Καθώς βρισκόμαστε στήν τελική εὐθεία πρός τά Χριστούγεννα, ἀκοῦμε σήμερα ἀπό τό Θεανδρικό στόμα τοῦ Ἰησοῦ τήν παραβολή τοῦ Μεγάλου Δείπνου. Ὁ Θεός προσκαλεῖ τούς ἀνθρώπους στήν εὐωχία τοῦ Παραδείσου. Ἔρχεται νά γίνει ἄνθρωπος, γιά νά κοινωνήσει μέσα ἀπό τό Πασχάλιο Δεῖπνο μέ τόν κάθε ἄνθρωπο. Φοράει τή σάρκα μας, γιά νά ἑνωθεῖ μαζί μας. Μᾶς προσκαλεῖ νά φᾶμε τή σάρκα Του, γιά νά κοινωνήσουμε μαζί Του. Ὁ Χριστός προσκαλεῖ, ἀλλά ὁ ἄνθρωπος ἀπορρίπτει τήν πρόσκληση. Ἀπορρίπτει τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ἀπορρίπτει τήν κοινωνία μέ τόν Θεό. Αὐτό εἶναι τό δράμα τοῦ Μεγάλου Δείπνου πού ἑτοιμάζεται μέ φροντίδα, ἀλλά ἀπορρίπτεται ἀπό ἀπερισκεψία, ἐγωισμό καί ἐπιπολαιότητα.

Ἡ κοινωνία μέ τόν Θεό ἀποδίδεται μέ τήν παραβολή τοῦ Μεγάλου Δείπνου. Ἐάν ὁ ἄνθρωπος καταλάβει τό μέγεθος τῆς εὐωχίας στήν ὁποία προσκαλεῖται, ἴσως διστάσει νά ἀπορρίψει τήν πρόσκληση. Ἐάν ἐννοήσει τό μέγεθος τοῦ Δείπνου, ἴσως δέν τό ἀνταλλάξει μέ τά πρόχειρα καί βρώμικα φαγητά τοῦ πεζοδρομίου. Ὁ Κύριος, γιά νά μᾶς βοηθήσει νά γίνουμε συγκοινωνοί μαζί Του, παρουσιάζει ἕνα  «δεῖπνον μέγα», ἔτσι ὥστε νά ὑποκινήσει τό ἐνδιαφέρον καί τήν προσέλευσή μας σ’ αὐτό. Τό μέγεθος τοῦ δείπνου καθορίζεται ἀπό τρεῖς παράγοντες: πρῶτον, ἀπό τήν ποιότητα καί τήν ποικιλία τῶν φαγητῶν, δεύτερον, ἀπό τόν ἀριθμό τῶν συμμετεχόντων καί τρίτον, ἀπό τή διάρκεια τοῦ γεγονότος.

