Μεγάλο Σάββατο. Ό Χριστός στον τάφο καί ο άδης στενάζει. Αισθάνεται τόν νικητή τοϋ θανάτου νά του αφαιρει την εξουσία. «Έλθών γάρ επ’έμέ, τό κράτος μου έλυσε· πύλας χαλκάς συνέτριψε^- ψυχάς, ας κατείχον... ανέστησε» (Στιχ. έσπερ. Μ. Σαββάτου). Πριν από την Ανάσταση ό Ναός μένει κλειστός καί σκοτεινός. Σέ λίγο θά ακουσθή άπό τήν Ωραία Πύλη ή νικητήρια ιαχή, «Δεύτε λάβετε φως έκ του άνεσπέρου φωτός καί δοξάσατε Χριστόν τόν αναστάντα έκ νεκρών». Όλοι ψάλλουν τόν ύμνο αύτό καί ανάβουν οί λαμπάδες καί ό ναός πλημμυρίζει άπό φως. Όλα λαμποκοπούν καί διώχνουν τό σκοτάδι.

Ανατέλλει «ή λαμπροφό­ρος ή μέρα τής Αναστάσεως Χριστού». «Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε καί γη καί τα καταχθόνια» (Κανών Πάσχα, τροπ. γ' Ωδής). «Πού σου, θάνατε τό κέντρον (κεντρί), πού σου Άδη τό νίκος» (Α' Κορ. 15, 55), «Ανέστη Χριστός, καί ζωή πολι­τεύεται» (Λόγος Κατηχητικός Άγ. Ιω. Χρυσοστ.). Καταργείται οριστικά ό θάνατος, «... εν τη ταφή σου ενέκρωσας τού θανάτου τό κράτος εν δέ τή εγέρσει σου έφώτισας τό γένος των ανθρώπων...» (Στιχ. Εσπερ. Κυρ. Πάσχα).

Μέ τήν Ανάσταση τού Χριστού άνοιξε μία άλλη προοπτική τής ζωής, μιας αιώνιας πορείας στήν βασιλεία τού ουρανού. Ό κόσμος όλος φωτίζεται μέ τό αιώνιο φως τού Θεού, αφού ό Χριστός, πού είναι τό φως τού κόσμου, ζωοποιεί τά πάντα καί δίνει νόημα στήν ύπαρξή μας. Φεύγει ό φόβος. Διασκορπίζονται οί εχθροί τού Σταυρού, ό διάβολος χάνει τήν δύναμή του καί καταισχύνεται. Φεύγουν καί οί φύλακες άπό τόν τάφο καί μεταφέρουν τό γεγονός στούς Αρχιερείς. Καί εκείνοι δέν τρέχουν νά δούν καί νά πιστέ­ψουν. Συκοφαντούν καί έξαγοράζουν τούς Ρωμαίους στρατιώτες μέ τά αργύρια. Δυσφημούν τήν Ανάσταση. Μένουν στήν άρνηση.

Πάντα υπάρχουν, καί μέχρι σήμερα, αύτοί πού δέν θέλουν νά πιστέψουν.  Αρνούνται τό φως της Αναστάσεως καί προτιμούν τό σκοτάδι τής αρνήσεως.  Είναι τό τίμημα τής ελευθερίας νά μήν θέλουν τό φως. «Ημείς δέ φωτισθέντες βοώμεν, δόξα τώ φανέντι Θεω». Φως έκ του τάφου άνέτειλε. Καί τό φως αύτό συνεχίζει καί ανατέλλει ακόμα κάθε χρόνο εις έλεγχο των άπιστων καί είς βεβαίωση καί στερέωση των πιστών, πού συρρέουν γιά νά προ­σκυνήσουν τό καινό μνημείο, τόν ζωηφόρο τάφο.

Η Ανάσταση του Χριστού παραμένει τό κεντρικό σημείο τής Εκκλησίας καί τής σωτηρίας μας. Είναι πηγή αστείρευτης χαράς καί αγαλλιάσεως. Χωρίς τήν Ανάσταση ό κόσμος εγκλωβίζεται στήν άπελπισία καί στήν άπόγνωση.Η ζωή στερείται νοήματος. Αν δέν υπάρχει Ανάσταση, είμαστε καταδικασμένοι νά ζούμε σέ έναν κύκλο ματαιότητας. Ή ζωή μοιάζει ταξίδι χωρίς φως, χωρίς σκοπό.

Η Ανάσταση του Κυρίου κατέχει τό κέντρο τής ζωής καί του κηρύγματος των Αποστόλων. Αυτό εξαγγέλλουν παντού, από τά Ιεροσόλυμα μέχρι τά έσχατα σημεία τής Οικουμένης. Αύτό τό γε­γονός τής Αναστάσεως αποτελεί τό κέντρο τής λατρείας καί τής ζωής τής Εκκλησίας. Γι’αυτό καί κάθε Θεία Λειτουργία είναι μιά Ανάσταση, πού τήν βιώνουν οί πιστοί καί παίρνει νόημα ή ζωή τους. Γεμίζει ή καρδιά τους χαρά καί προσδοκία της ουράνιας λει­τουργίας στό ουράνιο θυσιαστήριο τής δοξολογίας τού Θεού μετά πάντων των Αγίων. «Τόν θάνατόν σου, Κύριε, καταγγέλλομεν καί τήν Ανάστασίν σου όμολογούμεν». (Θ. Λειτ. Άγ.’Ιακώβου).

Χριστιανική Στέγη Καλαμάτας