Τήν πανέμορφη καί βαθυστόχαστη παραβολή τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτη ἀκούσαμε σήμερα στό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα. Αὐτή ἡ παραβολή εἶναι ἡ ἀπάντηση τοῦ Ἰησοῦ στό ἐρώτημα ἑνός νομικοῦ γιά τήν ἐφαρμογή τῆς ἀγάπης καί τήν ἐπίτευξη τῆς σωτηρίας. Ὁ ἄνθρωπος σώζεται ὅταν ἀγαπάει χωρίς διακρίσεις καί χωρίς ἐπιφυλάξεις.Τήν ἐπιθυμία τοῦ Θεοῦ νά ἀγαπᾶμε τήν ἤξερε ὁ νομικός. Ἡ ἀγάπη εἶναι ὁ φυσικός τρόπος τῆς ζωῆς. Ὁ Κύριος μᾶς ἔπλασε γιά ν’ ἀγαπᾶμε. Χωρίς ἀγάπη δέν ὑπάρχει ζωή. Ἡ ἀγάπη στόν Θεό καί στόν συνάνθρωπο εἶναι ὁ τρόπος γιά νά κερδίσουμε τήν αἰωνιότητα. Τό ἤξερε αὐτό ὁ νομικός, γι’ αὐτό τοῦ λέγει ὁ Χριστός ὅτι, ἀφοῦ τό ξέρει, «τοῦτο ποίει καί ζήσῃ».

Σύμφωνα μ’ αὐτόν τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ ἡ σωτηρία εἶναι ζωή. Δέν εἶναι κάτι ἀόριστο καί ἀπρόσωπο. Δέν εἶναι κάτι ἰδεατό καί φιλοσοφικό. Δέν εἶναι κάτι νοητικό καί ψυχεδελικό. Ἡ σωτηρία εἶναι ἁπτή πραγματικότητα. Εἶναι ἀληθινή ζωή. Εἶναι τρόπος ὕπαρξης τοῦ ἀνθρώπου στό σύνολό του. Εἶναι ἀληθινή ἐμπειρία σωματική καί ψυχική. Ἡ σωτηρία εἶναι σχέση. Εἶναι ἕνας βιούμενος ἔρωτας. Εἶναι μία συνεύρεση, μία ἀλληλοπεριχώρηση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό καί τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν συνάνθρωπό του. Στή σωτηρία συμμετέχει ὁλόκληρος ὁ ἄνθρωπος. Δέν συμμετέχει μόνο τό σῶμα, μέ ὑλικές ἀπολαύσεις καί ἡδονικές τέρψεις, ὅπως διδάσκουν οἱ μουσουλμάνοι. Οὔτε συμμετέχει μόνον ἡ ψυχή μέσ’ ἀπό μία ψυχολογική κατάσταση ἀπάθειας, ἀπραξίας, ἀφασίας καί ἀόριστης γαλήνης, ἑνός νιρβάνα, ὅπως διδάσκουν τά ἀνατολίτικα θρησκεύματα. Ἡ σωτηρία εἶναι ἡ ἀληθινή ζωή τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος. Μία ζωή πού δέν ἔχει τέλος. Μία ζωή πού βιώνεται ὡς μία δυνατή κοινωνία προσώπων ἔξω ἀπό τόν χῶρο καί τόν χρόνο, σ’ ἕνα αἰώνιο παρόν καί σ’ ἕνα ἀσύλληπτο ἐδῶ. Ἡ σωτηρία εἶναι ἡ ἐμπειρία τοῦ ἐδῶ καί τώρα τοῦ Θεοῦ ὄχι στιγμιαῖα ἀλλά μόνιμα καί γιά πάντα.

