Με Αρχιερατική Θεία Λειτουργία τιμήθηκε η μνήμη του Αγίου Βλασίου, Επισκόπου Σεβαστείας στην Άσκρη. Αξίζει να σημειωθεί πως η Θεία Λειτουργία τελέστηκε στον κεντρικό ενοριακό ναό μιας και ο αφιερωμένος κοιμητηριακός ναός που είναι αφιερωμένος στον Άγιο κρίνεται ακατάλληλος και επικίνδυνος. Περιμένει το ενδιαφέρον όλων μας για να μπορέσει να διασωθεί από την φθορά των χρόνων και να τιμηθεί στο “σπίτι” του ξανά ο Άγιος.

Με αρκετούς Ασκραίους, ένα γεμάτο λεοφορείο πιστών που έφερε ο πατήρ Ευάγγελος Ρουσέτης και τους μαθητές των Δημοτικών σχολείων Θεσπιών και Άσκρης, γέμισε η εκκλησία και μας θύμισε τα παιδικά μας χρόνια.Την παραμονή ο Εσπερινός έγινε στην εκκλησία του Αγίου Βλασίου με τους Παπαβαγγέλη και Παπαγιάννη. Ήταν μία κατανυκτική ατμόσφαιρα.

Κοιτάζοντας το τέμπλο του ναού βλέπουμε αριστερά της Παναγίας να είναι η εικόνα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, ενώ η εικόνα του Αγίου Βλασίου είναι  στη δεξιά πλευρά, μετά τις εικόνες του Χριστού και του Ιωάννη Προδρόμου. Μία πιθανή εξήγηση. Σύμφωνα με τα κεραμικά ευρήματα, ο οικισμός πάνω από το νεκροταφείο κατοικείται  συνεχώς από το 15^ο π.Χ. μέχρι τα μέσα του 20^ου μ.Χ. αιώνα.

Η εκκλησία του Αγίου Βλασίου ήταν ο κοιμητηριακός – ενοριακός ναός από τον 6^ο μΧ. αιώνα και μετά. Υπόψη ότι ο Ιουστινιανός (527-565) έδωσε την άδεια για μετατροπή αρχαίων ναών σε εκκλησίες και τη χρησιμοποίηση υλικών από αρχαία μνημεία για το κτίσιμο εκκλησιών. Κατά τη βυζαντινή περίοδο και μέχρι το 1640 οι κάτοικοι της Άσκρης, Παναγιά λεγόταν τότε, είχαν το χωριό στην Επισκοπή, ενώ κάποιοι έμεναν σε μικροοικισμούς γύρω από τα εξωκκλήσια. Από όνομα του χωριού “Παναγιά”, φαίνεται ότι και ο πολιούχος Άγιος ήταν η Παναγία και η εκκλησία στην Επισκοπή θα ήταν η Κοίμηση της Θεοτόκου.  Το 1640 με την αλλαγή του οθωμανικού οικονομικού συστήματος, όπου από τις ιδιοκτησίες έπεσαν στις μονοκαλλιέργειες (τσιφλίκια), η Παναγιά διαλύεται. Κάποιοι σκορπίζουν στους μικροοικισμούς, κάποιοι κτίζουν το Ερημόκαστρο και οι υπόλοιποι μοιράζονται σε 12 τσιφλίκια.

Σταδιακά και μέχρι το 1687 οι κάτοικοι από τα εξωκκλήσια της Κοιλάδας των Μουσών χτίζουν το χωριό στη σημερινή θέση και του δίδουν το όνομα Παλαιοπαναγιά για να θυμούνται την προέλευσή τους. Ενοριακό ναό δεν έχουν και καλύπτονται από τον Άγιο Βλάσιο, χωρίς να ξεχνούν την Κοίμηση της Θεοτόκου. Μετά την απελευθέρωση και περί το 1840 όταν γίνεται η αγιογράφηση του Αγίου Βλασίου, Αγίας Παρασκευής και Αγίου Νικολάου του νέου, αγιογραφείται το τέμπλο του Αγίου Βλασίου, ως βασικά της Παναγίας και δευτερευόντος του Αγίου Βλασίου. Το 1873 κτίσθηκε στο χωριό ο ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, αλλά η αγιογράφηση του Αγίου Βλασίου παραμένει.

