Μέσα στήν ἀναστάσιμη πορεία, κατά τή διάρκεια τῆς διαδρομῆς μας στό Πεντηκοστάριο, ἡ Ἁγία Ἐκκλησία παρουσιάζει σήμερα τόν Κύριο καί Θεό μας νά θεραπεύει τόν ἐπί τριάντα ὀκτώ χρόνια παράλυτο, ὁ ὁποῖος περίμενε δίπλα στήν κολυμβήθρα τῆς Βηθεσδά λίγη ἀνθρωπιά καί λίγη συμπόνια. Ὁ Κύριος χαρίζει εὔκολα τήν ὑγεία τοῦ σώματος, διότι εἶναι παντοδύναμος ἰατρός. Μ’ ἕνα Του λόγο, ὅμως, προσπαθεῖ νά χαρίσει καί τήν ὑγεία τῆς ψυχῆς, διότι θέλει ὑγιή τόν ἄνθρωπο καί σωματικά καί ψυχικά, δηλαδή τόν θέλει εὔρωστο, δυνατό καί ζωντανό ἐξωτερικά καί ἐσωτερικά. Ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ, πού δίνει τήν πεμπτουσία τῆς ὑγείας τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι ἡ ὁδηγία Του πρός τόν παράλυτο ἀλλά καί πρός κάθε ἄνθρωπο: «μηκέτι ἁμάρτανε».

Καλεῖ ὅλους τοῦ ἀνθρώπους ὁ Ἰησοῦς στόν ἀγώνα κατά τῆς ἁμαρτίας. Ὁ Λυτρωτής βρίσκει τό πλάσμα Του σ’ ὅλες τίς μορφές τῆς ἀναπηρίας καί τό περιβάλλει μέ τήν ἀπέραντη ἀγάπη Του. Δέν θέλει, βεβαίως, νά τό σώσει ἀναγκαστικά. Δέν ἐπιθυμεῖ νά τό θεραπεύσει καί νά τό ἀναστήσει ἀπό τήν ποικιλόμορφη κάκωση, ἐάν τό ἴδιο τό πλάσμα δέν κάνει κάτι γιά τόν ἑαυτό του. Ἐπειδή σέβεται ὁ Κύριος τήν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου, δέν τόν θεραπεύει μαγικά, ἀλλά τοῦ δίνει τήν κατάλληλη ὁδηγία, τό ἀποτελεσματικότερο φάρμακο, μέ τό ὁποῖο ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος θά θεραπεύσει τήν ὕπαρξή του. Αὐτό τό ἐργαλεῖο τῆς θεραπείας τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ ἀποφυγή τῆς ἁμαρτίας.

Μέ τό «μηκέτι ἁμάρτανε» ὁ Χριστός καταδεικνύει πώς ἡ ἀληθινή αἰτία κάθε ἀρρώστιας εἶναι ἡ ἁμαρτία. Μάλλον ἡ ἁμαρτία εἶναι ἡ πρώτη καί καταστροφικότερη ἀρρώστια τοῦ ἀνθρώπου. Ἀπό αὐτή ξεκινοῦν ὅλες οἱ ἀσθένειες τοῦ σώματος καί τῆς ψυχῆς. Ἡ ἁμαρτία εἶναι διαστρέβλωση τῆς ὕπαρξης, εἶναι παραβίαση τῶν ὅρων τῆς φύσεως. Ἡ ἁμαρτία εἶναι ἀλλοίωση τῶν γενετικῶν χαρακτηριστικῶν τοῦ ἀνθρώπου. Ὅταν ἁμαρτάνει ὁ ἄνθρωπος, δέν παραβιάζει κάποιους κανόνες ἠθικῆς. Δέν παρανομεῖ ἀπέναντι σέ κάποιο σύνταγμα ἠθικῶν νόμων. Ὁ ἄνθρωπος πού ἁμαρτάνει πληγώνει τή φύση του. Ὁ ἁμαρτωλός δέν εἶναι ἁπλῶς ἀνήθικος ἤ παράνομος. Εἶναι ἄρρωστος! Ἡ φυσική κατάσταση τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης εἶναι ἡ ἀναμαρτησία. Γι’ αὐτό καί ἡ φυσική ἀπόληξη τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ ἀθανασία.  Ἡ ἁμαρτία εἰσῆλθε ὡς μικρόβιο στή φύση τοῦ ἀνθρώπου καί ἐπέτρεψε ὁ Θεός νά εἰσέλθει μαζί της καί ὁ θάνατος, γιά νά μή γίνει ἀθάνατο τό κακό.

