Όταν ένας άνθρωπος αμαρτάνει, απομονώνεται από τους άλλους και νοιώθει ότι οι άλλοι δεν τον αγαπούν, δεν τον θέλουν, δεν τον σκέφτονται, δεν τον προσέχουν.

Όπως, όταν η γλώσσα χάσει την αίσθηση της γεύσεως, δεν καταλαβαίνει το μέλι, έτσι και ο άνθρωπος της αμαρτίας παθαίνει μία ανοσία. Δεν αισθάνεται την αγάπη των ανθρώπων, παρεξηγεί και παρερμηνεύει τα πάντα, νομίζει ότι όλοι θέλουν το κακό του, ότι όλοι ζούν και χαίρονται, ενώ αυτόν τον έχουν εγκαταλείψει.

Και αν ακόμα χύσεις το αίμα σου γι' αυτόν, θα δώσει άλλη ερμηνεία στην αγάπη σου. Εάν του πείς, κάθισε εκεί, θα νομίσει ότι τον περιφρονείς. Ο αμαρτωλός άνθρωπος ζεί τα δεσμά της αμαρτίας του και το φρικτό φρούριο της απομονώσεώς του.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