Κατ’ ἀρχήν σ’ ἕνα μεγάλο καί σημαντικό δεῖπνο σερβίρονται τά πιό ἐκλεκτά ἐδέσματα. Πρόχειρα καί ἄνοστα φαγητά δέν ἁρμόζουν σ’ ἕνα σημαντικό καί μεγάλο δεῖπνο. Τά προσφερόμενα πιάτα σ’ ἕνα μεγάλο δεῖπνο ἔχουν ποιότητα στίς πρῶτες ὕλες, ἔχουν ποικιλία ὑλικῶν, ἔχουν ἐξαιρετική ἐμφάνιση καί ἐπιμέλεια στήν παρουσίαση. Μέ ἕναν λόγο τά φαγητά ἑνός μεγάλου δείπνου εἶναι μοναδικά. Ὁ Οἰκοδεσπότης Θεός ἑτοιμάζει τό Μεγάλο Δεῖπνο τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν καί παραθέτει ὡς ἔδεσμα ἐκλεκτό, μοναδικό καί πολύτιμο τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Υἱοῦ Του. Στό δεῖπνο πού προσκαλοῦνται οἱ πιστοί ὅλων τῶν ἐποχῶν ἡ τροφή εἶναι οὐράνια, ἄφθαρτη, ὑπερέχουσα κάθε προσδοκία. Οἱ πιστοί προσκαλοῦνται νά καταναλώσουν τόν ἴδιο τόν Θεό. Νά γευτοῦν τή Θεότητα, νά φάγουν τό βρῶμα πού δέν ὑπάρχει πουθενά ἀλλοῦ παρά μόνον πάνω στήν Ἁγία Τράπεζα. Νά χορτάσουν τήν πείνα τῆς ὕπαρξής τους γιά πληρότητα καί νοστιμιά, ὅπως δέν μποροῦν νά τό ὀνειρευτοῦν καί νά τό ἀπολαύσουν σέ κανένα κοσμικό συμπόσιο, μέ κανέναν ὑλικό καί γήινο τρόπο. Οἱ προσκεκλημένοι τοῦ Μεγάλου Δείπνου καλοῦνται νά γευτοῦν τόν Ἀμνό τοῦ Θεοῦ, τόν Μόσχο τόν σιτευτό, τόν βότρυν τόν πέπειρον, τροφή ἄφθαρτη καί ἀφθαρτίζουσα. Νά γευτοῦν καί μέσα ἀπό τή γεύση νά φτάσουν στή γνώση. Ἡ τροφή τοῦ Μεγάλου Δείπνου εἶναι γνώση Θεοῦ. «Γεύσασθε καί ἴδετε ὅτι χρηστός ὁ Κύριος»! Τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ προσφέρονται πρός βρῶσιν ἀπό τούς πιστούς μέ μία πρόσκληση συνεχιζόμενη καί ἐπαναλαμβανόμενη. Σέ κάθε Εὐχαριστιακή σύναξη προσφέρεται ἡ πολυτιμότερη καί μοναδικότερη τροφή, ὁ ἴδιος ὁ Θεός, γι’ αὐτό κάθε Θεία Λειτουργία εἶναι ἕνα Δεῖπνο Μέγα σέ νόημα καί σημασία. Ἕνα Δεῖπνο πού ἡ πρόσκληση εἶναι τιμή, ἡ συμμετοχή εἶναι εὐλογία καί ἡ τροφή εἶναι αἰώνια ζωή καί σωτηρία.

Δεύτερον, ὁ Χριστός λέγει στή σημερινή παραβολή ὅτι ὁ Οἰκοδεσπότης ἑτοίμασε «δεῖπνον μέγα», διότι ὁ ἀριθμός τῶν συμμετεχόντων εἶναι ἄπειρος. Δέν εἶναι ἕνα δεῖπνο πού προσφέρεται σέ μία μικρή παρέα. Δέν εἶναι ἕνα δεῖπνο γιά μία κάστα, γιά μία ὁμάδα, γιά μία οἰκογένεια ἤ κάποια γειτονιά. Εἶναι τό Μεγάλο Δεῖπνο πού ἑτοιμάστηκε καί προσφέρεται στά μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Προσφέρεται  σ’ ὅλους τούς ἀνθρώπους ἀπό τήν ἀρχή τοῦ κόσμου μέχρι τή συντέλειά του. Ἀμέτρητα ἑκατομμύρια οἱ προσκεκλημένοι ὅλων τῶν ἐποχῶν προσκαλοῦνται νά προσέλθουν στό Δεῖπνο καί νά παρακαθίσουν στό ἴδιο τραπέζι μαζί μέ τούς ἁγίους, τούς δικαίους καί τούς ἀληθινά πιστούς ὅλων τῶν αἰώνων. Ἄν ἕνα δεῖπνο χαρακτηρίζεται σημαντικό, ἐπειδή παρατίθεται πρός τιμήν κάποιου ἐπίσημου προσώπου, πόσο Μέγα εἶναι τό Δεῖπνο στό ὁποῖο μᾶς καλεῖ ὁ Οἰκοδεσπότης Χριστός, ὅταν αὐτό παρατίθεται πρός τιμήν ὅλων τῶν ἁγιασμένων μελῶν τῆς Ἐκκλησίας Του, πού λάμπουν ὡς πολύφωτοι ἀστέρες στό νοητό στερέωμα τοῦ Παραδείσου; Πόσο Μέγα εἶναι τό Δεῖπνο, ὅταν παρακαθόμαστε σ’ αὐτό μαζί μέ τούς λαμπρούς ἱεράρχες, τούς φωτοστεφανωμένους μάρτυρες, τούς κεκαθαρμένους ὁσίους, τούς λαμπροφόρους ἀσκητές, τούς τίμιους ἀγωνιστές τῆς ζωῆς, τούς ἄξιους μαχητές τῶν παθῶν, τούς νικητές τῆς καθημερινότητας, τούς βασιλεῖς καί πρίγκιπες τοῦ πνεύματος καί τῆς ἀρετῆς; Εἶναι Μέγα τό Δεῖπνο, ὅταν συνδαιτυμόνες μας εἶναι τά λαμπρότερα πνεύματα τοῦ κόσμου, οἱ ἐπιφανέστεροι ἄρχοντες τῆς ἀρετῆς, αὐτή ἡ ἴδια ἡ Κυρία Θεοτόκος, ὡς οἰκοδέσποινα καί συμμετέχουσα σ’ αὐτό! Ὅμως, τό ἀνερμήνευτο μυστήριο καί ἡ ἀπέραντη χαρά εἶναι πώς, ἐνῶ τό Δεῖπνο τοῦ Θεοῦ ἔχει τόσο πολλούς συμμετέχοντες, ἐντούτοις ὁ κάθε ἕνας τιμᾶται ὡς μοναδικός ἀπό τόν Οἰκοδεσπότη καί ἀπολαμβάνει τή συμμετοχή του σ’ αὐτό ὡς τό μόνο ἐξαίσια τιμώμενο πρόσωπο τοῦ Δείπνου: «φιλότιμος γάρ ὤν ὁ Δεσπότης, δέχεται τόν ἔσχατον καθάπερ καί τόν πρῶτον», «...καί τήν πρᾶξιν τιμᾶ καί τήν πρόθεσιν ἐπαινεῖ».