Ἡ ἁμαρτία δουλεύει μέσα στόν ἄνθρωπο ὡς ἐπιθυμία, ὡς πτώση, ὡς συνήθεια, ὡς πάθος, ὡς διάβρωση, ὡς νέκρωση καί θάνατος. Στήν ἀρχή σαγηνεύει τόν ἄνθρωπο μέ κάποια θέλγητρα, μέ κάποια φαινομενική καί ψεύτικη γλυκύτητα. Στή συνέχεια τόν ρίχνει στήν ἀποξένωση ἀπό τόν Θεό μέ πράξεις, λόγια καί σκέψεις. Ἔπειτα φωλιάζει μέσα του σάν συνήθεια καί πάθος καί τόν φυλακίζει στά σκοτεινά κελιά της. Ἀφοῦ τόν διαβρώσει πνευματικά καί τόν ἀποκόψει ἀπό τόν Πατέρα του, μετά τοῦ ἐπιφέρει τή νέκρωση καί τόν θάνατο, τά ὁποῖα εἶναι ἡ ἀμετανοησία, ἡ ἀπελπισία καί ὁ τέλειος χωρισμός ἀπό τόν Θεό. Ἡ ἁμαρτία εἶναι πολυειδής καί πολυποίκιλη. Ἐμφανίζεται μέ πολλές μορφές. Μπορεῖ νά ἐμφανιστεῖ ἀκόμη καί ὡς ἀρετή. Εἶναι ὕπουλη ἀρρώστια καί γι’ αὐτό εἶναι δύσκολη ἡ θεραπεία της. Χρειάζεται ἔμπειρο ἰατρό ὁ ἁμαρτωλός, γιά νά τοῦ κάνει τήν πνευματική διάγνωση καί νά τοῦ χορηγήσει τά κατάλληλα φάρμακα, ἔτσι ὥστε νά ἀποφευχθοῦν τά ὀλέθρια ἀποτελέσματα τῆς ἁμαρτίας. Τέτοιος ἰατρός γιά κάθε ἁμαρτωλό καθίσταται ὁ πνευματικός. Ὁ πνευματικός γίνεται πατέρας γιά τόν ἁμαρτωλό, θεραπευτής, καθοδηγητής στό μονοπάτι τῆς ὑγείας, τῆς σωτηρίας καί τῆς πορείας πρός τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

Προκειμένου ὁ ἄνθρωπος νά ἀποφύγει τό καρκίνωμα τῆς ἁμαρτίας εἶναι ἀρκετό νά ἀκολουθήσει τήν ὁδηγία τοῦ φιλάνθρωπου Ἰησοῦ: «μηκέτι ἁμάρτανε». Μέ τή βοήθεια καί τίς ὁδηγίες τοῦ πνευματικοῦ του κάθε πιστός κάνει αὐτό τό «μηκέτι ἁμάρτανε» πράξη στήν καθημερινότητά του. Μέσα ἀπό τήν εἰλικρινή ἔρευνα τοῦ ἑαυτοῦ του βρίσκει τίς ἀδυναμίες καί τά εὐαίσθητα σημεῖα τοῦ χαρακτήρα του, χάρη στά ὁποῖα μπορεῖ νά ἀναπτυχθεῖ τό καρκίνωμα τῆς ἁμαρτίας. Ἀφοῦ ἀποδεχθεῖ τήν ἀδυναμία του, καταφεύγει στόν πνευματικό του ἰατρό, δηλαδή στόν ἐξομολόγο του, καί μέ τίς δικές του ὁδηγίες βάζει τό νυστέρι τῆς μετάνοιας καί ἀποκόπτει τόν κακοήθη ὄγκο τῆς κάθε ἁμαρτίας πού τόν ταλαιπωρεῖ. Αὐτό πονάει καί ἀπαιτεῖ προσπάθεια καί ἀγώνα. Ἡ ἁμαρτία ἀντιστέκεται, διότι ἔχει συνταυτιστεῖ μέ τήν ἀνθρώπινη φύση. Ὁ πιστός ὅμως ἐπιμένει. Μέσα ἀπό ἀμέτρητες πτώσεις καί ἀναστάσεις στό τέλος βγαίνει νικητής! Αὐτός εἶναι ὁ θρίαμβος τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ ἀπέναντι στήν κακότητα καί στήν ἀρρώστια τῆς ἁμαρτίας.

Σήμερα, πού ὁ Κύριος χαρίζει τήν ὑγεία στόν Παράλυτο τῆς Βηθεσθά, προσπαθεῖ νά χαρίσει τήν ἀληθινή ὑγεία καί σ’ ὁλόκληρο τό γένος τῶν ἀνθρώπων. Μᾶς δίνει  ἕνα φάρμακο ἀθανασίας. «Μηκέτι ἁμάρτανε»! Μᾶς παροτρύνει νά σταματήσουμε τήν ἁμαρτία. Νά κόψουμε καθετί πού μᾶς ἀποκόπτει ἀπό τόν Θεό. Νά θεραπεύσουμε τά πάθη καί τίς πτώσεις μας, γιά νά χαροῦμε τήν ἀληθινή ὑγεία τῆς ὕπαρξής μας, πού εἶναι ἡ καθαρότητα, ἡ εὐρωστία, ἡ δικαιοσύνη καί ἡ ἐλευθερία. Μακάρι ὅλ’ αὐτά νά ἀξιωθοῦμε νά τά ἀπολαύσουμε ἀπό τώρα καί γιά πάντα στήν αἰωνιότητα.

Ι.Μ Δ