Στίς ἡμέρες μας πού ὁ λαός τοῦ Θεοῦ χειμάζεται, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία,δηλαδή ὁ Θεός μας, μᾶς ἐμψυχώνει, μᾶς ἐνδυναμώνει, μᾶς ἐνισχύει, μᾶς ἐξοπλίζει, μᾶς παρουσιάζει τόν πραγματικό προορισμό μας, τό ἀληθινό μας περιβάλλον, τήν πραγματική καί μόνιμη κατοικία μας.Μᾶς θυμίζει ὅτι «οὐκ ἔστιν ἄξια τά παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρός τήν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι». Καί μᾶς θυμίζει ὅτι μᾶς ἔπλασε γιά νά εὐφραινόμαστε, νά χαιρόμαστε, νά ζοῦμε, μέ ὅλη τήν σημασία τῆς λέξεως,ἑνωμένοι μέ Αὐτόν –πού εἶναι Ἡ Ζωή– καί μεταξύ μας σέ μιά τέλεια ἑνότητα.

Νά χαιρόμαστε καί νά εὐφραινόμαστε ὄχι γιά ἕνα διάστημα, ὄχι γιά μιά στιγμή,ὄχι προσωρινά ἀλλά μόνιμα, πάντοτε, αἰώνια. Αὐτές τίς προδιαγραφές ἔχουμεὄχι γιατί τό ἀξίζαμε, ἀλλά γιατί ὁ Πλάστης μας εἶναι ὁ μόνος φιλάνθρωποςκαί μᾶς ἀγάπησε καί μᾶς ἀγαπάει τόσο, ὥστε ἔκανε καί κάνει τό πᾶν γιά νάμᾶς χαρίσει τίς δωρεές Του, νά μᾶς πλουτίσει μέ τή δόξα Του, νά μᾶς χαρίσειτήν ἀληθινή εὐφροσύνη καί ἀγαλλίαση πού χαρίζει ἡ ἑνότητα μέ Ἐκεῖνον.

Ἐξ’ ἀρχῆς τήν εὐφροσύνη μας ἐπιζητεῖ καί δέν ἔχει πάψει νά τήν ἐπιζητεῖ. Αὐτό ὅσοι μετέχουμε ἐνεργά στήν Ἐκκλησία Του, τό γνωρίζουμε. Καί θά σᾶς ἐξηγήσω γιατί κάποιοι παρεξηγοῦν τά πράγματα καί τά παρουσιάζουνἀλλιώτικα ἀπό ὅ,τι εἶναι.

Ἡ αἰτία πού δέν μετέχουμε σ’ αὐτήν τήν εὐφροσύνη πού προόρισε καίπροορίζει ὁ Θεός γιά μᾶς ἦταν καί εἶναι μία: ἡ παρακοή. Παρακούσαμε μία ἐντολή ἀλλά ὄχι μιά ἁπλή ἐντολή, μία Θεία, μία Θεϊκή ἐντολή. Καί ἡ Θεϊκήἐντολή ἔχει καθολική, δηλαδή ὁλοκληρωτική, πανανθρώπινη σημασία.Κάποιος, παρά τή φύση μας, μᾶς εἰσηγήθηκε κάτι ἄλλο ἀπ’ αὐτό πού εἴμαστε πλασμένοι γιά νά ζοῦμε. Αὐτός ὁ ἄλλος, δηλαδή ὁ διάβολος, ὑπῆρξε ὁ εἰσηγητής αὐτῆς τῆς παρακοῆς. Ἀκέραια ἡ εὐθύνη ὅμως ἐβάρυνε καί βαρύνει μόνο ἐμᾶς!

Πολλοί φέρνουν σάν δικαιολογία γιά τίς πράξεις τους τόν διάβολο, ὅμως αὐτός δέν ἐξαναγκάζει κάποιον νά τόν ἀκολουθήσει, ἁπλῶς εἰσηγεῖται. Ἐξ’ ἄλλου, ἐάν κάποτε μετανοήσει, ποιά δικαιολογία θά μπορέσουμε νά προβάλλουμε; Ἡ εὐθύνη λοιπόν βρίσκεται στόν ἄνθρωπο, σέ ἐμᾶς. Γι’ αὐτό, αὐτό πού μᾶς προτρέπει ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, δηλαδή ὁ Θεός, εἶναι τό πιό ἁπλό πρᾶγμα: ἐφ’ ὅσον μέ τήν παρακοή χάσαμε τήν εὐτυχία μας, νά τήν ξαναβροῦμε μέ τό ἀντίθετό της: τήν ὑπακοή! Ὅπως μέ τήν ἀκράτειά μας γιά τό φαγητό χάσαμε τήν ἰσορροπία μας, ἔτσι μέ τήν ἀποχή ἀπό τίς λιπαρές τροφές νά βροῦμε πάλι τήν ψυχική καί σωματική εὐρωστία μας. (Δυστυχῶς αὐτό πολλοί, ἀκόμη καί κληρικοί, δέν τό γνωρίζουν).

Καί ἐμεῖς πού ἔχουμε γευθεῖ τά πολλαπλά ὠφέλη τῆς νηστείας μέ πολλή χαρά θά μποῦμε σ’ αὐτή τήν περίοδο ψάλλοντας: «Προκαθάρωμεν ἑαυτούς ἀδελφοί τῇ βασιλίδι τῶν ἀρετῶν. Ἰδού, παραγέγονεν, πλοῦτον ἡμῖν κομίζουσα…». Εὐχαριστῶντας γιά μιά ἀκόμη φορά τόν φιλάνθρωπο Θεό μας πού μᾶς ἀξίωσε καί ἐφέτος αὐτῆς τῆς χαρᾶς.

Αὐτό τό γεγονός προβάλλεται τήν Κυριακή τῆς Τυρινῆς, φέτος στίς 13 Μαρτίου, μία ἡμέρα πρίν τήν Καθαρά ἑβδομάδα. Αὐτή ἡ ἐπιθυμία, ὁ πόθος καί ἡ ἁγία νοσταλγία γιά τή ζωή πού χαρίζει ὁ Θεός, ἀποτυπώνεται καί στό τροπάριο: «Παράδεισε πάντιμε, τό ὡραιότατον κάλλος, θεόκτιστον σκήνωμα, εὐφροσύνη ἄληκτε καί ἀπόλαυσις, δόξα τῶν δικαίων, προφητῶν τερπνότης καί ἁγίων οἰκητήριον, ἤχῳ τῶν φύλλων σου Πλάστην τῶν ὅλων ἱκέτευε..ἀξιωθῆναι τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς μεταλαβεῖν καί τῆς χαρᾶς ἧς τό πρότερον ἐν σοί κατετρύφησα». Αὐτῆς τῆς ἀπολαύσεως, διά τῆς νηστείας, νά ἀξιωθοῦμε καί ἐμεῖς ὅλοι «εὐάρεστοι γενόμενοι Χριστῷ», τοῦ Χορηγοῦ τῆς σοφίας καί τῆς φρονήσεως, τοῦ Παιδευτοῦ τῶν ἀφρόνων καί τοῦ Ὑπερασπιστοῦ τῶν πτωχῶν…

Δημ. Νεαπολίτης