Στό διάβα τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου ὑπάρχουν ἀξίες. Πνευματικά μεγέθη πού διορθώνουν, καλλιεργοῦν, ἐξυψώνουν καί ἐκπολιτίζουν τόν ἒσω ἂνθρωπο. Σ’αὐτά ἀνήκει ὁ ἐκκλησιασμός καί μάλιστα ἐκεῖνος τῆς Κυριακῆς ἡμέρας, καθ’ ὃτι δέν πρόκειται γιά μία ἡμέρα, ὃπως οἱ ἂλλες τῆς ἑβδομάδας , ἀλλά ἀπό τῶν πρὠτων χριστιανικῶν αἰώνων ἒχει καθιερωθεῖ, ὡς ἡ κατ’ ἐξοχήν ἡμέρα τοῦ Κυρίου, ἡ ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως. Ἡ Κυριακή ὂντως ἀποπνέει μία ἱερότητα.

Ἰδιαίτερα ὁ ἐκκλησιασμός κατά τήν ἠμέρα αὐτή εἶναι ἡ ὓψιστη ἒκφραση τῆς θεάρεστης λατρείας πρός τό Θεό. Ἡ τέλεση τῆς Θείας Λειτουργίας εἶναι ἡ ἀναφορά μας στό Θεό, τό μέσο τῆς ἓνωσής μας μαζί Του, ἡ νοηματοδότηση τῆς ὓπαρξής μας, ἡ εὐχαριστία, ἡ δοξολογία, ἡ ἱκεσία μας.Ἐκεῖ, στήν εὐχαριστιακή σύναξη συναντᾶμε ἀληθινά τόν συνάνθρωπό μας, μαθαίνουμε νά ἐλευθερωνόμαστε , ν’ ἀγαπᾶμε, νά διακονοῦμε, νά εἰσερχόμεθα στό Μυστήριο τῆς Θείας χάριτος.

Αὐτό σημαίνει «λειτουργημένος ἂνθρωπος» στή ζῶσα πραγματικότητα. Διότι δέν ἀρκεῖ νά ἰσχυριζόμαστε ὃτι εἲμαστε ὀρθόδοξοι χριστιανοί. Ὀφείλουμε νά ἐκκλησιαζόμεθα ὡς ἂτομα καί ὡς οἰκογένεια .Ἀπό ποῦ ἀλλοῦ θά ἀντλήσουμε ἠθική δύναμη γιά τή συνέχιση τῆς πορείας τῆς ζωῆς μας; Πῶς στή χοάνη τῆς παγκοσμιοποίησης θά διαφυλάξουμε τήν ἰδιοπροσωπεία μας; Ὁ ἐκκλησιασμός παραμυθεῖ, καταλαγιάζει τίς θλίψεις καί τίς ποικίλες δοκιμασίες τῆς ζωῆς, ἐνδυναμώνει, φέρει ἐλπίδα στήν ψυχή καί καταλλαγή στίς διανθρώπινες σχέσεις.«Ἐν ἐκκλησίας εὐλογεῖτε τόν Θεόν» (Ψαλμ. 67,27) θά μᾶς πεῖ ὁ Προφητάναξ. Καί θά πρέπει μέ πίστη,μέ εὑλάβεια καί μέ διάθεση προσευχῆς νά προσερχόμεθα στούς ναούς μας. Δέν νοεῖται χριστιανός χωρίς ἐκκλησιασμό τήν Κυριακή.

Ὀφείλουμε, λοιπόν, ἐμείς οἱ ἲδιοι οἱ πιστοί χριστιανοί νά μήν ἀφήνουμε ἂδειους τούς ναούς μας.Ἂν δέν ἐκκλησιαζόμεθα καί φθάσουμε σ’ αὐτό τό σημεῖο τῆς πνευματικῆς παρακμῆς, καθ’ ὃτι περί αὐτοῦ πρόκειται, τότε ὡς ἂφρονες, θά ἰσχύει τό ψαλμικόν καί γιά μᾶς: «Εἶπεν ἂφρων ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ, οὐκ ἒστι Θεός»(Ψαλμ. 13, 1) ἀλλά καί τό: «Ἂνθρωπος ἐν τιμῇ ὢν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καί ὡμοιὠθη αὐτοῖς» (Ψαλμ. 48, 21). Κατά δέ τόν Ἱερό Χρυσόστομο, «ἂνθρωπος ἐστιν, οὐχ ὃστις ἁπλῶς, χεῖρας καί πόδας ἒχει ἀνθρώπου, οὐχ ὃστις ἐστί λογικός μόνον, ἀλλ’ ὃστις εὐσέβειαν καί ἀρετήν ματά παρρησίας ἀσκεῖ» (ΕΠ 49: 232). Αὐτή τήν εὐσέβεια καί τήν ἀρετή θά ἀποκτήσουμε μέ τήν προσέλευσή μας στήν Ἐκκλησία.

Ἀποφυγή τοῦ ἐκκλησιαμοῦ τῆς Κυριακῆς μέ διάφορες δικαιολογίες συνιστᾶ ἒλλειμα καί πνευματική ἀμέλεια, ἐνῶ ἡ σύναξη «εἰς τάς αὐλάς τοῦ Κυρίου», στό ναό, εἶναι χάρις καί εὐλογία. Ἐκεῖ στό ναό συναντοῦμε τόν Χριστό, την Ὑπεραγία Θεοτόκο, τούς ἀγγέλους, τούς ἀγίους. Μᾶς περιμένουν. Κάθε Κυριακή, λοιπόν, στήν Ἐκκλησία, στό ναό τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ὓψιστο πνευματικό μας καθῆκον.

Ο ΜΑΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ Γ΄