Συνεχίζουμε, αγαπητοί μου χριστιανοί, την ερμηνεία στην Θεία Λειτουργία, που αρχίσαμε από το προηγούμενο κήρυγμά μας. Σας είπα ότι η Θεία Λειτουργία δεν είναι έργο μόνον του παπά, αλλά και του  «λείτους», δηλαδή του λαού, γι΄ αυτό και λέγεται «Λειτουργία». Και ακόμη στο προηγούμενο κήρυγμά μου σας είπα ότι, όποιος λειτουργιέται, έχει την ευλογία του Θεού, που τον φυλάγει από πολλούς κινδύνους.

Συνεχίζουμε σήμερα και σας λέγω ότι στην Θεία Λειτουργία ζούμε όλη την ζωή του Χριστού, από την Φάτνη της Βηθλεέμ μέχρι την Σταύρωση στον Γολγοθά. Ζούμε την Γέννηση, την Βάπτιση, την Σταύρωση και την Ανάσταση του Χριστού και αυτήν ακόμη την Δεύτερη του Χριστού Παρουσία. Γιατί παλαιά, όταν τελείωνε η Θεία Λειτουργία, οι παλαιοί χριστιανοί έλεγαν : «Ελθέτω Χάρις και παρελθέτω κόσμος». Δηλαδή: Έλα να μας πάρεις, Χριστέ, με την Δεύτερή Σου Παρουσία!

Η Θεία Λειτουργία όμως, αδελφοί μου, δεν είναι απλά μία ανάμνηση των γεγονότων της ζωής του Χριστού, αλλά είναι μία αναπαράσταση των γεγονότων αυτών. Ο Χριστός ανα – ΠΑΡΙΣΤΑΤΑΙ, είναι δηλαδή Παρών στην Θεία Λειτουργία. Έτσι, χριστιανοί μου, όταν ακούτε στην Λειτουργία τον Ιερέα να σας διαβάζει το Ευαγγέλιο, να νοιώθετε τον Ίδιο τον Χριστό ότι σας μιλάει από την Ωραία Πύλη και σας κηρύττει τον Αγιό Του λόγο. Και όταν πάλι βλέπετε τον Ιερέα να βγάζει τα Άγια, να νοιώθετε ότι είναι ο Ίδιος ο Χριστός, που πάει με τον Σταυρό Του στον Γολγοθά, για να σταυρωθεί.

 Στην Θεία Λειτουργία, φέρνουμε την κτίση στον Θεό και την αγιάζουμε και την θεώνουμε. Ο σκοπός του ανθρώπου, αδελφοί μου, είναι να θεωθεί. Και όχι μόνο να θεωθεί αυτός, αλλά και να θεώσει την κτίση. Γι΄ αυτό και έχουμε σώμα, που αποτελείται από όλα τα στοιχεία του γύρω κόσμου μας. Θεούμενος ο άνθρωπος θεώνει και το σώμα του και έτσι φέρνει την κτίση στον Θεό, γιατί το σώμα μας αποτελείται από όλα τα στοιχεία της κτίσης. Αλλά αποτύχαμε στον σκοπό μας αυτό, γιατί θρέψαμε το σώμα μας με τον απαγορευμένο καρπό. Αυτό όμως, που με την πτώση μας το αποτύχαμε και δεν καταφέραμε να αγιάσουμε την κτίση, το πετυχαίνουμε στην Θεία Λειτουργία. Γιατί, για να γίνει η Θεία Λειτουργία φέρνουμε πρόσφορο και  νάμα, ψωμί και κρασί. Αυτά είναι υλικά στοιχεία, είναι κτίση, που την προσφέρουμε στον Θεό. Και μία στιγμή, ιερή στιγμή, που ο παπάς κράζει  «Τα Σα εκ των Σων», γίνεται Θαύμα, χριστιανοί μου: Το ψωμάκι γίνεται Σώμα Χριστού και το κρασάκι γίνεται Αίμα Χριστού. Δηλαδή θεώνεται η κτίση! Στην Μεταμόρφωση δεν έλαμψε μόνο το Πρόσωπο του Χριστού, αλλά και τα ιμάτιά Του – που είναι κτίση – έγιναν «λευκά ως το φως»!

  Η Θεία Λειτουργία, αδελφοί μου, τέλος, είναι ένα δράμα, πολύπαικτο δράμα με κλιμακωτό σχήμα. Να, τι θέλω να πω: Στην Θεία Λειτουργία άλλοτε μιλάει ο παπάς στον λαό και ο λαός, δηλαδή ο ψάλτης, μιλάει στον Θεό. Και άλλοτε αλλάζει αυτό και ο παπάς μιλάει στον Θεό και ο λαός στον παπά. Όταν, για παράδειγμα, ο ιερέας λέει «Του Κυρίου δεηθώμεν» και «Υπέρ της άνωθεν ειρήνης κ.λπ», τότε μιλάει στον λαό και ο λαός απαντά: «Κύριε, ελέησον». Δηλαδή, ο λαός μιλάει στον Θεό και Τον παρακαλεί να στείλει τα ελέη Του. Και όταν ο παπάς λέει «Ειρήνη πάσι» μιλάει πάλι στον λαό και ο λαός του απαντά: «Και τω πνευματί σου». Και σε σένα, δηλαδή, πάτερ μου, να έρθει ειρήνη! Όταν όμως ο ιερέας λέει «Ότι πρέπει Σοι πάσα δόξα…», τότε αυτός μιλάει στον Θεό και ο λαός του απαντά με το «Αμήν», με το οποίο σφραγίζει τα λόγια του ιερέα στο Θεό. Γιατί το «Αμήν» σημαίνει «αλήθεια». Ένα δράμα, λοιπόν, είναι η Θεία Λειτουργία, ένα πολύπαικτο δράμα και το δράμα αυτό έχει κλιμακωτό χαρακτήρα. Από τα κατώτερα προς τα ανώτερα και τα υψηλότερα. Πρώτα διαβάζεται ο Απόστολος, που είναι τα λόγια των Αποστόλων και έπειτα το ανώτερο, το Ευαγγέλιο, που είναι τα λόγια του Χριστού. Πρώτα η Λειτουργία των «Κατηχουμένων», που ήταν αβάπτιστοι, αλλά κατηχούνται για να βαπτισθούν και έπειτα η Λειτουργία των «Πιστών», των βαπτισμένων δηλαδή. Και τελευταία, επειδή είναι το ανώτερο απ΄ όλα, προσφέρεται η Θεία Κοινωνία στους πιστούς.Ας μας φωτίσει ο Θεός, χριστιανοί μου, για να έχουμε αυτό το αναγωγικό ανέβασμα στην Θεία Λειτουργία, για να πετύχουμε το «Άνω σχώμεν τας καρδίας», που ακούμε σ΄Αυτήν.

Ο Γόρτυνος Ιερεμίας