Εἶμαι τοῦ ἥλιου ἡ θυγατέρα

Ἡ πιὸ ἀπ᾿ ὅλες χαϊδευτή.

Χρόνια ἡ ἀγάπη τοῦ πατέρα

Σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο μὲ κρατεῖ.

Ὅσῳ νὰ πέσω νεκρωμένη

Αὐτὸν τὸ μάτι μου ζητεῖ.

Εἶμαι ἡ ἐλῃὰ ἡ τιμημένη.



Δὲν εἶμ’ ὁλόξανθη, μοσχάτη

Τριανταφυλλιὰ ἤ κιτριά·

Θαμπώνω τῆς ψυχῆς τὸ μάτι,

Γιὰ τἄλλα μάτια εἶμαι γρῃά.

Δὲ’ μ’ ἔχει ἀηδόνι ἐρωμένη,

Μ’ ἀγάπησε μιὰ θεά·

Εἶμαι ἡ ἐλῃὰ ἡ τιμημένη.



Ὅπου κι ἂν λάχω κατοικία

Δὲ’ μ’ ἀπολείπουν οἱ καρποὶ

Ὡς τὰ βαθειά μου γηρατεῖα

Δὲ’ βρίσκω ’ς τὴ δουλειὰ ’ντροπή·

Μ᾿ ἔχει ὁ Θεὸς εὐλογημένη

Κ’ εἶμαι γεμάτη προκοπή·

Εἶμαι ἡ ἐλῃά ἡ τιμημένη.



Φρίκη, ἐρημιά, νερὰ καὶ σκότη

Τὴ γῆ ἐθάψαν μιὰ φορά·

Πράσινη αὐγὴ μὲ φέρνει πρώτη

’Σ τὸ Νῶε ἡ περιστερά·

Ὅλης τῆς γῆς εἶχα γραμμένη

Τὴν ἐμμρφιὰ καὶ τὴ χαρά·

Εἶμαι ἡ ἐλῃὰ ἡ τιμημένη.



Ἐδῶ ’ς τὸν ἴσκιο μ᾿ ἀποκάτου

Ἦρθ᾿ ὁ Χριστὸς ν᾿ ἀναπαυθῇ,

Κι’ ἀκούστηκ’ ἡ γλυκειὰ λαλιά του

’Λίγο προτοῦ νὰ σταυρωθῇ.

Τὸ δάκρυ του, δροσιὰ ἁγιασμένη,

Ἔχει ’ς τὴ ρίζα μου χυθῆ.

Εἶμαι ἡ ἐλῃά ἡ τιμημένη.


………………

Καὶ φῶς πραότατο χαρίζω

Ἐγὼ στὴν ἄγρια νυχτιά,

Τὸν πλοῦτο πιὰ δὲν τὸ φωτίζω,

Σὺ μ᾿ εὐλογεῖς φτωχολογιά.

Κι ἂν ἀπ᾿ τὸν ἄνθρωπο διωγμένη,

Μὰ φέγγω ἐμπρὸς στὴν Παναγιά.

Εἶμαι ἡ ἐλῃὰ ἡ τιμημένη.

Παλαμᾶς Κωστῆς