Ἡ σημερινή Κυριακή ὀνομάζεται Κυριακή τῆς μελλούσης κρίσεως, διότι ἀκοῦμε κατά τήν εὐαγγελική περικοπή τή διήγηση τοῦ Χριστοῦ γιά τόν τρόπο πού θά γίνει ἡ Δευτέρα Παρουσία Του. Τό ἀψευδές στόμα τοῦ Σωτήρα ἐξιστορεῖ  πῶς θά ἐπιστρέψει στόν κόσμο, γιά νά τόν ἀγκαλιάσει ὁλοκληρωτικά μέ τήν παρουσία Του. Αὐτή ἡ παρουσία γιά ὅσους Τόν ἀγαποῦν θά εἶναι ὁ Παράδεισος καί γιά ὅσους Τόν ἀποστρέφονται θά εἶναι ἡ κόλαση. Εἶναι σημαντικό νά δοῦμε κάποιες λεπτομέρειες τῆς διήγησης, γιά νά κατανοήσουμε τή σοβαρότητα καί τή βαρύτητα πού ἔχει. Ὁ Κύριος ξεκινάει λέγοντας: «Ὅταν δέ ἔλθῃ ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου» καί μᾶς δίνει τό πρῶτο στοιχεῖο στήν ἔλευσή Του, τό ὁποῖο εἶναι ἡ ἀνθρώπινη φύση Του. Αὐτό σημαίνει πώς θά ἔλθει σίγουρα ὁ Χριστός στόν κόσμο. Θά ἔλθει ὡς υἱός τοῦ ἀνθρώπου. Ὅταν ἐπιστρέψει κατά τή δευτέρα παρουσία Του, θά φοράει τήν ἀνθρώπινη φύση. Τό ὅτι θά ἔλθει ὡς υἱός τοῦ ἀνθρώπου σημαίνει πώς θά ἔλθει ὡς κανονικός ἄνθρωπος.

Κατά τήν Ἀνάληψή Του στούς οὐρανούς ἀνέβασε τήν ἀνθρώπινη φύση στό θρόνο τῆς Θεότητας. Ὅταν κατέβει, γιά νά ξαναφανερωθεῖ στόν κόσμο, θά  εἶναι ντυμένος μέ τήν ἀνθρώπινη φύση, διότι δέν τή φόρεσε γιά λίγο ἀλλά γιά πάντα. Τήν ἔλαβε γιά νά τήν κρατήσει καί ὄχι γιά νά τήν ἀλλάξει ἀργότερα σά νά ἦταν κάποιο ροῦχο. Ὁ Κύριος θά ἀντιμετωπίσει τούς ἀνθρώπους ὡς ἄνθρωπος. Θά τούς ἀφουγκραστεῖ, θά τούς μελετήσει καί θά τούς τοποθετήσει σύμφωνα μέ τίς ἐπιλογές τους ὡς ὅμοιος μ’ ἐκείνους. Ἔγινε σάν ἐμᾶς γιά νά γίνουμε σάν Ἐκεῖνον. Θά φανερωθεῖ σάν ἄνθρωπος, γιά νά καταλάβουμε πόσο εὔκολο εἶναι νά Τόν προσεγγίσουμε καί νά Τοῦ μοιάσουμε. Ἔγινε τέλειος ἄνθρωπος γιά νά γίνουμε τέλειοι, ἔχοντας Ἐκεῖνον ὡς πρότυπο. Τό δεύτερο στοιχεῖο πού προσθέτει ὁ Χριστός στή διήγησή Του εἶναι τό ἑξῆς: «ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ».

Ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου δέν θά ἔλθει ἁπλῶς ὡς ἄνθρωπος μόνον ἀλλά «ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ», δηλαδή μαζί μέ τήν ἀνθρώπινη φύση θά ἔχει καί τή θεϊκή δόξα. Ὁ Κύριος, λοιπόν, θά ἔλθει ὡς τέλειος ἄνθρωπος καί ὡς τέλειος Θεός. Ἡ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ θά εἶναι ἡ παρουσία τοῦ Θεανθρώπου. Ἡ πρώτη φανέρωση τῆς θεϊκῆς φύσεως ἔγινε ταπεινά καί ἀθόρυβα, γιά νά μήν ἐπηρεαστεῖ ἡ ἀνθρώπινη ἐλευθερία. Τήν πρώτη φορά ἔκρυψε ἐπιμελῶς τή Θεότητά Του, γιά νά μήν ἐξαναγκάσει τούς ἀνθρώπους ἀπό θαυμασμό καί φόβο νά Τόν πιστέψουν. Κράτησε σ’ ὅλο τό διάστημα τοῦ χρόνου τή δόξα καί τή φύση Του διακριτικά μυστική, γιά νά μήν πιέζει τούς ἀνθρώπους νά Τόν πιστεύουν παρά τή θέληση τους. Τώρα, ὅμως, πού ὁ χρόνος καί ὁ χῶρος θά φτάσουν στήν ὁλοκλήρωσή τους, δέν ἔχει λόγο νά παραμένει κρυμμένος. Ἡ δεύτερη καί τελική ἀποκάλυψή Του γίνεται μέσα σ’ ὅλη τή δόξα πού Τοῦ ταιριάζει, διότι αὐτή ἡ δόξα εἶναι ἡ ἀνταμοιβή ὅσων Τόν ἀγάπησαν καί ἡ τιμωρία ὅσων Τόν ἀπέρριψαν.

