Ξυπνᾶ κι᾿ ὁ γερο γούμενος, τόν ὄρθρο του σημαίνει καί μουρμουρίζοντας σιγά, στήν ἐκκλησιά πηγαίνει, 

τήν ἅγια Εἰκόνα τῆς Κυρᾶς σκυφτά νά προσκυνήσει.

Κι᾿ ἐκεῖ πού ἐτέντων ὁ παπᾶς τά χείλη νά φιλήσει τοῦ κάστηκε πώς ἔλειπε –παράδοξη ἱστορία- ἀπ᾿ τό θρονί της τό χρυσό ἡ Δέσποινα Μαρία...

Ἐτρομαξ΄ὁ καλόγερος... Στήν πλάκα γονατίζει, χτυπᾶ τό μέτωπο στή γῆ, παρακαλεῖ, δακρύζει...

Μέ μιᾶς ἀστράφτ᾿ ἡ ἐκκλησιά κι᾿ αἰσθάνετ᾽ ἕνα χέρι ὅπου τόν ἀνασήκωνε...Μοσχοβολάει τ᾿ ἀγέρι...

Τά μάτια του ἄνοιξ᾿ ὁ παπᾶς...Στό κάτασπρό του γένι τό δάκρυ του ἔσταζε βροχή.

Κοιτάζει...καθισμένη στό Θρόνο βλέπει τήν Κυρά, πού τοῦ χαμογελοῦσε καί τό Παιδί πού ἐχαίρετο καί πού τόν εὐλογοῦσε.

-Σέ ποιό καλύβι ἀγνώριστο, σέ ποιά καρδιά θλιμμένη νά πέρασες τή νύχτα Σου, Κυρά Φανερωμένη;

Ἀριστοτέλης Βαλαωρίτης.