Ἐπειδή ἡ σωτηρία, ὅπως τήν παρουσιάζει ὁ Χριστός, εἶναι ζωή, γι’ αὐτό λέγει στόν νομικό: «τοῦτο ποίει καί ζήσῃ». Γιά νά κερδίσει τήν αἰώνια ζωή πρέπει νά δουλέψει. Ὡς ζωή, πού εἶναι ἡ σωτηρία, ἔχει μέσα της τήν ἐνέργεια. Βεβαίως ὄχι τήν ἐνέργεια, ὅπως παρουσιάζεται σήμερα ἀνόητα καί ἀφιλοσόφητα, ὡς «θετική» ἥ «ἀρνητική» ἀπό διάφορα ἀνατολικά φιλοσοφικά ρεύματα. Ἀλλά τήν ἐνέργεια πού συνίσταται σέ συγκεκριμένες πράξεις καί σέ τρόπους συμπεριφορᾶς. Ὅταν ἐνεργῶ, ζῶ καί ζῶ ἐφόσον ἐνεργῶ. Ἀνενέργητη ζωή δέν ὑπάρχει, ὅπως δέν ὑπάρχει καί ἐνέργεια, δηλαδή πράξη χωρίς ζωή. Ἄρα γιά νά ζήσεις πρέπει νά πράξεις. Γιά νά σωθεῖς πρέπει νά δουλέψεις. Ἡ ζωή δέν εἶναι μόνον ὡραῖες σκέψεις οὔτε μόνον γλυκά συναισθήματα. Αὐτά, βεβαίως, ἐμπεριέχονται μέσα στή ζωή, ἀλλά ἡ ζωή εἶναι κυρίως τρόπος ἐνέργειας καί συμπεριφορᾶς.

Ὅποιος ἀναζητάει τή σωτηρία, οὐσιαστικά ψάχνει νά βρεῖ μέ ποιόν τρόπο θά ζήσει, ἀφοῦ ἡ σωτηρία ταυτίζεται μέ τή ζωή. Ἡ ἀπάντηση πού δίνεται ἀπό τόν Χριστό, ὄχι μόνο στόν νομικό ἀλλά καί σ’ ὅλους ἐμᾶς πού ἔχουμε τήν ἴδια ἀνησυχία γιά τή σωτηρία μας, εἶναι ὅτι ἡ ζωή ὡς ἀληθινή σωτηρία εἶναι ἡ ζωή τῆς ἀγάπης. Ἡ ζωή τῆς ἀγάπης εἶναι ἡ σωτηρία τοῦ κόσμου. Ἡ ζωή χωρίς ἀγάπη δέν εἶναι σωτηρία, γι’ αὐτό στό τέλος δέν εἶναι καί ζωή. Χωρίς τήν καθαρή ἀγάπη ἡ ζωή εἶναι θάνατος καί σκοτάδι. Εἶναι μία ἀπανθρωπιά, ἕνας ἐξευτελισμός τῆς ἀνθρώπινης φύσης, ἕνας μηδενισμός τοῦ προσώπου, μία σύνθλιψη τοῦ ἀνθρώπου, μία πλάνη πού φέρνει «ὀδύνη, λύπη, καί στεναγμό».

Σύμφωνα μέ τή διδασκαλία τοῦ Ἰησοῦ, ὅπως τήν ἀκούσαμε σήμερα, ἡ ἀγάπη γίνεται ζωή καί σωτηρία ὅταν ἔχει δύο ἀντικείμενα, πρῶτον, τόν Θεό καί δεύτερον, τόν ἄνθρωπο.Πρῶτον, ἡ ἀγάπη γιά τόν Θεό γίνεται «ἐξ ὅλης τῆς καρδίας», «ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς», «ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος» καί «ἐξ ὅλης τῆς διανοίας». Ἡ ἀγάπη, δηλαδή, γιά τόν Θεό εἶναι μία ἐνέργεια στήν ὁποία συμμετέχει ὁ ἄνθρωπος μέ ὅλα τά μόρια τῆς ὕπαρξής του. Ὅλη ἡ καρδιά του, ὁλόκληρη ἡ ψυχή του, ὅλη ἡ δύναμή του, ὅλη ἡ σκέψη του ἀγαποῦν τόν Θεό. Ὁ πιστός δέν ἀγαπάει τόν Θεό μόνο συναισθηματικά ἤ μόνο διανοητικά ἤ μόνο ψυχολογικά καί πνευματικά ἤ μόνο σωματικά, ἀλλά ἀγαπάει τόν Θεό ὁλοκληρωτικά. Κανένα κομμάτι τῆς ὕπαρξης τοῦ πιστοῦ δέ μένει ἔξω ἀπό τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό. Ὁ ἄνθρωπος πού ἀγαπάει τόν Θεό Τοῦ τά δίνει ὅλα! Δέν ὑπάρχουν κρατούμενα στήν ἀγάπη αὐτή. Ἐάν ὑπάρχουν κρατούμενα, τότε αὐτή ἡ ἀγάπη βρωμίζεται ἀπό τήν ἁμαρτία καί διορθώνεται μέ τή μετάνοια. Ἡ μετάνοια εἶναι ἡ ἀφιέρωση ὅλης τῆς ἀνθρώπινης ἀγάπης στόν Θεό. Ἔτσι ἡ ἀγάπη γιά τόν Θεό γίνεται ἀχόρταγη. Δέν κουράζεται ὁ πιστός νά προσεύχεται, νά νηστεύει, νά πυκτεύει στήν ἄσκηση, νά μελετάει, νά διερευνάει τά μύχια τῆς καρδιᾶς του καί νά συντηρεῖ ἀδιάλειπτη τή μνήμη τοῦ Θεοῦ. Δέν ἔχει σημασία ποῦ ζεῖ, στόν κόσμο, στό μοναστήρι, στήν ἔρημο, στή μεγαλούπολη ἤ στήν ἐξοχή. Σημασία ἔχει μέ ποιόν ζεῖ. Ζεῖ γιά νά ζεῖ μέ τόν Θεό.

