Kοντά στὸ Μοναστήρι τῆς ῎Οπτινα ἔμενε κάποιος εὐγενὴς ποὺ κόμπαζε πὼς μόλις ἔριχνε μιὰ ματιὰ στὸ Στάρετς θά ᾿βλεπε ἀμέσως τί εἶχε μέσα του. Κάποτε ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ἦρθε νὰ δεῖ τὸ Στάρετς καὶ κείνη τὴν ὥρα ὑπῆρχαν πολλοὶ ἐπισκέπτες. Μπῆκε κι αὐτὸς μέσα. ῏Ηταν ψηλός, σωματώδης. ῞Οταν ὁ Στάρετς ἤθελε νὰ ἐντυπωσιάσει κάποιον εἶχε τὴ συνήθεια νὰ βάζει τὸ ἀριστερὸ χέρι του στὸ μέτωπο γιὰ νὰ κάνει ἴσκιο, σὰν νὰ ἐξέταζε κάτι ποὺ βρισκόταν μπροστὰ στὸν ἥλιο.

Μόλις λοιπὸν μπῆκε μέσα ὁ εὐγενὴς σήκωσε τὸ ἀριστερό του χέρι καὶ εἶπε: – Χά, ἔρχεται ὁ χοντροκέφαλος. ῏Ηρθε νὰ διεισδύσει στὸν ἁμαρτωλὸ Λεωνίδα. Κι ἄς ἔχει ὁ παλιάνθρωπος δέκα ἑπτὰ χρόνια νὰ ἐξομολογηθεῖ καὶ νὰ κοινωνήσει. ῾Ο εὐγενὴς ταρακουνήθηκε, ἔτρεμε σὰν τὸ φύλλο κι ἄρχισε νὰ κλαίει καὶ νὰ μετανοεῖ ἐπειδὴ αὐτός, ὁ ἁμαρτωλὸς καὶ ἄπιστος, εἶχε πραγματικὰ δέκα ἑπτὰ χρόνια νὰ ἐξομολογηθεῖ καὶ νὰ κοινωνήσει.

Σ᾿ ὅποιον καὶ νὰ μιλοῦσε ὁ Στάρετς ἐξέφραζε τὶς ἀπόψεις του ἐλεύθερα, εἰλικρινά. Δὲ φρόντιζε ν᾿ ἁπαλύνει τὶς ἐκφράσεις του. ῾Ο λόγος του ἦταν εἰλικρινής, ἀληθι- νός. Δὲ χρησιμοποιοῦσε αὐτὸ ποὺ κάποτε ὀ ἴδιος εἶχε χαρακτηρίσει σ᾿ ἕνα γράμμα του, μέσα σὲ πλαίσιο, «ἐπιτηδευμένο τρόπο τοῦ διπλωμάτη καὶ πανοῦργο λόγο τοῦ σαρκικοῦ ἀνθρώπου». – Παιδιά! Νὰ πουλᾶτε στὴν ἴδια τιμὴ ποὺ ἀγοράζετε, ἔλεγε στοὺς μαθητές του. Τοὺς δίδασκε μ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο νά ᾿χουν ἁπλή, ἴσια, ἀπροσχημάτιστη συμπεριφορά. – ῎Αχ καὶ νὰ ἤσασταν ἁπλοὶ ὅπως οἱ ᾿Απόστολοι, εἶπε κάποτε σ῾ ἕνα στενὸ μαθητή του, νὰ μὴν κρύβατε τὶς ἀνθρώπινες ἀδυναμίες σας, νὰ μὴν εἴχατε μεγάλη ἰδέα γιὰ τὸν ἑαυτό σας, νὰ ἐνεργούσατε χωρὶς ὑποκρισία... αὐτὸς εἶναι ὁ συντομότερος δρόμος γιὰ τὴ σωτηρία καὶ ἐπισύρει τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ.

῾Η ἔλλειψη προσποίησης, ἡ ἀπουσία τῆς πονηριᾶς κι ἡ εἰλικρίνεια τῆς ψυχῆς... νὰ τί εἶναι εὐάρεστο στὸν Κύριο ποὺ εἶναι «ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ». «᾿Εὰν μὴ στραφῆτε καὶ γένησθε ὡς τὰ παιδία, οὐ μὴ εἰσέλθητε εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. ιη´ 3)...