Iωάννης Λ.Πέππας

Στρατιωτικος  ε.α

Με Αρχιερατική Θεία Λειτουργία τιμήθηκε η μνήμη του Αγίου Βλασίου, Επισκόπου Σεβαστείας στην Άσκρη. Αξίζει να σημειωθεί πως η Θεία Λειτουργία τελέστηκε στον κεντρικό ενοριακό ναό μιας και ο αφιερωμένος κοιμητηριακός ναός που είναι αφιερωμένος στον Άγιο κρίνεται ακατάλληλος και επικίνδυνος. Περιμένει το ενδιαφέρον όλων μας για να μπορέσει να διασωθεί από την φθορά των χρόνων και να τιμηθεί στο “σπίτι” του ξανά ο Άγιος.

Με αρκετούς Ασκραίους, ένα γεμάτο λεοφορείο πιστών που έφερε ο πατήρ Ευάγγελος Ρουσέτης και τους μαθητές των Δημοτικών σχολείων Θεσπιών και Άσκρης, γέμισε η εκκλησία και μας θύμισε τα παιδικά μας χρόνια.

Την παραμονή ο Εσπερινός έγινε στην εκκλησία του Αγίου Βλασίου με τους Παπαβαγγέλη και Παπαγιάννη. Ήταν μία κατανυκτική ατμόσφαιρα.

Κοιτάζοντας το τέμπλο του ναού βλέπουμε αριστερά της Παναγίας να είναι η εικόνα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, ενώ η εικόνα του Αγίου Βλασίου είναι  στη δεξιά πλευρά, μετά τις εικόνες του Χριστού και του Ιωάννη Προδρόμου. Μία πιθανή εξήγηση. Σύμφωνα με τα κεραμικά ευρήματα, ο οικισμός πάνω από το νεκροταφείο κατοικείται  συνεχώς από το 15^ο π.Χ. μέχρι τα μέσα του 20^ου μ.Χ. αιώνα. Η εκκλησία του Αγίου Βλασίου ήταν ο κοιμητηριακός – ενοριακός ναός από τον 6^ο μΧ. αιώνα και μετά. Υπόψη ότι ο Ιουστινιανός (527-565) έδωσε την άδεια για μετατροπή αρχαίων ναών σε εκκλησίες και τη χρησιμοποίηση υλικών από αρχαία μνημεία για το κτίσιμο εκκλησιών. Κατά τη βυζαντινή περίοδο και μέχρι το 1640 οι κάτοικοι της Άσκρης, Παναγιά λεγόταν τότε, είχαν το χωριό στην Επισκοπή, ενώ κάποιοι έμεναν σε μικροοικισμούς γύρω από τα εξωκκλήσια. Από όνομα του χωριού “Παναγιά”, φαίνεται ότι και ο πολιούχος Άγιος ήταν η Παναγία και η εκκλησία στην Επισκοπή θα ήταν η Κοίμηση της Θεοτόκου.  Το 1640 με την αλλαγή του οθωμανικού οικονομικού συστήματος, όπου από τις ιδιοκτησίες έπεσαν στις μονοκαλλιέργειες (τσιφλίκια), η Παναγιά διαλύεται. Κάποιοι σκορπίζουν στους μικροοικισμούς, κάποιοι κτίζουν το Ερημόκαστρο και οι υπόλοιποι μοιράζονται σε 12 τσιφλίκια. Σταδιακά και μέχρι το 1687 οι κάτοικοι από τα εξωκκλήσια της Κοιλάδας των Μουσών χτίζουν το χωριό στη σημερινή θέση και του δίδουν το όνομα Παλαιοπαναγιά για να θυμούνται την προέλευσή τους. Ενοριακό ναό δεν έχουν και καλύπτονται από τον Άγιο Βλάσιο, χωρίς να ξεχνούν την Κοίμηση της Θεοτόκου. Μετά την απελευθέρωση και περί το 1840 όταν γίνεται η αγιογράφηση του Αγίου Βλασίου, Αγίας Παρασκευής και Αγίου Νικολάου του νέου, αγιογραφείται το τέμπλο του Αγίου Βλασίου, ως βασικά της Παναγίας και δευτερευόντος του Αγίου Βλασίου. Το 1873 κτίσθηκε στο χωριό ο ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, αλλά η αγιογράφηση του Αγίου Βλασίου παραμένει.  (ΙΛΠ)

 

Περιοχή συνημμένων

Προεπισκόπηση συνημμένου Άγιος Βλάσιος.png

Άγιος Βλάσιος.png