Τό τρίτο στοιχεῖο πού δίνει ὁ Χριστός μέ τή διήγησή Του εἶναι τό ἑξῆς: «καί πάντες οἱ ἅγιοι ἄγγελοι μετ’ αὐτοῦ». Ὁ Θεάνθρωπος δέν θά  παρουσιαστεῖ μόνος. Μαζί Του θά φανερωθοῦν καί ὅλες οἱ τάξεις τῶν ἀγγέλων. Οἱ πνευματικές αὐτές ὑπάρξεις εἶναι ἀγαπημένα παιδιά τοῦ Θεοῦ, πού παγιώθηκαν στήν ἀγάπη καί τή λατρεία τῆς Ἁγίας Τριάδος πολύ πρίν δημιουργηθεῖ τό ὑλικό σύμπαν. Ἡ παρουσία τους μέσα στούς κτιστούς αἰῶνες ἔμεινε πάντοτε μυστικά διακριτική, γιά νά μήν καταπιέσει τήν ἐλευθερία τῶν ἀνθρώπων στίς ἐπιλογές της. Τώρα, πού ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ὡς πρόσωπα πῆραν ὁ καθένας τίς ἀποφάσεις τους, φανερώνονται καί οἱ ἄγγελοι ἀπροκάλυπτα, διότι ἡ παρουσία τους ὑπογραμμίζει τά πολυεπίπεδα καί ἄπειρα στρώματα τῆς Θείας Δημιουργίας καί τήν ἀπροσμέτρητη ἔκταση τῆς ἀπέραντης δόξας τοῦ Θεοῦ. Στή συνέχεια ὁ Χριστός δίνει τό τέταρτο καί τελευταῖο στοιχεῖο στή διήγησή Του: «τότε καθίσει ἐπί θρόνου δόξης αὐτοῦ». Ὁ Θεάνθρωπος ἔρχεται ξανά στόν κόσμο συνοδευόμενος ἀπό τίς ἀγγελικές δυνάμεις, γιά νά καθίσει στό θρόνο τῆς δόξας Του. Αὐτός ὁ θρόνος τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ Ἁγία Του Ἐκκλησία. Ὁ θρόνος τῆς δόξας τοῦ Χριστοῦ εἶναι συγκεκριμένα ὁ Τίμιος Σταυρός Του.

Γι’ αὐτό ὁ Ἐσταυρωμένος πάνω στό Σταυρό ἐπιγράφεται ὡς «ὁ Βασιλεύς τῆς δόξης», διότι ὁ Σταυρός εἶναι ὁ θρόνος τῆς δόξας τοῦ Χριστοῦ. Ἀφοῦ ὁ Σταυρός εἶναι τό θεμέλιο τῆς Ἐκκλησίας καί ταυτόχρονα ὁ θρόνος τοῦ Ἐσταυρωμένου, ἔτσι καί ὁλόκληρη ἡ Ἐκκλησία ἀποτελεῖ τό θρόνο τῆς μεγαλοσύνης καί τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ. Καθώς, λοιπόν, ἀκοῦμε σήμερα τό ἀνάγνωσμα τῆς Δευτέρας Παρουσίας, ἀξίζει νά χαιρόμαστε καί νά ἐλπίζουμε. Ὅ,τι ζοῦμε καί μᾶς βασανίζει σ’ αὐτό τόν κόσμο ξέρουμε πώς εἶναι ἀνόητο καί θά περάσει. Οἱ ἀρρώστιες, οἱ πειρασμοί, ἀκόμη καί ὁ θάνατος δέν ἔρχονται ὡς μόνιμοι σύντροφοί μας. Ἔρχονται καί παρέρχονται. Αὐτό πού θά μείνει στό τέλος εἶναι οἱ ἐπιλογές τῆς ἀγάπης πού θά κάνουμε. Ὅσο ζοῦμε καί προλαβαίνουμε ἄς ἀγαπήσουμε μέ δύναμη καί εἰλικρίνεια τούς διπλανούς μας καί, κυρίως, τούς ἐλαχίστους ἀδελφούς μας. Ἡ ἀγάπη μας, καί μάλιστα αὐτή πρός τούς πιό ἀσήμαντους, εἶναι αὐτή πού θά μᾶς βάλει στήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἀγάπη μας πρός ὅλους θά τοποθετήσει τόν καθένα στό θρόνο τῆς δόξας Του, στήν Ἁγία Του Ἐκκλησία, ὅπου ἡ χαρά θά εἶναι ἀτελεύτητη καί ἡ κοινωνία μέ τό Θεό καί τούς ἀδελφούς μας ἀνεμπόδιστη. Μακάρι αὐτό νά τό ἀπολαύσουμε ὅλοι μαζί. Ἀμήν.

Ι.Μ Δ