Τὸ μεγαλύτερο ἐμπόδιο γιὰ νὰ κοινωνήσεις τὰ Χριστούγεννα, κατὰ τὴ γνώμη μου, εἶναι ἡ ἀσπλαχνία, ἡ σκληρότητα καὶ ἡ κατάκριση τῶν ἄλλων. Μπορεῖ νὰ νηστεύεις, νὰ ἐκκλησιάζεσαι, νὰ τηρεῖς τοὺς κανόνες τῆς Ἐκκλησίας καὶ νὰ κάνεις πολλὰ ποὺ μυρίζουν λιβάνι. Γι' αὐτὸ κι ἀπατοῦν, ξεγελοῦν, καὶ σὲ κάνουν νὰ χάνεις τὸ δρόμο. Ἐσύ, βέβαια, κάνεις πολλά. Νὰ τὸ ποῦμε αὐτό. Τὸ ξέρω. Εὖγε. Μὰ ἂν δὲν τηρεῖς καὶ τὴν πρώτη ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ, τὴν ἀγάπη, -ή, ἔστω, νὰ προσπαθεῖς- πῶς θὰ ἑνωθεῖς μ' αὐτὸν πού εἶναι Η ΑΓΑΠΗ; Ἂν δὲν μπορεῖς νὰ χωνέψεις τὴν πεθερά σου, νὰ μιλήσεις στὰ παιδιά σου, νὰ συγχωρέσεις τὴ μάνα σου, νὰ κατανοήσεις τὸν πατέρα σου, νὰ ἑνωθεῖς μὲ τὴ σύζυγό σου, νὰ τηλεφωνήσεις στὸν ἄδερφό σου, γιὰ νὰ πεῖς μία κουβέντα γλυκιά...

      Τί νὰ τὰ κάνω ὅλα τ' ἄλλα: πρόσφορα, κόλλυβα, λάδια, θυμιάματα, ἀρτοκλασίες κι ἀλάδωτες νηστεῖες. Ὁμιλίες καὶ κηρύγματα, ποὺ μένουν μόνο λόγια, λόγια, λόγια... Ὅλα κούφια, χωρὶς "ἐνέργεια". Ὀνόματα γραμμένα στὰ χαρτιὰ "ὑπὲρ ὑγείας" καὶ ξεγραμμένα ἀπ' τὴν καρδιὰ μετ' ἀσπλαχνίας. Πάρ' το ἀπόφαση, κατάλαβε τό, δὲν εἶναι πίστη αὐτὸ ποὺ ἔχεις. Κι ἅμα σὲ πόνεσα, συγχώρα μὲ ποὺ θὰ στὸ πῶ, μὰ κι ἐγὼ αὐτὸ ἤθελα: νὰ πονέσεις. Γιὰ νὰ βγεῖ ἀπὸ μέσα σου τὸ πύον, ποὺ περνᾶς γι' ἁγιασμό...

π. Ἀνδρέας Κονάνος