Ὁ Παντεπόπτης Λυτρωτής περιπολεῖ στήν ἀνθρωπότητα μέ φιλανθρωπία. Σήμερα ὁ Θεός βλέπει ἕναν τυφλό. Ὁ ἐκ φύσεως διορατικός βλέπει τόν ἐκ γενετῆς τυφλό. Τό ἀπόλυτο φῶς συναντάει τό τραγικό σκοτάδι.Στόν περίπατό Του ὁ Ἰησοῦς «εἶδεν ἄνθρωπον τυφλόν». Βλέπει τό πλάσμα τῶν χειρῶν Του νά στερεῖταισωματικῶν ὀφθαλμῶν. Βλέπει καί τήν τύφλωση τῶν ὑπόλοιπων ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι εἶναι πιό τυφλοί ἀπό τόν τυφλό, διότι τοῦ τυφλοῦ τοῦ ἔλειπαν μόνον τά μάτια τοῦ σώματος, πού μέ τίς κατάλληλες ἐνέργειες ὁ Κύριος τοῦ τά χάρισε. Τῶν ὑπολοίπων ἀπουσιάζουν τά μάτια τῆς ψυχῆς, πού κανένα θαῦμα καί καμία δύναμη δέν μπορεῖ νά τά ἀποκαταστήσει, ἐάν οἱ ἴδιοι δέν τό θελήσουν. Ὁ τυφλός θεραπεύεται μέ τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Οἱ ὑποκριτές τυφλώνονται ἀπό τή στενοκεφαλιά καί τή στενοκαρδία τους. Τά μάτια τοῦ σώματος κάποτε ἀνοίγουν. Τό σκοτάδι τοῦ μυαλοῦ καί τῆς καρδιᾶς, ὅμως, δέν διαλύεται, ἐάν δέν φωτιστεῖ ὁ ἄνθρωπος ἀπό τήφιλοθεῒα καί τή φιλανθρωπία.

Πρῶτον, ὁ Ἰησοῦς «εἶδεν ἄνθρωπον τυφλόν». Δέν εἶδε οὔτε τί μέρα ἦταν, οὔτε ποιοί Τόν ἔβλεπαν, οὔτε ποιός ἦταν ὁ τυφλός. Εἶδε τόν ἄνθρωπο. Εἶδε τό ἔλλειμμα. Εἶδε τό πρόβλημα. Εἶδε τό θέμα. Δέν ἔβαλε προϋποθέσεις γιά τήν προσφορά του. Δέν στριμώχθηκε στά καλούπια μιᾶς θρησκευτικῆς καί κοινωνικῆς δεοντολογίας. Δέν ἐμποδίστηκε ἀπό τήν ἁμαρτία. Δέν κάμφθηκε ἀπό τήν ὑποβόσκουσα ὑποκρισία. Ἁπλά, ἀπέριττα, ἄμεσα, ἀληθινά εὐεργέτησε τόν πονεμένο, φώτισε τόν τυφλό, ἀγάπησε. Αὐτός πού ἔδωσε τόν νόμο ἔδωσε καί τό ἀληθινό νόημα τοῦ νόμου. Ὁ νόμος δόθηκε γιά νά μή χάνει ὁ ἄνθρωπος τήν ἀνθρωπιά του. Ἡ ὑπέρτατη ἀνθρωπιά εἶναι ἡ ἀγάπη. Ἡ ἀγάπη συμπληρώνει τόν νόμο καί τόν ἀνανεώνει. Δέν τόν καταργεῖ, ἀλλά καί δέν ἐγκλωβίζεται μέσα σέ ἀνούσιες διατάξεις, πού κάνουν μέν τόν ἄνθρωπο νομοταγή, ἀλλά ταυτόχρονα τόν καταντοῦν ἀπάνθρωπο. Πολλές φορές χρησιμοποιοῦμε τόν νόμο σάν ἐργαλεῖο μισανθρωπίας καί ὄχι φιλανθρωπίας. Χρησιμοποιοῦμε τόν νόμο γιά νά ἐπιβληθοῦμε, γιά νά ἐπιτύχουμε τούς ἐγωισμούς μας, γιά νά ἐκδικηθοῦμε, γιά νά ἀνταποδώσουμε τό κακό μέ τήν τιμωρία, γιά νά ἐπιδειχθοῦμε, γιά νά κερδοσκοπήσουμε. Ὁ νόμος τῶν ἀνθρώπων πολλές φορές γίνεται ἀπάνθρωπος, ἀλλά καί ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ γίνεται ἀπάνθρωπος, ὅταν τόν ἑρμηνεύουν καί τόν διαχειρίζονται ἀκατάλληλα πρόσωπα. Αὐτό πού ἐξαγιάζει καί ἐξυγιαίνει κάθε νόμο εἶναι ἡ φιλάνθρωπη ἀγάπη. Χωρίς τήν ἀγάπη ὁ νόμος γίνεται ἄνομος. Ἡ δικαιοσύνη χωρίς τήν ἀγάπη δέν εἶναι ἐργαλεῖο ἁρμονίας καί συνοχῆς. Εἶναι μέσον ἐξευτελισμοῦ καί ἔνδειξη ἐσωτερικῆς πενίας.