Δεύτερον, ἡ ἀγάπη γίνεται σωτηρία ὅταν ἀπευθύνεται στόν συνάνθρωπο. Σύμφωνα μάλιστα μέ τή σημερινή παραβολή, πρός κάθε συνάνθρωπο, χωρίς διακρίσεις καί χωρίς μέτρα καί προϋποθέσεις. Ἡ ἀγάπη πρός τούς ἄλλους εἶναι καθαρή, ὅταν εἶναι θυσιαστική. Εἶναι ἁγνή, ὅταν δέ θέλει νά πάρει, ἀλλά θέλει νά δώσει. Εἶναι ἀποδοτική, ὅταν δέν ἐξαντλεῖται σέ λόγια παρηγοριᾶς, ἀλλά ξοδεύεται καί κουράζεται γιά νά φροντίσει τίς πληγές τοῦ καταληστευμένου ἀπό τήν ἁμαρτία διπλανοῦ. Εἶναι ἀξιόμισθη, ὅταν δέν ἐξαντλεῖται στό καθῆκον, ἀλλά ἔχει καί τό: «ὅ,τι ἄν προσδαπανήσῃς». Ἡ ἀληθινή ἀγάπη γιά τόν συνάνθρωπο ἀνεβαίνει στόν Σταυρό, ματώνει, κατεβαίνει στόν Ἅδη, εἶναι παντοδύναμη καί ὡς παντοδύναμη νικάει τόν θάνατο! Ἡ ἀληθινή ἀγάπη «οὐδέποτε ἐκπίπτει».

«Τοῦτο ποίει καί ζήσῃ» λέγει σήμερα ὁ Ἰησοῦς ὄχι μόνο στόν νομικό ἀλλά σέ ὅλους μας. Μᾶς λέγει πώς γιά νά ζήσουμε αἰώνια πρέπει νά ποιήσουμε. Νά ποιήσουμε τήν ἀγάπη πραγματικότητα. Ἀπό ἐπιθυμία, σκέψη καί συναίσθημα, νά τήν κάνουμε ζωή καί ἐμπειρία. Νά κάνουμε τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό καί πρός τόν διπλανό ἐνεργητική, δυναμική, οὐσιαστική, πραγματική, δοτική, χαρούμενη. Μία ἀγάπη πού θά εἶναι πορεία, ἀγκαλιά, προσφορά, κατανόηση, ἀνοχή, ἄγγιγμα πνευματικό, ἀνάβαση ἀπό τά θλιβερά στά θυμηδέστερα, ἀπό τά χαμηλά στά οὐράνια, ἀπό τά φτηνά στά πολύτιμα, ἀπό τά ἀνθρώπινα στά θεϊκά. Μία ἀγάπη πού θά εἶναι δρόμος, διαδρομή λυτρωτικῆς σωτηρίας.

Ι.Μ Δ