Ο οικοδεσπότης στον οποίο αναφέρεται η ευαγγελική περικοπή είναι ο Χριστός μας. Το σπίτι όπου μας προσκαλεί είναι η Εκκλησία, δείπνο η Θεία Λειτουργία και πρόκληση οι κυριακάτικες καμπάνες. Μια πρόσκληση που μας απευθύνεται τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα,από μια προσωπικότητα τόσο μεγάλη που μπροστά της σβήνουν βασιλείς και αυτοκράτορες,μεγιστάνες του πλούτου,διασημότητες της σοφίας αλλά και της τέχνης. Συμβαίνει όμως κατι περίεργο με εμάς,ενώ επιδιώκουμε και επιθυμούμε πάρα πολύ την τιμητική πρόσκληση σε ένα δείπνο ,σε ένα τραπέζι,την πρόσκληση του ουράνιου δεσπότη την περιφρονούμε,χρησιμοποιώντας κύριες δικαιολογίες για το <<Δείπνο>>του Θεού τις ίδιες ακριβώς που έκαναν τους καλεσμένους του δείπνου της περικοπής να φέρνουν έξω από αυτό. <<Αγρόν ηγόρασα και έχω ανάγκην εξέλθειν και ιδειν αυτόν>>. Λέει ο ένας που δε σκέπτεται παρά τις  επαγγελματικές του ασχολίες.με σύνθημα <<ο χρόνος  είναι χρήμα>> και με αποκλειστικό σκοπό και μοναδική φιλοδοξία το γέμισμα του πορτοφολιού απορρίπτει την πρόσκληση.<<Ζευγη βοων ηγορασα πεντε και πορευομαι δοκιμασαι αυτά>>είναι η πρόφαση του άλλου.Ειναι φανερό ότι πίσω απ τα <<πέντε ζέυγη>>κρύβονται οι πέντε αισθήσεις που επιθυμεί να ικανοποιήσει. Ειναι εκείνος που δεν θέλει να ανταλλάξει το φαγοπότι με τον <<Αρτο της ζωής>>το νυχτερινό κέντρο με τον ναό ,το τραπέζι της διασκέδασης , με την Αγία Τράπεζα, το σκοτάδι του σαββατόβραδου με το αναστάσιμο φώς των καντηλίων,το οινόπνευμα με το <<φάρμακο της αθανασίας>>.

<<Γυναίκα εγημα και δια τουτο ου δυναμαι ελθειν>>είναι του  επόμενου δικαιολογία.Είναι ο συνηθισμένος τύπος της εποχής μας, ο οικογενιάρχης που την ώρα του δείπνου θα ασχοληθεί με τις  οικιακές εργασίες , η νοικοκυρά που θα κοιτάξει τον άνδρα της και τα παιδιά της,ο νέος που θα ξεκουραστεί αφού καθημερινά ξυπνά πρωί για το σχολείο του.Οι δικαιολογίες αυτές φαίνονται  σοβαρές.Μια ερώτηση μόνο. Στις 24 ώρες της Κυριακής και της γιορτής βρίσκει να κάνει όσα θέλει.Μόνο για την εκκλησία δε του περισσεύει χρόνος; Είναι φανερό πως του λείπει η καλή διάθεση όλα τα άλλα είναι προφάσεις. Ετσι η πρόσκληση του οικοδεσπότη πέφτει στο κενό.Εκείνο το <<ερωτω σε εχε  με παρατημενον>>επαναλλαμβάνεται κάθε μέρα από εκατομμύρια προσκεκλημένους  και η μεγάλη πλειοψηφία μένει από το <<Δείπνο>>του. Αν ξέραμε όμως τι χάνουμε που δεν συμμετέχουμε. Στα  τραπέζια απολαμβάνουμε την συντροφία,την ζεστασία.την παρέα,την φιλία,που γεμίζουν την ψυχή.Στο δείπνο του Θεού πατέρα γεύεται κανείς όλα αυτά στον απόλυτο βαθμό όχι απλή συντροφιά αλλά ενότητα,όχι απλή φιλία, αλλά αδελφοσύνη.

Στο Δείπνο του Χριστού νιώθουμε πως είμαστε μέλη του ίδιου σωματός του Χριστού,της Εκκλησίας.Το ίδιο ψωμί  μετενσαρκωμένο σε <<Σώμα Χριστού>>τρέφει την ψυχή μας και το ίδιο σώμα αρδεύει τις φλέβες μας.Όλα αυτά δεν μπορούμε να τα νιώσουμε κάτω από εικονίσματα του σπιτιού μας,αλλά μόνο κοντά στο Θυσιαστήριο της Αναίμακτης Θυσίας την ώρα της Θείας Λειτουργίας, την ώρα του Δείπνου.Ο Θεός  δεν προσβάλεται εάν δεν  αποδεχθούμε την προσκλησή του. Εξακολουθέι και θα εξακολουθεί να μας προσκαλεί εως την συντέλεια του αιώνος .Εκείνο που χρειάζεται να καταλάβουμε είναι ότι ,όταν απαντάμε στην πρόσκληση του Θεού,θα βρούμε σαν χριστιανοί τον εαυτό μας και την θέση που μας ανήκει στον σύγχρονο κόσμο.