Δεν ξέρετε τι ζητάτε, είναι η απάντηση του Χριστού σε δύο από τους μαθητές Του, που λίγες ημέρες πριν το Σταυρικό Του Θάνατο, τον πλησιάζουν για να του πουν «δός μας να καθίσουμε ένας στα δεξιά σου και ένας στα αριστερά σου, όταν ως ένδοξος Βασιλιάς καθίσεις στον Βασιλικό Θρόνο της Ιερουσαλήμ». Το αίτημα των δύο μαθητών μαρτυρεί πως είχαν παρανοήσει την «δόξα» και την «Βασιλεία» του Θεανθρώπου, και μαζί τους η πλειοψηφία των Εβραίων της εποχής, που περίμεναν μία βασιλεία κοσμική γήινη, και δεν μπορούσαν να καταλάβουν πως βασιλικός Θρόνος του Χριστού είναι ο Σταυρός και δόξα του είναι η Ανάστασή Του. Για πόσα αλήθεια! από αυτά που ζητούμε από τον Χριστό εμείς οι σύγχρονοι μαθηταί Του, δεν θα μπορούσε να επαναλάβει εκείνο το «δεν ξέρετε τι ζητάτε»!

Είκοσι ένας αιώνες πέρασαν από τότε, και δεν πάψαμε να παρεξηγούμε την διδασκαλία του Κυρίου. Υπερτονίζουμε συνήθως ότι μας συμφέρει και μας ικανοποιεί προσωπικά και αποσιωπούμε η απορρίπτουμε ότι μας δυσκολεύει. Παρασυρμένοι από το ωφελιμιστικό πνεύμα της εποχής μας είδαμε τον χριστιανισμό σαν ένα κίνημα, με σκοπό την κοινωνική παρουσία Του στις ανάγκες των ανθρώπων, και παραμελήσαμε τα μηνύματα Του, για την Αιώνια Ζωή, την Ουράνια Βασιλεία. Συγκεντρώσαμε το ενδιαφέρον μας στις λύσεις που προτείνει ο Χριστός για τα υλικά προβλήματα του ανθρώπου και αδιαφορήσαμε για το μεταφυσικό περιεχόμενο της χριστιανικής Αποκαλύψεως, νομίζοντας ότι η Βασιλεία του Θεού είναι «φαγητό και ποτό » υλικές δηλ. απολαύσεις. Έτσι ζητούμε από τον Θεό ότι θα έπρεπε να ζητήσουμε από τον άνθρωπο, τροφή, στέγη, υλική πρόοδο, κοινωνική άνοδο κ.λ. Αντίθετα ζητούμε από τον κόσμο ότι μπορεί να μας προσφέρει μόνο ο Θεός. Την αλήθεια, την λύτρωση, την χαρά.

Πολλές φορές συμβαίνει και τούτο : Προσευχόμαστε για να πείσουμε τον Θεό να κάνει το θέλημά μας, αντί να προσευχόμαστε για να πείσουμε τον εαυτό μας να κάνει το θέλημα του Θεού. Το «γεννηθήτω το θέλημά σου» της Κυριακής προσευχής μέσα στην σκέψη μας γίνεται «γενηθήτω το θέλημα »μου. Έτσι ζητώντας από Τον Θεό να κάνει εκείνο που επιθυμούμε, χωρίς να ξέρουμε ποιο είναι στην πραγματικότητα το καλό μας, δεν ξέρουμε τι ζητάμε.

Επίσης ζητούμε από τον Θεό να μας απαλλάξει από την θλίψη και τον πόνο. Όμως ο αληθινός Χριστιανός δεν ζητά την απαλλαγή από τον πόνο, την απαλλαγή απο τον Σταυρό. Ζητά δύναμη να τον σηκώσει. Οι θλίψεις που ζητούμε συχνά να αποφύγουμε είναι στοιχείο γνησιότητας του αγώνα μας στην γη. Δείχνουν πως ακολουθούμε τον Χριστό σαν πραγματικοί μαθηταί του. Γιατί τα ίχνη του Χριστού είναι ίχνη αίματος, θλίψεων, πόνου και ταπεινώσεων. Για τον χριστιανό η πορεία προς την αληθινή δόξα είναι πορεία προς τον Σταυρό. Δεν μπορεί κανείς να φτάσει στην Ανάσταση χωρίς πρώτα να δοκιμάσει του Σταυρού την οδύνη. Εκείνοι που ζητούν να απαλλαγούν από τον Σταυρό είναι καταδικασμένοι να στερηθούν και την ανάσταση.

Ύστερα απ΄ όσα είπαμε ως τώρα σίγουρα θ΄ αναρωτηθεί κανείς : Ποιο είναι λοιπόν το αίτημα, ποια είναι η προσευχή, που πρέπει να κάνει ένας χριστιανός; Το αίτημα του Προφ. Δαυίδ είναι εκείνο που αξίζει να έρχεται συχνά στα χείλη μας : «Κύριε, διδαξόν με του ποιείν το θελημά σου». Eκείνος που προσεύχεται γνήσια ξέρει να μιλά στον Θεό, αλλά και να ακούει τη φωνή Του. Γιατί προσευχή σημαίνει να θέσω τον εαυτό μου στην διάθεση του Θεού, για να μπορέσει να μου πει αυτό που θέλει. Και ακόμη σημαίνει άσκηση, προσπάθεια και αγώνα για να ταυτίσω το θέλημα μου με το θέλημα του Θεού.

Άλλο είναι να πούμε στον Θεό «Κύριε δώσε μου μία λύση» και άλλο «δώσε μου αυτή την λύση». Στην πρώτη περίπτωση εμπιστευόμαστε την αγάπη Του Θεού, στην δεύτερη υποδεικνύουμε στον Θεό τι θα κάνει. Η σημερινή Ευαγγελική Περικοπή ας μας βοηθήσει να δούμε κάτω από ένα άλλο πρίσμα τον διάλογό μας με τον ουράνιο Πατέρα, ούτως ώστε να μάθουμε όχι μόνο να ζητάμε από Τον Θεό, αλλά κυρίως να μάθουμε τι πρέπει να ζητάμε με γνώμονα πάντα την εκπλήρωση του θελήματός Του.