα του ἔχει ριζώσει τό δέντρο τῆς Ἐκκλησίας. Ἀπό αὐτόν τρέφονται τά στίφη τῶν πιστῶν, πού πεινοῦν καί διψοῦν γιά δικαιοσύνη καί ζωή. Τό Μνημεῖο τοῦ Κυρίου εἶναι μία παγκόσμια ζυγαριά πού ἀπό τή μία πλευρά μπαίνει ἡ ἁμαρτία τοῦ ἀνθρώπου, ὁ θάνατος καί ἡ φθορά καί ἀπό τήν ἄλλη ἡ δύναμη καί ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Πάντοτε ἡ πλάστιγγα γέρνει πρός τήν πλευρά τοῦ Θεοῦ. Πάντοτε ἡ βαρύτητα τῆς θεϊκῆς ἀγάπης εἶναι μεγαλύτερη ἀπό τήν ἐλαφρότητα τῆς ἀνθρώπινης ἀνοησίας. Ἔτσι μέσα στόν Τάφο τοῦ Χριστοῦ ἀκυρώνεται ἡ ἁμαρτία. Μέσα σ’ αὐτόν χωνεύεται ὅλη ἡ κακία τοῦ κόσμου, ἀφοῦ ἀπ’ αὐτόν ἀνατέλει ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, ὁ Νικητής Χριστός.

Κάθε τάφος μᾶς τρομάζει, διότι στούς τάφους τῶν ἀνθρώπων βλέπουμε τό τέλος  κάθε ματαιότητας. Κάθε τάφος εἶναι ἀποκρουστικός, διότι μέσα του ἀποσυντίθεται κάθε ἀνθρώπινο κατόρθωμα καί διαλύονται ὅλες οἱ ἐφήμερες φιλοδοξίες. Μέσα στή μνήματα δέν ξεχωρίζουν οἱ πλούσιοι ἀπό τούς φτωχούς, οἱ μορφωμένοι ἀπό τούς ἀγράμματους, οἱ δοξασμένοι ἀπό τούς περιφρονημένους, οἱ νέοι ἀπό τούς γέροντες, οἱ ὄμορφοι ἀπό τούς ἄσχημους. Μέσα στούς τάφους ὅλοι εἶναι τό ἴδιο. Ὅλοι εἶναι φθαρμένοι, ταπεινωμένοι, ἴσως καί ξεχασμένοι. Ὁ μόνος Τάφος πού τά ἀντέστρεψε ὅλ’ αὐτά εἶναι τό Κενό Μνημεῖο τοῦ Ἰησοῦ. Ὅποιος πορεύεται πρός τό Μνῆμα τοῦ Ἐσταυρωμένου, ἐλπίζει ὅτι τό δικό του μνῆμα δέν θά εἶναι τό τέλος τῆς ὕπαρξής του, ἀλλά ἡ ἀρχή τῆς σωτηρίας του. Ἔτσι ὁ πιό σημαντικός καρπός τοῦ Κενοῦ Τάφου εἶναι ἡ ἐλπίδα. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ζωοποιεῖ τήν ἐλπίδα γιά τήν κοινή ἀνάσταση ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Χριστός ἀδειάζει πρῶτος τό δικό Του Τάφο, γιά νά μᾶς ἀποδείξει πώς θά ἔλθει ἡ στιγμή πού θά δραπετεύσουμε ὅλοι ἀπό τούς τάφους μας καί, ἀφοῦ τούς ἀφήσουμε ἄδειους, θά χαροῦμε τήν ἀτελείωτη ζωή.

Ἐπίσης ἡ ἀγάπη γιά τόν Τάφο τοῦ Κυρίου ἀποδεικνύεται δυνατότερη ἀπό τήν ἀγάπη πρός τήν ἁμαρτία. Τό Μνημεῖο τοῦ Ἰησοῦ γίνεται τό ἀνάχωμα τῆς ἁμαρτίας. Στή θαλασσοταραχή τῆς ἀνθρώπινης περιπέτειας ὑπάρχει ἕνας καί μοναδικός κυματοθραύστης, αὐτός εἶναι ὁ «λελατομημένος» Τάφος τοῦ Ἐσταυρωμένου. Ὅλα τά κύματα τῆς ἀνθρώπινης παράνοιας σπάζουν μπροστά στό μεγαλεῖο τῆς ἀρετῆς τού Ταφέντος Κυρίου. Ἔτσι ὁ δικός Του Τάφος γίνεται ἡ πηγή κάθε ἀρετῆς καί κάθε πνευματικοῦ κατορθώματος. Ὅσο βαθιά κι’ ἄν πέσουμε, ξέρουμε πώς, ἐάν πορευτοῦμε στόν Τάφο τοῦ Χριστοῦ, θά βροῦμε τήν ἀπαρχή τῆς ἀγάπης καί τήν ἀφετηρία κάθε ἀρετῆς. Κάθε πνευματική ἐπίδοση παίρνει ἀξία καί περιεχόμενο ἀπό τό Κενό Μνημεῖο τῆς Ἀναστάσεως. Κάθε πνευματικός ἀγώνας δικαιώνεται, ἐφόσον προσφέρεται ὡς μύρο στό Κενοτάφιο τοῦ Ἰησοῦ. Ὅλος ὁ πόλεμος ἐναντίον τῆς ἁμαρτίας ἔχει ὡς ἀφορμή τό θάνατο τοῦ Κυρίου καί ὅλες οἱ νίκες ἐναντίον της ἔχουν ὡς αἰτία τή δική Του νίκη ἐπί τοῦ θανάτου.

Ἡ πορεία πρός τό Μνημεῖο τοῦ Ταφέντος Χριστοῦ δέν εἶναι πορεία μόνο τῶν Μυροφόρων. Ὅταν ὁ εὐαγγελιστής Μάρκος γράφει «ἔρχονται ἐπί τό μνημεῖον», ἐννοεῖ τελικά ὅτι ἐπί τό Μνημεῖον ἔρχονται ὅλοι οἱ ἄνθρωποι πού ἐπιθυμοῦν καί ἐπιζητοῦν τή σωτηρία καί τή ζωή. Αὐτό τό ζωοπάροχο Μνημεῖο γιά τούς πιστούς εἶναι ἡ Ἁγία Τράπεζα. Στήν Ἁγία Τράπεζα θυσιάζεται, θάπτεται καί ἀνασταίνεται ὁ σαρκωμένος Θεός. Ἀπό τήν Ἁγία Τράπεζα ἐκβάλλει τό Σῶμα Του, γιά νά Τό κοινωνήσουμε ὅλοι ἐμεῖς πού Τόν ἀγαπᾶμε. Ὅλη ἡ παρουσία μας στή γῆ ἔχει ἀξία, ἐφόσον εἶναι μία ἐπαναλαμβανόμενη πορεία πρός τήν Ἁγία Τράπεζα. Ὁ καρπός αὐτῆς τῆς πορείας μας θά εἶναι ἡ συνάντησή μας μέ τόν Ἀναστημένο Χριστό, ἡ ἕνωσή μας μαζί Του καί ἡ αἰώνια σωτηρία μας.

I.M Δ