Δεύτερον, «εἶδεν ἄνθρωπον τυφλόν» ὁ Ἰησοῦς, ἀλλά δέν εἶδε κάποια δυσκολία σ’ αὐτό. Ἡ τυφλότητα, πού γιά τούς ἀνθρώπους εἶναι συμφορά, γιά τόν Θεό εἶναι εὐκαιρία. Εἶναι εὐκαιρία νά δείξει ὁ Κύριος τή δύναμή του, τήν ἀπέραντη φροντίδα γιά τά παιδιά Του. Εἶναι εὐκαιρία νά δοξασθεῖ ὁ Θεός ἀπό τά πλάσματά Του, πού μέσα στά σκοτάδια τοῦ κακοῦ ξεχνοῦν νά Τόν δοξάσουν. Γιά τόν Χριστό δέν ὑπάρχουν δυσκολίες καί ἐμπόδια. Κάνει τόν τυφλό διορατικό. Κάνει τόν ἐπαίτη ὁμολογητή. Κάνει τόν δειλό λιοντάρι ἀκαταμάχητο. Κάνει αὐτόν πού ἀγνοεῖ τόν Θεό προσκυνητή τοῦ Θεοῦ.Ὁ Χριστός εἶναι Παντοδύναμος ὄχι ἐπειδή θαυματουργεῖ, ἀλλά ἐπειδή σώζει. Ἐκμεταλλεύεται τήν ἀρρώστια, τόν πειρασμό, τήν ἀναποδιά, τή δυσκολία, γιά νά γυμνάσει τά παιδιά Του. Μέ τή θλίψη καί τόν πόνο τά στιλβώνει. Μέ τήν ὑπομονή καί τήν ταπείνωση τά δοξάζει. Μέ τήν ἔκβαση τῶν καταστάσεων τά δικαιώνει. Πίσω ἀπό κάθε σκιά κρύβεται τό φῶς τοῦ Χριστοῦ. Πίσω ἀπό κάθε δυσκολία κρύβεται τό δικό Του βλέμμα. Αὐτό τό βλέμμα παρακολουθεῖ ἀδιάκοπα. Σχεδιάζει σοφά. Ἐνεργεῖ δυναμικά. Σέ κάθε θλίψη ὁ πιστός καταφεύγει στό βλέμμα τοῦ Ἰησοῦ. Σάν τόν τυφλό τρέχει νά πλύνει τήν τύφλωσή του στήν κολυμβήθρα τῆς μετάνοιας. Ὑπακούει στίς ὁδηγίες τοῦ Λυτρωτῆ, πού τίς ἀκούει ἀπό τό στόμα τοῦ πνευματικοῦ. Ἀπολαμβάνει τίς θεϊκές εὐλογίες, ἀκόμη καί ἄν τόν περιμένουν περιπέτειες, σάν αὐτές πού πέρασε ὁ τυφλός σήμερα. Ὁμολογεῖ τά θεῖα δῶρα, ἀκόμη καί ἄν αὐτό συνεπάγεται ὅτι θά μπεῖ στό κοινωνικό περιθώριο σάν ὀπισθοδρομικός, πουριτανός, σκοταδιστής, ἀδύναμος καί ἀνόητος. Ὁ πιστός γίνεται παντοδύναμος, ἀφοῦ πιστεύει στόν Παντοδύναμο Θεό. Τελικά τό βλέμμα τοῦ Ἰησοῦ εἶναι ἡ δύναμη τῶν ἀνθρώπων.