Τέλος, τό Δεῖπνο τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ χαρακτηρίζεται ἀπό τόν Χριστό ὡς «Μέγα», διότι εἶναι ἕνα Δεῖπνο χωρίς τέλος. Ἡ τρυφή καί ὁ πλοῦτος τῆς χρηστότητας τοῦ Θεοῦ εἶναι ἄνευ ὁρίων καί μέτρων. Γιά τόν κόσμο κάθε σπουδαῖο δεῖπνο καί κάθε μεγάλο γλέντι κρατάει κάποιες ὧρες, ἴσως καί κάποιες ἡμέρες. Τό Μέγα Δεῖπνο τῆς Ἐκκλησίας, ὅμως, εἶναι ἀτελεύτητο, ἀτέρμονο, αἰώνιο, παντοτινό. Εἶναι μία εὐφροσύνη πού ἀρχίζει μέ τή μετάνοια καί δέν τελειώνει ποτέ. Ὁ πιστός, ὅσο γεύεται τόν Θεό, τόσο Τόν ἐπιθυμεῖ περισσότερο. Ὅσο χορταίνει ἀπό τή θεϊκή παρουσία, τόσο πεινάει περισσότερο γι’ αὐτήν. Ἔτσι περνάει ἀπό ἐμπειρία σέ ἐμπειρία. Ἀνεβαίνει ἀπό ἀγάπη σέ περισσότερη ἀγάπη καί ἀπό δόξα σέ μεγαλύτερη δόξα.

Τά Χριστούγεννα πλησιάζουν. Τό Μέγα Δεῖπνο τῆς Ἐκκλησίας μᾶς περιμένει. Μήν τό χάσουμε. Μήν ἀνταλλάξουμε τήν οὐράνια τρυφή μέ τή λάσπη τῆς γῆς. Μή χάσουμε τό ἀληθινό φῶς γιά τά φτηνά λαμπιόνια τοῦ κόσμου, τή δόξα τοῦ Θεοῦ γιά τή χρυσόσκονη τῶν ψευδαισθήσεων. «Πάντες ἀπολαύσατε τοῦ συμποσίου τῆς πίστεως∙ πάντες ἀπολαύσατε τοῦ πλούτου τῆς χρηστότητος. Μηδείς θρηνείτω πενίαν∙ ἐφάνη γάρ ἡ κοινή Βασιλεία». Μακάρι σ’ αὐτή τή Βασιλεία νά εἴμαστε ἄξιοι καί τιμημένοι προσκεκλημένοι, συνδαιτυμόνες τῶν ἁγίων καί συμμετέχοντες στή μετάληψη τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Σωτήρα καί Λυτρωτῆ μας.

I.M Δ