Κοιμήσου τώρα που κανείς
δε θα ’ρθει να σε πάρει,
γιατί ’ναι προίκα σου ο καημός
μαζί με τόση χάρη.

Ένας καημός αβάσταχτος,
η δύναμη σου, φως μου,
που απ’ τη θωριά (λαλιά)
σου θα σκιαχτούν
οι δυνατοί του κόσμου.

Δε θα ’χει τόπο να κρυφτείς
απ’ το μεγάλο πόνο,
σαν πέσεις να προσευχηθείς
θα σε πετύχουν μόνο…

Οι πραίτορες κι οι δικαστές,
ο γύπας και το φίδι,
οι φαρισαίοι κι οι γραμματείς,
του Χάρου το λεπίδι.

Γιατί δεν πάτησες στη γη
στο φοβερό το βήμα
να δώσεις τόπο στην οργή
και άφεση στο κρίμα.

Ήρθες να διώξεις το άδικο
τον φθόνο να γκρεμίσεις,
για τη χλιδή του μαμωνά
φρικτά να μαρτυρήσεις.

Ποιός θρήνος, ποιά κραυγή χωράει
Το πού θα πιώ και πού θα πιείς
φαρμάκι στο ποτήρι;

Ποιός τρυγητής και ποιός κιοτής
απ’ τη ζωή σου θα γευτεί
τό μέλι και τη γύρη;

Ποιός Βαρραβάς και ποιός ληστής
όταν εσύ θα σταυρωθείς
θα κάνει πανηγύρι;

Από το CD του Χρίστου Τσιαμούλη: «Δωδεκάορτο»
Τραγούδι: Ελένη Βιτάλη
Στίχοι: Θωμάς Κοροβίνης