Τρίτον, «εἶδεν ἄνθρωπον τυφλόν» ὁ Χριστός, ἀλλά δέν εἶδε τυφλότητα σ’ αὐτόν τόν ἄνθρωπο. Εἶδε καί τούς ἄλλους, πού εἶχαν τά σωματικά μάτια τους, ἀλλά ζοῦσαν μέσα στό σκοτάδι τῆς κακίας καί τῆς τυπολατρίας. Πολλές φορές αὐτό πού βλέπουμε δέν εἶναι ἡ ἀληθινή πραγματικότητα. Πολλές φορές αὐτό πού φαίνεται εἶναι ἐπίπλαστο. Βλέπουμε κάτι πού μᾶς ξενίζει, πού μᾶς θίγει, πού μᾶς ξεβολεύει, πού μᾶς κάνει νά κατακρίνουμε, ἀλλά αὐτό πού βλέπουμε δέν ξέρουμε τί κρύβει ἀπό πίσω. Βλέπουμε τό περίβλημα, τή βιτρίνα, τήν ἐξωτερική εἰκόνα. Δέν ξέρουμε, ὅμως, τό ἐσωτερικό περιεχόμενο.Ἀλλιῶς παρουσιάζονταιοἱ ἄνθρωποι, τά πράγματα καί οἱ καταστάσεις καί ἀλλιῶς εἶναι. Πίσω ἀπό τήν ἀρετή ἐνίοτε κρύβεται ὑποκρισία καί κακία. Πίσω ἀπό τό λάθος ἴσως κρύβεται ἕνας καλός χαρακτήρας. Πίσω ἀπό τήν ἀδυναμία μπορεῖ νά ὑπάρχει μία δύναμη, ἡ ὁποία περιμένει τίς κατάλληλες συνθῆκες γιά νά ξεδιπλωθεῖ. Τό πρόβατο μπορεῖ νά εἶναι ἀπό μέσα λύκος καί ὁ ἐξωτερικά φαινομενικός λύκος μπορεῖ νά κουβαλάει μέσα του ἕνα πληγωμένο πρόβατο. Ὅταν ὁ Χριστός «εἶδεν ἄνθρωπον τυφλόν», διέβλεψε τήν πίστη, τή δύναμη, τήν ἁπλότητα, τήν ἀρετή καί τό θάρρος τοῦ ἀνθρώπου. Ὅλοι οἱ ἄλλοι ἔβλεπαν ἕναν ἐλεεινό ζητιάνο. Ὁ Χριστός εἶδε ἕνα ἀδάμαστο πνεῦμα, ἕναν ἄρχοντα, ἕναν φλογερό κήρυκα τῆς δικῆς Του δύναμης. Ποτέ λοιπόν μήν κρίνουμε «τήν κατ’ ὄψιν κρίσιν».

Ὅταν ὁ Ἰησοῦς σήμερα «εἶδεν ἄνθρωπον τυφλόν», στήν πραγματικότητα εἶδε τό ἀληθινό νόημα τοῦ νόμου, τή δύναμη τῆς ἀγάπης, τήν ἀπάτη τῆς ἐξωτερικῆς εἰκόνας. Τό βλέμμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ ἐλπίδα τοῦ κόσμου. Ἄς ἀναζητοῦμε αὐτό τό βλέμμα. Ἄς ἐπιθυμοῦμε νά μᾶς ἀγκαλιάζει. Αὐτό τό βλέμμα εἶναι ἡ δύναμη, ἡ παρηγοριά καί ἡ δόξα μας. Εἶναι ἡ ἀπόλυτη ἀπόλαυση στήν αἰωνιότητα.

Ι.Μ Δ