Τέλος του χρόνου… Ποιού χρόνου; Δεν είναι όλες οι μέρες ίδιες; Δημιούργημα ανθρώπινο ο χρόνος, αναγκαίο για να ορίζουμε την πορεία μας μέσα στη φθορά. Αλλά και για να μας θυμίζει ότι τίποτε στον κόσμο αυτό δεν είναι μόνιμο και στάσιμο. «Τα πάντα ρει», του αρχαίου Ηράκλειτου, είναι αλήθεια! Όλα τρέχουν, αλλάζουν, γίνονται αλλιώτικα από χθες. Αυτό σε άλλους προκαλεί πόνο και σε άλλους χαρά. Σε άλλους σημαίνει ανασφάλεια και σε άλλους ανανέωση.

Τέλος του χρόνου … Όπως το τέλος της μέρας. Όπως το δειλινό που τονίζει τη μέρα που έφυγε, αφήνοντας πίσω της την κούραση, τη δυσκολία, τα όποια προβλήματα. Μα και τις ευχάριστες στιγμές, τις επιτυχίες, τα κατορθώματα. Τώρα έγιναν όλα παρελθόν. Καθώς ο ήλιος γέρνει προς τη δύση του, για να φωτίσει άλλα μέρη, μας αφήνει τη νύκτα για να ησυχάσουμε, να ξεκουραστούμε από τον κάματο της ημέρας, να ανασυγκροτηθούμε από τον περισπασμό και τη διάσπαση.

Τέλος του χρόνου …Ίδιο με το τέλος της ζωής μας, τη ζωή του καθενός. Τότε που καμία δυνατότητα επιστροφής δεν θα υπάρχει. Που θα ετοιμαζόμαστε για το μεγάλο άλμα από τον νυν αιώνα στον ατελεύτητο, «από το θάνατο στη ζωή». Τότε που τίποτα δεν θα μπορούμε να κάνουμε, μόνο να γίνουμε: άνθρωποι ταπεινοί, μετανοούντες, όχι «για να μας λυπηθεί ο Θεός» μα για να μπορέσουμε να «εισέλθωμεν διά της στενής πύλης», καθώς όλοι οι άγιοι και να οδηγηθούμε θριαμβευτικά στη Βασιλεία της αγάπης Του.

Τέλος του χρόνου… Που προαναγγέλει το τέλος της ιστορίας. Τότε που η παρουσία, για Δεύτερη φορά, του Υιού του Θεού θα μεταμορφώσει το σύμπαντα κόσμο σε αφθαρσία. Τότε που ο θάνατος θα πάψει να έχει δύναμη και να μας φοβίζει, γιατί θα έχει ενεργοποιηθεί για όλους η Ανάσταση του Θεανθρώπου. Η Ορθόδοξη Θεολογία, σε αντίθεση με τη Δυτική, προβάλλει  τη Δευτέρα παρουσία ως ευχάριστο γεγονός, γιατί θα τελειώσει ο πόνος, η φθορά, ο θάνατος. Να γιατί οι πρώτοι χριστιανοί, καθώς διαβάζουμε στις επιστολές του Αποστόλου Παύλου, προσεύχονταν λέγοντες: «Έρχου Κύριε, έρχου ταχύ».

Έτσι, το τέλος του χρόνου σηματοδοτεί τον νέο που έρχεται. Γίνεται δυνατότητα ν’ αλλάξουμε ό,τι μας κρατά δεμένους με τον παλαιό εαυτό μας που συντρίβει την ύπαρξή μας στερώντας μας τη χαρά της ζωής. Το τέλος του χρόνου, για να είναι όντως το τέλος  της παλιάς μας ζωής και αρχή μιας νέας, θα πρέπει ν’ αρχίζει από μέσα μας. Γιατί ο μέσα μας κόσμος καθορίζει την πορεία μας προς το χάος ή το Φως, προς τον Άδη ή τον ουρανό.

Τότε κατανοούμε ότι τέλος του χρόνου δεν υπάρχει. Υπάρχει η ζωή μας μέσα στο φθαρτό τούτο κόσμο που βαδίζει προς την αιώνια μέρα, την ημέρα του Κυρίου, όπου «σύμφωνα με την υπόσχεση του Θεού, προσμένουμε καινούριους ουρανούς και καινούρια γη, όπου θα βασιλεύει η δικαιοσύνη» (Β΄Πέτρ.3,13). Και μαζί με τον κόσμο βαδίζεις και εσύ, και εγώ, και όλοι, ώστε όλοι να γίνουμε ένα «εν Χριστώ Ιησού του Κυρίου ημών».

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους